Ulusal Güvenlik

Ulusal güvenlik nedir?

Ulusal güvenlik, bir hükümetin parlamentolarıyla birlikte, devleti ve vatandaşlarını siyasi güç, diplomasi, ekonomik güç, askeri güç gibi çeşitli güç gösterimleri yoluyla her türlü "ulusal" krize karşı koruması gerektiğini ifade eden bir kavramdır. 

Kavram, II. Dünya Savaşı'ndan sonra tüm Amerika Birleşik Devletleri'nde gelişti. Başlangıçta askeri güç odaklı olmakla birlikte, şimdi, ulusun askeri olmayan güvenliğine ya da ekonomik güvenliğine ve ulusal toplum tarafından benimsenen değerlere etki eden geniş bir yelpazeyi kapsıyor. Buna göre, ulusal güvenliğe sahip olmak için, bir ulusun ekonomik güvenlik, enerji güvenliği, çevre güvenliği vb. sahip olması gerekir. Güvenlik tehditleri yalnızca diğer ulus devletler gibi konvansiyonel düşmanları değil, aynı zamanda şiddet içeren devlet dışı aktörleri, narkotik kartelleri, çok uluslu şirketleri ve sivil toplum kuruluşlarını da içine alır. Bazı yetkililer, doğal afetleri ve ağır çevresel zararlara neden olan olayları da bu kategoriye dahil eder.

Ulusal güvenliği sağlamak için alınan tedbirler şunları içerir:

• Müttefikleri harekete geçirmek ve tehditleri tecrit etmek için diplomasiyi kullanmak
  
• İşbirliğini kolaylaştırmak veya işbirliğine zorlamak için ekonomik gücün sıraya konması
• Etkili silahlı kuvvetlerin sürdürülmesi
• Sivil savunma ve acil durum hazırlık önlemlerinin uygulanması (terörle mücadele yasaları dahil)
• Kritik altyapının esnek ve fazla olmasını sağlamak
• Tehditleri ve casuslukları saptamak ve yenmek ya da bunları önlemek için istihbarat servislerini kullanmak ve gizli bilgileri korumak
• Ülkeyi iç tehditlere karşı korumak için karşı istihbarat servislerini veya gizli polisleri kullanmak

Milli güvenlik tanımı

Milli güvenliğin evrensel olarak kabul edilmiş tek bir tanımı yoktur. Tanımların çeşitliliği bu kavramın birçok kullanımına genel bir bakış sağlar. Kavram, başlangıçta askeri tehditlerden bağımsız olmayı ve daha sonra sofistikeliği artırmak için politik baskıyı vurgulayan daha basit tanımlardan çıkmıştır. Hala belirsizliğini koruyan ulusal güvenlik kavramı, aynı zamanda zamanın şartlarına uygun olarak diğer askeri olmayan güvenlik biçimlerini de içermektedir.

Macmillan Sözlüğü (internet üzerindeki versiyonu) bu terimi, "bir ülkenin sırlarının ve vatandaşlarının korunması ya da güvenliği" olarak tanımlar ve bir ulusun ve ulus devletin genel güvenliğini vurgular. Walter Lippmann, 1943'te "savaşı önlemek için meşru çıkarlarından fedakarlık etmek zorunda olmadığı zaman bir ulusun güvenliği vardır ve kendisine meydan okunursa, meşru çıkarlarını savaş yoluyla koruyabilir" diyerek ulusal güvenlik terimini savaş açısından tanımladı. Siyasi bir bilim adamı olan Harold Lasswell'in 1950'de yaptığı tanım, ulusal güvenlik konusuna dış baskıyla neredeyse aynı açıdan bakıyor: "Ulusal güvenliğin kendine özgü anlamı, yabancı dikteden bağımsızlıktır."

Arnold Wolfers (1960), kavramsal düşüncenin öznelliğini objektiflikten ayırma ihtiyacını kabul ederken "kazanılmış değerlere" yönelik tehditler üzerine konuşuyor: "Farklı insanlara farklı şeyler ifade eden belirsiz bir simge. Ulusal güvenlik, objektif olarak, kazanılmış değerlere yönelik tehditlerin bulunmaması ve öznel olarak, bu tür değerlerin saldırıya uğrayacağına dair korkuların olmaması anlamına gelir." Hindistan Milli Savunma Koleji tarafından yayımlanan 1996 tanımı, ulusal gücün unsurlarını şu sözlerle ifade ediyor: "Milli güvenlik, politik esneklik ile olgunluğun, insan kaynaklarının, ekonomik yapı ve kapasitenin, teknolojik yeterliliğin, sanayi tabanının ve doğal kaynakların mevcudiyetinin ve nihayetinde askeri gücün uygun ve agresif bir karışımıdır."

ABD Savunma Sekreteri Harter Brown, 1977-1981 yılları arasında Carter yönetiminde, ekonomik ve çevresel güvenlik gibi unsurları ekleyerek ulusal güvenliğin tanımını genişletti:

Ulusal güvenlik, ulusun, makul şartlar altında dünyanın geri kalanıyla ekonomik ilişkilerini sürdürmesi; doğasını, kurumunu ve yönetimini dışardan gelecek bozulmaya karşı koruması ve sınırlarını kontrol etmesi için fiziksel bütünlüğünü ve toprağını koruma yeteneğidir. 

1990'da Harvard Üniversitesi tarih öğretmeni Charles Maier, ulusal güvenliği ulusal güç merceğiyle tanımladı: "Ulusal güvenlik ... en iyi, kendi kaderini tayin etmenin veya özerkliğin, iyilik ve refaha sahip olmanın gerekli olduğuna inanan belirli bir toplumun iç ve dış koşulları kontrol etme kapasitesi şeklinde tanımlanır." Ulusal Güvenlik, Zorunluluklar ve Zorluklar yazarı Prabhakaran Paleri'ye göre, ulusal güvenlik şu şekilde tanımlanabilir:

Bir ulusun, devlet politikasının tüm araçlarını yönetim yoluyla dengeleyerek, halkının bariz refahı ve belirli bir zamanda bir ulus-devlet olarak varlığını sürdürebilmesi için çok boyutlu tehditlerin üstesinden gelebilme kapasitesinin ölçülebilir durumu. Ampirik olarak veya başka türlü hesaplamalarla indekslenebilir ve dış güvenlik değişkenlerine göre küresel güvenliğe genişletilebilir.

Premaratne tarafından yapılan ve Brown, Romm ve Paleri tanımlarının özelliklerini anlatan kısa bir temel tanım, ulusal güvenliği şöyle tanımlar:

Bir ulusun egemenliğini, toprak bütünlüğünü, vatandaşlığını ve sosyo-ekonomik işlevselliğini, şiddetli veya haksız yollarla bir ulusun değerli bir yönünü zayıflatma niyetinde olan bir saldırgana karşı korumak. 

Ulusal güvenliğin tarihçesi

Ulusal güvenlik teriminin kökeni

Modern bir "ulusal güvenlik" kavramının istikrarlı bir ulus devleti koruma felsefesi olarak ortaya çıkması, 1648 Vestfalya Barışı'na dayanır. O zamandan sonra, egemen (bağımsız) bir devlet, egemen güç tarafından yönetilir görüşü, ulus devletlerin yeni uluslararası düzeninin temeli haline geldi. 1651 tarihli Leviathan çalışmasında Thomas Hobbes, ''vatandaşlar, sivil ve dini savaşa son vermeyi vaat eden güçlü bir egemenliğe dönüşüyor ve ücret savaşı da dahil olmak üzere kalıcı bir barışı getirmek için ya da topluluğun iyiliği adına barış müzakereleri yapmak için, yani ulusal güvenlik için bir görev olarak iktidara politika yapma hakkı veriyor'' diye belirtti. Clausewitzian, diplomasi ve savaşın ulusal davanın ilerletilmesinde kullanılan araçlar olduğu yönündeki düşüncesine, ulusal güvenliğin uluslar tarafından her zaman kendi çıkarlarını uygulayarak aranması fikrini de ekledi. Bu görüş, uluslararası ilişkilerde "klasik gerçekçilik" olarak bilinir hale geldi.

Immanuel Kant, 1795 tarihli "Daimi Barış: Felsefi Bir Eskiz" (Zum ewigen Frieden) başlıklı yazısında, ulus devletlerin ve hakim ulusal çıkarların yerini, aydınlanmış bir dünya düzeninin aldığı bir sistem önerdi. Bu sistemde, ulus devletler ulusal çıkarları rasyonel içgörü, ortak ahlaki taahhüt nedeniyle uluslararası hukukun hükmüne göre sahiplenir. Ulusal güvenlik, liderlik yolu ile ulus-devletten daha yüksek bir düzeye yani "uluslararası güvenlik" düzeyine gönüllü olarak katılımla sağlandı. Böylece, "idealist" uluslararası ilişkiler okulu doğdu.

Akademik bir kavram olarak, ulusal güvenlik, İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra Birleşik Devletler'de ilk kez tanıtılan ve bir dereceye kadar, çeşitli dış ve iç tehditleri aşmak için devletlerin verdikleri mücadeleyi tanımlayan diğer kavramların yerini alması gereken yeni bir fenomen olarak görülebilir. Terim, savaş söylemi sırasında kullanıldı. Örneğin, Walter Lippmann 1943'te, barış zamanındaki "ulusal güvenliğin temellerini" tartışmak için siyasi alimlerin isteksizliğini eleştirdi. Bununla birlikte, ulusal güvenlik teriminin en erken tarihli bahsi, ulusal güvenliğin yerli sanayilerle olan ilişkisi bağlamında 1790 yılında Yale Üniversitesi'nde olmuştur.

Faşizm ve II. Dünya Savaşı

Karl Loewenstein ve Hans Speier, militan demokrasi kavramını geliştirdiler. Buna göre, demokrasiyi devirmek isteyen faşistler ve komünistler gibi Ulusal Güvenlik tehditlerinin olduğu yerlerde demokratik özgürlüklerin kısıtlanmasıyla mücadele edilmesi gerekir. Komünizmi yasaklayan 1956 Alman Yüksek Mahkemesi dahil, Loewenstein ve Speier'in endişeleri büyük ölçüde etkili oldu.

Soğuk Savaş

Soğuk Savaş sırasında Ulusal Güvenlik, Komünistlerin hükümetleri devirmesi tehdidi karşısında yapılan savunma anlamında yorumlandı.

Ulusal güvenlik unsurları

Ulusal güç durumunda olduğu gibi, güvenliğin askeri yönü, ulusal güvenliğin tek unsuru olmamakla birlikte, önemli bir bileşenidir. Gerçekten emniyette olmak için, bir ulusun diğer güvenlik şekillerine ihtiyacı vardır. Yetkililer ulus güvenliği unsurlarının seçimi konusunda farklı düşünmektedirler. Güvenliğin askeri yönünün yanı sıra, diplomasi veya politika yönü ile toplum, çevre, enerji ve doğal kaynaklar ve ekonomi yönleri de sıklıkla listelenir. Ulusal güvenliğin unsurları, ulusal güç unsurları kavramıyla yakından ilişkilidir. Romm (1993), uyuşturucu kartellerinden güvende olmayı, ekonomik güvenliği, çevre güvenliğini ve enerji güvenliğini, ulusal güvenliğin askeri olmayan unsurları olarak sıralar.

Askeri güvenlik

Askeri güvenlik geleneksel olarak en erken tanınan ulusal güvenlik biçimidir. Askeri güvenlik, bir ulusun kendisini savunma ve/veya askeri bir saldırıyı caydırma kabiliyetini ifade eder. Alternatif olarak askeri güvenlik, bir ulusun askeri güç kullanarak politika seçimlerini uygulama kabiliyeti anlamına gelir. "Askeri güvenlik" terimi, çoğu zaman "güvenlik" ile eş anlamlıdır. Askeri ve İlişkili Terimler Sözlüğü'nde verilen güvenlik tanımlarından biri, askeri güvenliğin bir tanımı olarak düşünülebilir: "Bir devletin düşman davranışlardan veya tesirlerden etkilenmemesini sağlayan koruyucu önlemlerin oluşturulması ve sürdürülmesinden kaynaklanan bir durum."

Siyasi güvenlik

Güvenliğin politik boyutu Barry Buzan, Ole Wæver, Jaap de Wilde tarafından ulusal güvenliğin önemli bir bileşeni olarak sunulmuştur. Siyasi güvenlik, toplumsal düzenin istikrarı ile ilgilidir. Yazdıkları "Güvenlik: Analiz için yeni bir çerçeve" kitabında ulusal güvenlik çerçevesinde ileri sürülen diğer bileşenler, askeri güvenlik ve toplumsal güvenlikle yakından ilişkili olup, özellikle egemenliğe yönelik tehditleri işaret ediyor. Ulus-devletler, uluslar, politik öneme sahip uluslar üstü gruplar, azınlıklar, bazı dini örgütler, Avrupa Birliği ve Birleşmiş Milletler gibi devlet sistemleri  ile sistem referans nesneleri tanımlanır. Diplomasi, müzakere ve diğer etkileşimler, nesneler arasındaki etkileşim araçlarını oluşturur.

Ekonomik güvenlik

Tarihsel olarak ulusların fethi, yağma, yeni kaynaklara erişim ve fethedilen ulusun ekonomisini kontrol etme yoluyla genişletilmiş ticaret ile fethi gerçekleştiren ulusları zenginleştirdi. Çok uluslu anlaşmalar, karşılıklı bağımlılıklar ve doğal kaynakların mevcudiyeti vb. vasıtasıyla nitelendirilen günümüzün karmaşık uluslararası ticaret sisteminde bir ulusun ekonomisini arzulanan biçimde geliştirmek için politikalar seçme özgürlüğü, ekonomik güvenliği davet ediyor. Günümüzde ekonomik güvenlik, tartışmasız milli güvenliğin askeri güvenlik kadar önemli bir parçası olarak ortaya çıkmaktadır. Savunma ve savunma-dışı ihtiyaçları tedarik eden işlerin yaratılması ve korunması, ulusal güvenlik açısından hayati öneme sahiptir. Üçüncü dünya ülkeleri , kendi vatandaşları için yeterli istihdam olanaklarının olmaması nedeniyle daha az güvendedir.

Çevre güvenliği

Çevre güvenliği, bir ulusun ulusal güvenliğini herhangi bir şekilde tehdit eden çevresel konularla ilgilidir. Ulusal güvenlikle ilgili çevresel tehditlerin kapsamı ve niteliği ve onlarla baş etme stratejileri bir tartışma konusudur. Tüm çevresel olaylar önemli tehditler olarak görülmese de, hem küresel hem de bölgesel olmak üzere birçok uluslar üstü mesele ulusal güvenliği etkileyecektir. Romm (1993) bunları şöyle sınıflandırır:

Bunlar, geniş tanımlı anlamda, bir ulusun güvenliğini tehdit eden uluslar üstü çevre sorunlarıdır.  Küresel ısınmaya bağlı iklim değişikliği, ormansızlaşma ve biyo çeşitlilik kaybı gibi küresel çevre sorunları bunlara dahildir.

Bir ulusun güvenliğini tehdit eden çevresel sorunlar veya kaynak sorunları, geleneksel olarak tanımlanmıştır. Bunlar, sonuçları ulusal güvenliğe konvansiyonel tehditler oluşturacak olan birinci veya daha üst dereceden problemler olacaktır. Bu anlaşmazlıklar, Orta Doğu'daki su kıtlığı konusundaki anlaşmazlıklar nedeniyle ortaya çıkan gerginlik ya da açık çatışmadan, Meksika'daki tarımın başarısızlığından kaynaklanan yasa dışı olarak ABD'ye göç etmeye kadar değişebilir. Dolaylı olarak ya da kısmen nüfus artışına ve tarım arazilerinin azalmasına bağlı olarak Ruanda'da yaşanan soykırım, çevresel güvenlik sorunlarından kaynaklanan sonuçların aşırılığına bir örnektir.

Savaş sebebiyle ortaya çıkan sonuçlar çevresel olarak endişe vericidir. Örneğin Romalılar, Kartaca tarlalarını tuz dökerek yok ettiler. Saddam Hüseyin, Körfez Savaşı'nda petrol kuyularını yaktı. Malaya Acil Durumunda Birleşik Krallık,  Agent Orange (yaprakları döken bir zehir) kullanmıştır. Vietnam Savaşı'nda  ABD, askeri amaçlarla ormanların yapraklarını dökmek için yine Agent Orange kullanmıştır.

Enerji ve doğal kaynakların güvenliği

Prabhakaran Paleri'nin 2008'de yaptığı kaynak tanımlaması şöyledir: "... yaşamın yüksek bir refah düzeyinde sürdürülmesi için biyotik veya abiyotik, yenilenebilir ya da sarf edilebilir bir destek envanteridir." 

Kaynaklar arasında su, enerji kaynakları, toprak ve mineraller bulunur. Bir ulusun kendi sanayi ve ekonomik gücünü geliştirmesi için yeterli doğal kaynakların varlığı önemlidir. Kaynak yetersizliği, Japonya'nın ulusal gücünü artırmak için üstesinden gelmesi gereken ciddi bir zorluktur. Ekonomik meseleler yüzünden yapılan 1991'deki Basra Körfezi Savaşı'nda Irak, diğer nedenlerin yanı sıra, petrol kuyularına el koymak için Kuveyt'i ele geçirdi. Su kaynakları, iki nükleer güç olan Hindistan ve Pakistan da dahil olmak üzere birçok ülke arasındaki anlaşmazlıkların konusudur. Uluslar güç, müzakere ve ticaret yoluyla gerekli kaynakları elde ederek enerji ve doğal kaynak güvenliğini sağlamaya çalışmaktadır.

Güvenlik, enerji, doğal kaynaklar ve bunların sürdürülebilirliği arasındaki karşılıklı ilişki, şu anda enerjinin BM Sürdürülebilir Kalkınma Hedefleri'ndeki meselelerden biri olduğu gerçeği ile kanıtlandığı için ve ulusal düzeydeki politikaları yükseltme yatırımı için temel sorun olduğundan, uluslararası toplum tarafından giderek daha fazla kabul görmektedir. 

Siber güvenlik

Son zamanlarda siber güvenlik, önemli bir ulusal güvenlik meselesi olarak görülmeye başladı. Elektronik bilgi sistemleri, herhangi bir devletin ulusal güvenliğini sağlamak için hayati öneme sahiptir. Devlet ve devlet dışı kuruluşlar tarafından kritik hükümet altyapısına olası yetkisiz erişim ciddi bir tehdit oluşturabilir ve belirli bir ulusun politik, ekonomik ve askeri güvenliği üzerinde olumsuz etkilere neden olabilir.

Amerika Birleşik Devletleri'nde Ocak 2008'de Bush Yönetimi, Kapsamlı Ulusal Siyasi Güvenlik Girişimi'ni (CNCI) başlattı. Bu girişim, mevcut ve gelişmekte olan siber güvenlik tehditlerini belirlemek, mevcut siber zayıf noktaları bulmak ve kapatmak ve güvenli federal bilgi sistemlerine erişmeye çalışan aktörleri yakalamak gibi uygulamalarla, siber güvenliğe farklı bir yaklaşım getirdi. Başkan Obama yayınladığı bir bildiride şöyle dedi: "Siber tehdit, bir ulus olarak karşılaştığımız en ciddi ekonomik ve ulusal güvenlik zorluklarından biridir. Amerika'nın 21. yüzyıldaki ekonomik refahı, siber güvenliğe bağlı olacaktır."

Kadınların güçlendirilmesi

ABD Dışişleri Bakanı Hillary Clinton, "Bölgesel ve küresel barışı tehdit eden ülkeler, kadınların ve kızların haysiyete ve fırsata sahip olmadığı yerlerdir" dedi. Kadınların ezildiği ülkelerin, hukuk kurallarının ve demokrasinin kök salmak için mücadele verdiği yerler olduğunu belirterek, kadın haklarının, toplumda eşit olduğu durumlarda, toplumu bir bütün olarak değiştirip iyileştirdiğini söyledi. Böylelikle toplumda istikrarın arttığını ve bunun da küresel topluma katkıda bulunduğunu da sözlerine ekledi.

Ülkelerin ulusal güvenlikleri

Brezilya'da ulusal güvenlik

Ulusal Güvenlik ideolojisi, Amerikan Askeri Okulu tarafından askeri personele öğretildiği gibi, 1964 askeri darbesine sebep olması açısından hayati önem taşıyordu. Askeri diktatörlük, ordu tarafından, solcuların ulusal çıkarlar için varoluşsal bir tehdit olduğu iddiası üzerine kuruldu.

Çin'de ulusal güvenlik

Çin Silahlı Kuvvetleri, Halk Kurtuluş Ordusu (People's Liberation Army (PLA)) olarak bilinir. Ordu, 2005 yılında 2,3 milyon aktif birlikle oldukça büyüktür.

Devlet Güvenlik Bakanlığı, düşman ajanlara, casuslara ve Çin'in sosyalist sistemini sabote etmek veya devirmek için tasarlanan karşı devrimci faaliyetlere karşı etkin önlemlerle devletin güvenliğini sağlamak için 1983 yılında kurulmuştur.

Sincan Uygur Özerk Bölgesindeki Müslüman ayrılıkçılar Çin'in en önemli iç tehdidini oluşturmaktadır.

Rusya'da ulusal güvenlik

1997 ve 2000 yıllarında Rusya, Rusya'nın küresel konumunu, ülkenin çıkarlarını, ulusal güvenliğe ilişkin tehditleri listeleyen ve bu tehditleri önleme araçlarını tanımlayan "Ulusal Güvenlik Konsepti" başlıklı belgeleri kabul etti. 2009 yılında bu belgeler, "2020'ye kadar Ulusal Güvenlik Stratejisi" ile değiştirildi. Rusya'nın ulusal güvenliği ile ilgili politikaların eş güdümünden sorumlu kilit organ, Rusya Güvenlik Konseyi'dir.

''2020'ye kadar Ulusal Güvenlik Stratejisi''nin 6. maddesine göre, ulusal güvenlik: Bireyin, toplumun ve devletin yabancı ve yerli tehditlerden korunması; anayasal hak ve özgürlüklerin, vatandaşlar için iyi bir yaşam kalitesinin yanı sıra egemenliğin, toprak bütünlüğünün, devlet savunması ve güvenliğinin ve Rusya Federasyonu'nun istikrarlı gelişiminin sağlanması durumudur.

Avrupa'da ulusal güvenlik

Birleşik Krallık'da ulusal güvenlik

İngiltere'de ulusal güvenlik politikasının koordinasyonundan sorumlu birincil organ Ulusal Güvenlik Konseyi'dir (Birleşik Krallık). Mayıs 2010'da Muhafazakâr Parti (Birleşik Krallık) ve Liberal Demokratların koalisyon hükümeti tarafından kuruldu. Ulusal Güvenlik Konseyi, Birleşik Krallık Kabine Komitesi olup, ulusal güvenlik mekanizması için daha kapsamlı bir reformun bir parçası olarak kurulmuştur. Bu reform aynı zamanda Milli Güvenlik Konseyi'ni desteklemek üzere bir Ulusal Güvenlik Danışmanı (Birleşik Krallık) ve bir Ulusal Güvenlik Sekreteryası'nın kurulmasını da içeriyordu.

Amerika Birleşik Devletleri'nde ulusal güvenlik

1947 Ulusal Güvenlik Yasası

Ulusal güvenlik kavramı, 1947 Ulusal Güvenlik Yasası'nın 26 Temmuz 1947'de ABD Başkanı Harry S. Truman tarafından imzalanmasıyla birlikte Birleşik Devletlerde dış politikanın resmi bir rehber ilkesine dönüştü. 1949'da iyileştirilen bu Kanun:

1. Savunma Bakanlığının öncülü gibi, Amerikan ulusal güvenliğinin önemli bileşenlerini meydana getirdi.
   
2. Askeri şubeleri, yeni kabine düzeyi pozisyonunda Savunma Sekreteri'ne bağladı.
3. Ulusal Güvenlik Konseyi ve Merkezi İstihbarat Dairesi'ni kurdu.

Özellikle, Kanun, makul olarak avantajlı bir ulusal güvenlik tanımı yapmamıştır. Çünkü, ulusal güvenlik kavramının belirsizliği, iç meseleler gibi devletin diğer çıkarları tarafından tehdit edilen meselelerin gündeme gelmesi için ona güçlü bir ifade niteliği kazandırmıştır.

Milli güvenliğin sadece askeri güvenliği içermediği fikri, baştan beri az dile getirilmiş olsa da mevcuttu. Kanun, ulusal güvenliğe ilişkin yerli, askeri ve dış politikaların entegrasyonu konusunda Başkan'a tavsiyelerde bulunmak amacıyla Milli Güvenlik Kurulunu kurdu.

Kanun, ulusal güvenliğin çıkarlarını tanımlamazken, Milli Güvenlik Kurulu bünyesinde, Dış İstihbarat Komitesini kuruyor. Komitenin amacı, Başkan tarafından belirtildiği gibi, ABD ulusal güvenlik çıkarlarını ele almak üzere gerekli olan istihbaratı belirlemek için yıllık bir inceleme yapmaktır.

General Maxwell Taylor, 1974 tarihli "Ulusal Güvenliğin Meşru İddiaları" yazısında şöyle diyor:

Bu geniş anlamda ulusal kıymetler, mevcut varlıklar ve ulusal menfaatlerin yanı sıra, bir ulus olarak geleceğimizin dayandığı gücü de içine alır. Bazı kıymetler somut ve dünyevi; diğerleri manevi veya entelektüeldir. Bunlar, Haklar Fonu, siyasi kurumlarımız ve uluslararası dostluklar gibi siyasi varlıklardan, zengin doğal kaynaklar tarafından desteklenen oldukça üretken bir iç ekonomiden, dünya çapında yayılan birçok ekonomik varlığa kadar uzanır. Ulusal güvenlik rolünü meşrulaştıran ve gerekli kılan bu gibi kıymetlerin korunması acil olarak gereklidir.

Obama yönetimi

ABD Silahlı Kuvvetleri, Birleşik Devletlerin ulusal güvenliğini aşağıdaki şekilde tanımlar:

Birleşik Devletlerin hem ulusal savunmasını hem de dış ilişkilerini kapsayan genel bir terim. Ulusal güvenlik özellikle şunlarla sağlanır: a. Herhangi bir yabancı ülke veya uluslar grubu üzerinde askeri avantaj veya savunma avantajı; b. Olumlu bir dış ilişkiler konumu;  c. Açık ya da gizli olan düşmanca ya da yıkıcı eylemlere karşı başarıyla direnebilecek bir savunma duruşu.

2010'da Beyaz Saray, güvenliği, ülkenin dört kalıcı ulusal çıkarından biri olarak tanımlandığı bir ulusal güvenlik stratejisine, geniş kapsamlı bir dünya görüşü dahil etti:

"Aradığımız dünyayı yakalamak için, Birleşik Devletler dört kalıcı ulusal çıkarın peşinde stratejik yaklaşımımızı uygulamalıdır:

• Güvenlik: ABD'nin, vatandaşlarının ve ABD müttefiklerinin ve ortaklarının güvenliği.
  
• Refah: Fırsat ve refahı arttıran açık bir uluslararası ekonomik sistemde güçlü, yenilikçi ve büyüyen bir ABD ekonomisi.
• Değerler: Yurttaki ve dünyadaki evrensel değerlere saygı.
• Uluslararası Düzen: Küresel zorlukların üstesinden gelmek için daha güçlü bir işbirliği vasıtasıyla barış, güvenlik ve fırsatı teşvik eden, ABD liderliğinde geliştirilmiş uluslararası bir düzen.

Bu menfaatlerin her biri ayrılmaz olarak diğerleriyle bağlantılıdır. Tek bir çıkar bile ayrılmış halde izlenemeyeceği gibi, aynı zamanda bir alandaki olumlu eylemler, dört kalıcı ulusal çıkarın hepsinin ilerlemesine de yardımcı olacaktır.

Afrika'da ulusal güvenlik

Afrika Devletleri'nin Ulusal Güvenlik seçimlerini ve zorluklarını kavramak ve anlamak zor bir iştir. Bunun nedeni, (çoğunlukla parçalanmış) devlet oluşumunun anlaşılmasında ulusal güvenliğin kökleşmiş olmadığı gerçeği ve genellikle bu devletlerin ithal ettiği devlet inşası sürecidir.

Soğuk Savaş sonrası Güvenlik kavramlaştırmaları genişlendiyse de, pek çok Afrika ülkesinin politikaları ve uygulamaları, ulusal güvenliği hala devlet güvenliği ve daha dar kapsamlı bir rejim güvenliği olarak tanımlıyor.

Yukarıda anlatılanlarla ilgili sorun şudur: Bir takım Afrika ülkesi, güvenliklerini anlamlı şekillerde yönetememişlerdir. Genellikle topraklarında güç tekelini talep edememektedirler. Dolayısıyla, güvenlik yönetimi veya güvenlik sağlayıcılarının melezliği söz konusudur. Bu gerçeği resmi Ulusal Güvenlik stratejileri ve politikalarında yakalayamayan devletler, genellikle hak iddia ettikleri tekel gücüne sahip olmayı ve böylece de Egemen olmayı talep etmektedirler. Bu genellikle devletin zayıflamasına yol açar. Bu tür devletlere örnekler, Güney Sudan ve Somali'dir.

Ulusal güvenlik durumu

Yarı kalıcı bir askeri seferberlik kültürü, Milli Güvenlik Kurulu, CIA, Savunma Bakanlığı ve Genel Kurmay Şefleri'ni getirdiğinde, ABD'de İkinci Dünya Savaşı sonrası dönemdeki yeni bürokratik altyapıların ve hükümet uygulamalarının kurumsallaştırılmasını yansıtmak için, ulusal güvenlik araştırmacıları bir ulusal güvenlik devleti fikrini uygularlar:

II. Dünya Savaşı sırasında ve sonrasında, ABD liderleri ulusal güvenlik kavramını genişlettiler ve ona ait terimleri Amerika'nın dünyayla olan ilişkisini açıklamak için ilk kez kullandılar. ABD tarihinin çoğunda, Birleşik Devletler kıtasının fiziksel güvenliği tehlike altında olmamıştı. Ancak 1945 yılına gelindiğinde, bu yara almazlık hali, uzun menzilli bombardıman uçakları, atom bombaları ve balistik füzeler ile hızla zayıflatıldı. Geleceğin seferberliğe izin vermeyeceği, bu hazırlığın sabit hale gelmesi gerekeceği ile ilgili genel bir algı gelişti. Amerikalı liderler ilk kez, Roma İmparatorluğu ve daha sonra da diğer büyük güçlerin karşılaştıkları ulusal güvenliğin temel paradoksuyla uğraşmak zorunda kalacaklardı: Si vis pacem, para bellum - Barış istiyorsan savaşa hazırlan.

Ulusal güvenlik ve hak ve özgürlükler

Olası tehditler karşısında ulusal güvenliği sağlamak için neredeyse evrensel olarak kabul edilen tedbirler, özellikle liberal demokrasilerde hükümet otoritesi ile sivil hakları ve insan hakları arasında diyalektik mücadeleye yol açmıştır. Bunlar, kendi kaderini tayin etme hakkını, egemenliği ve bireylerin hak ve özgürlüklerini koruma sürecinin doğal gerilimleridir.

Toplumu bir bütün olarak korumak için ulusal güvenlik tedbirleri uygulanmasına rağmen, bu tür birçok önlem toplumdaki bireylerin hak ve özgürlüklerini sınırlandırabilir. Ulusal güvenlik yasaları ve yetkilerinin uygulanmasının iyi bir yönetime, hukukun üstünlüğüne ve sıkı kontrol ve dengelere tabi olmadığı durumlarda, ulusal güvenliğin, olumsuz siyasi ve sosyal görüşleri bastırmak için bir bahane olarak hizmet etme riski vardır.

ABD'de, tartışmalı ABD Yurtseverlik Yasası ve diğer hükümet eylemleri, hak ve özgürlük konularını yurttaşların dikkatine getirdi. Ele alınan sorular arasında, ulusal güvenliğin sağlanması için bireysel hakların ve özgürlüklerin ne derece sınırlandırılabileceği ve ulusal güvenlik uğruna sivil hakların kısıtlanmasının savaş yokluğunda haklılaştırılmasının nasıl sağlanabileceği vardı.

Ulusal güvenliğin fonksiyonları

Ulus devletlerin son derece rekabetçi doğası ve dünya düzeninin akışkan hali nedeniyle, ulusal güvenlik hazırlığı, merkezi karar verme gibi rutin teknik önlemlere ve operasyonel prosedürlere çok fazla bağlıdır. Bu, bilgi korumadan devlet sırlarına, silahlara ve uluslararası müzakere stratejilerine kadar değişir. Herhangi bir ulusal güvenlik cihazı, yönetim uygulamaları ve teknik yeteneklerin kombinasyonu ile çalışır. Çoğalma, başarısız devletler, iklim değişikliği ve küresel terörizm gibi ortaya çıkan meseleler, git gide ulus devletler arasındaki rekabet gerçeğine hükmetmektedir. Bütün bunlar bir ulus devletin geleceğini nihai olarak etkileyebilecek ulusal güvenlik kurumlarını oluşturmak ve sürdürmek için ulusal güvenliğin altında yatan teknik konularda net bir anlayışa sahip olma ihtiyacına yol açmaktadır.