Politika

Politika nedir?

Politika veya siyaset (Yunancadan gelen ve tanımı "kentlerin işleri" olan), her bir grubun tüm üyelerine uygulanan karar alma sürecidir. Daha dar anlamıyla, bir insan topluluğu özellikle de bir devlet üzerindeki örgütlü yönetim pozisyonlarını meydana getirmeyi ve onları çalıştırmayı ifade eder. Politika ayrıca, belirli bir topluluk (genellikle hiyerarşik olarak organize edilmiş bir nüfus) içindeki güç ve kaynak dağılımını ve topluluklar arasındaki karşılıklı ilişkileri incelemek veya uygulamaktır.

Politikada, birinin kendi siyasi görüşlerini insanlar arasında yükseltmesi veya dayatması, diğer siyasi öznelerle müzakere etme, yasalar çıkarma ve düşmanlara karşı savaş da dahil olmak üzere güç kullanma gibi çeşitli yöntemleri harekete geçirilir. Politika, geleneksel toplumların klanlarından ve kabilelerinden modern yerel yönetimler, şirketler ve kurumlar aracılığıyla egemen devletlere kadar uluslararası seviyede geniş bir sosyal yelpazede uygulanmaktadır.

Sık sık politikanın iktidar ile ilgili olduğu söylenir. Politik bir sistem, belirli bir toplumda kabul edilebilir siyasal yöntemleri tanımlayan bir çerçevedir. Politik düşüncenin tarihi, Platon'un Cumhuriyet'i, Aristoteles'in Politika'sı  ve Konfüçyüs'ün çalışmaları gibi yeni ufuklar açan eserlerle antik döneme kadar gitmektedir.

Resmi Politikalar, anayasal bir hükümet sisteminin ve kamuya açık kurum ve usullerin işletilmesini ifade eder. Siyasi partiler, kamu politikaları ya da savaş ve dışişleri konusundaki tartışmalar Resmi Politikalar kategorisine girer. Birçok kişi resmi politikayı kendi dışındaki bir şey olarak görmektedir, ancak yine de bu onların günlük yaşamlarını etkileyebilir.

Gayri Resmi Politika, ittifaklar kurma, iktidarı kullanma, belirli fikirleri veya hedefleri koruma ve geliştirme olarak anlaşılır. Genellikle bu, bir ofis veya hanenin yönetilme şekli veya bir kişi veya grubun diğeri üzerinde nasıl etkili olduğu gibi herkesin günlük yaşantısını etkileyen her şeyi içerir. Gayri Resmi Politika, tipik olarak günlük siyaset olarak anlaşılır. Bu nedenle Gayri Resmi Politika, siyasetin her yerde olduğu fikridir.

Politika kelimesinin kökeni

Politika sözcüğü, aynı zamanda Aristoteles'in Politika (Πολιτικά, Politika) adlı kitabının başlığı da olan Yunanca sözcükten gelmektedir. Politika "kentlerin işleri" anlamına gelmektedir. Kitabın adı, 15. yüzyılın ortalarında Erken Modern İngilizce'ye "Polettiques" olarak çevrildi. Sözcük, modern İngilizce'de "politics" (politika) haline geldi. Politika sözcüğünün tekil hali (politic), ilk kez İngilizcede 1430'da onaylanmıştır ve Orta Fransızca bir sözcük olan politique'den gelir. Politika sözcüğü sırasıyla,"vatandaşların", "vatandaşlar için" veya "vatandaşlarla ilgili", "sivil", "kent ile ilgili", "devlete ait" anlamlarına gelen Yunanca  πολιτικός (politikos) sözcüğünün Latincesi olan politicus'dan gelmiştir. Sırasıyla, πολίτης (polites) sözcüğü, "vatandaş" ve πόλις (polis) sözcüğü de "şehir" anlamlarına gelmektedir.

Devlet politikasının tarihi

Politikanın tarihi, hükümet kurumlarının menşei, gelişimi ve ekonomisine yansıtılır.

Devlet'in doğuşu

Devletin doğuşu, savaş sanatı gelişiminde bulunabilir. Tarihsel olarak konuşmak gerekirse, modern türün bütün siyasi toplulukları varlıklarını başarılı bir savaşa borçludurlar.

Çin ve Japonya dahil birçok ülkede krallar, imparatorlar ve diğer hükümdar tipleri ilahi kabul edildi. Fransız İhtilali kralların ilahi hakkına son verene kadar, devletlere egemen olan kurumların krallığı ön plana çıktı. Bununla birlikte, monarşi, MÖ 2100 yılında Sümer'den, MS 21. yüzyılda İngiliz Monarşisine kadar uzanan en uzun süreli politik kurumlar arasında yer almaktadır. Kraliyet, Kalıtsal monarşi kurumu aracılığıyla bir kurum haline gelir.

Kral, çoğunlukla, mutlak monarşilerde bile krallığını, elit bir danışman grubundan oluşan ve o olmadan iktidarını sürdüremediği bir konsey yardımıyla idare etmiştir. Bu danışmanlar ve monarşi dışındaki diğer kişiler iktidar için pazarlık yaptıklarında, anayasal hükümetin mikropları olarak görülebilecek olan anayasal monarşiler ortaya çıktı. Konsey demokrasinin bir kalesi haline gelmeden çok önce krallık kurumuna aşağıdakiler yoluyla paha biçilmez yardımlarda bulundu:

Krallık kurumunu kalıtım yoluyla koruma.

Toplumsal düzen geleneklerini koruma.

Şahsi olmayan bir otorite olarak eleştirilere dayanabilme.

Kral gibi tek bir kişinin idare edeceğinden daha fazla bilgi ve eylemi idare edebilme.

Kralın emrindekilerin en önemlileri olan İngiltere, İskoçya ve tüm Avrupa Kıtasındaki  kontlar ve dükler, her zaman konseyde oturma hakkına sahiptiler. Bir fatih, yenilgi üzerine intikam veya yağma için savaşı sürdürür ancak yerleşik bir krallık haraç alır. Konseyin işlevlerinden biri, kralın kasalarını dolu tutmaktır. Bir diğeri de, askerlik hizmetinin yerine getirilmesi ve kral tarafından, vergi ve asker toplama görevinin yerine getirilmesi için, lordluklar kurulmasıdır.

Devlet ve mülk

Mülkiyet, bireye veya bir grup insana maddesel veya zihinsel bir objeden fayda sağlaması için verilen bir haktır. Bir hak, kamu güveni ile uygulanan bir güçtür. Bazen bir hakkın kullanılması, kamuoyunun güvenine karşıdır. Yine de bir hak gerçekte, geçmiş, bugün ya da gelecekte halkın güveni ile getirilen bir kurumdur. Bilginin büyümesi bir kurum olarak mülkiyet tarihinin anahtarıdır. İnsan, fiziksel veya zihinsel olsun, bir obje hakkında ne kadar bilgili olursa, o kadar çok şey kendisine tahsis edilir. Devletin ortaya çıkması, yaban hayatından çiftçiliğe kadar, mülkiyetin evriminde son aşamayı getirdi. Devletin varlığında, insan gayrimenkul mülkiyetini elinde tutabilir. Devlet lordluklar vermeye başladı ve mülkiyet vermeyi bıraktı. Bununla da veraset gelmiş oldu. Gayrimenkulün gelmesiyle kira geldi ve malların değiş tokuşunda kâr ortaya çıktı. Böylece uzun zaman öncesinin "arazi lordu", modern zamanlarda mülk sahibi (kiraya veren) oldu. Hatalı bir şekilde, arazinin değerinin her zaman aynı olduğu varsayılırsa, mülkiyetin evrim geçirmesi söz konusu değildir. Bununla birlikte, mülk sahibine fayda sağlayan bir şeydeki her artış ile birlikte arazi fiyatı da artar. Büyük arazi sahiplerinin toprak beyliği, tüm siyasi hizmetlerin içinde en çok ödüllendirilen olmuştur. Endüstride mülk sahibinin konumu daha az önemlidir ancak bir endüstriden dolayı büyüyen kasabalarda şanslı toprak sahibi çok büyük bir kazanç elde etmiştir. Avrupa'da Orta Çağ'ın ikinci yarısına doğru Devlet (Devlet, bir borcu karşılamak için istimlak aracını ilk kez kullanacaktı) ve Kilise (Kilise, muazzam miktarda toprak elde etmeyi başarmıştı), küçük mülk sahibini yerinden etmek için köy topluluğuna karşı ittifak kurdular ve bugünkü ölçüde başarılı oldular. Köy topluluğu, her insanın kendi istediği şeyi yaptığı bireycilik ideali haline geldi. Devlet, kamusal veya özel olsun, mülkiyet kurumunun evriminde en önemli faktör olmuştur.

Devlet ve adalet sistemi

Başta askeri bir kurum olarak Devlet, sadakatsizlik, casuslukluk ve diğer tür komploların kendi ulusal güvenliği için zararlı olduğunu düşünerek vatandaşların bağlılığıyla ilgilenmektedir. Böylece vatan hainliği yasası ortaya çıkar. Genel olarak ceza yasaları, barış ve vatana ihaneti ayırarak, özel şahıslar tarafından uygulanan veya devlet tarafından özel kişiler adına uygulanan kanundan farklı olarak, Devlet tarafından uygulanan ceza kanunun tamamını veya bir kısmını oluşturmaktadır. Devlet adaleti, gücü, becerisi ve basitliği nedeniyle klan, feodal, tacir ve kilise adaletinin yerini almıştır. Devlet kabiliyeti meselesinde, feodal ve popüler mahkemeler üzerindeki kraliyet mahkemelerinin üstünlüğüne dair çok çarpıcı bir delil, tarihte nispeten son zamanlara kadar kraliyet mahkemelerinin yalnızca yargılamalarının yazılı kayıtlarını tuttuğu gerçeğidir. Jüri tarafından yapılan yargılama, Kraliyet Mahkemeleri tarafından benimsenerek, popülaritesini güvence altına aldı ve onu özgürlük kalesi haline getirdi. Protestan Reformasyonu zamanında en ilerici ülkelerde, Kilise ve Devletin birbirinden ayrılmasıyla Devlet, adalet tatbiki ile uğraşma işini eline almayı başardı. Federalizm, yasama, yürütme ve yargı kolları arasında bir güç dengesi oluşturan iktidarı, devletler ve federal hükümet ile paylaştı.

Devlet ve mevzuat

İlkel toplumlarda kanun yapma bilinmiyordu.

En iz bırakan ataerkil toplum olan Yahudi toplumu, Batı'nın Yahudi olmayan şehirlerinde bir dereceye kadar kabile yasasını korumaktadır. Bu kabile yasası, kendini toplumun ataerkil aşamasında insanlara sunduğu için, hukuğun tam gelişmemiş ilkel fikridir. Bu yasa, ataların onayı ve uygulaması ile uygun görülen gelenek ya da töre idi.

Fransa, Almanya, İspanya gibi ülkelerin kendi yasalarına ve uluslarına sahip olduğu ve 18. yüzyılın sonuna kadar diğer ülkelerin ulusal bir kanuna sahip olmadığı 10. yüzyılda mevcut olan devlet işleri, modern hukuk ve mevzuat sisteminin oluşturulmasına yardımcı olan üç büyük organ tarafından sona erdirildi.

Kayıtlar: Avrupa'da Orta Çağ'dan itibaren halk yasaları olarak adlandırılan şeylere rastlanır ve bunlar tam da ataerkillik, devlet haline gelirken ortaya çıkarlar. Evrensel olarak neredeyse tek bir nedenden ötürü mevcutturlar: Kralın vatandaşlarının geleneklerini bilme isteği. Bunlar, kanun yapma anlamında mevzuat değillerdir; ifadeler veya gelenek beyanlarıdır ve halkın geleneğine dair bir bilgiden alınmışlardır. Yazılı olmayan gelenek belli belirsiz bir şekilde değişir, ancak yazılı olanlar değişmez. Tam metni işaret etmek ve söylediklerini göstermek her zaman mümkündür. Yine de, yazılı metin her yeni baskıda ilavelerle değişebilir.

Hukuk Mahkemeleri: Bütün topluluklar için ortak olan bazı genel kuralları alarak ve farklılıkları göz ardı ederek İngiliz genel hukuku, krallığın tüm bölgelerinde yaygın hale gelmesi için böyle bir uygulamanın ardından biçimlendirildi. Avrupa'nın geri kalan kısmında yüzyıllarca zaman sonrasına kadar bir genel hukukun bulunmamasının nedeni, bu ülkelerdeki devletlerin İngiltere'de olduğu gibi adalet tatbikini elinde bulundurmamasıdır. İngiliz hakimlerin bir genel hukuk inşa etme planlarını kabul ettirmesi ile yapılan en kurnaz hamlelerden biri, her davada jüri kararını durumla ilgili sorularla sınırlandırmak oldu. İlk önce jüri, hem kanun hem de durum hakkında cevaplar verdi ve tamamen yerel bir gövde olarak, yerel gelenekleri takip etti. Böylelikle, ünlü bir bölünme devreye girdi: Yargıç bölgesi ve jüri bölgesi.

Kurgular: Kayıtlar ve Hukuk Mahkemeleri halkın yasa yapmaya uyum sağlaması açısından değerliydi, ancak Kurgular gibi, yavaş ve eksiktiler. Yavaş yavaş da olsa Kurgular işe yarar. Çünkü insanların bir kurgu biçiminde bir değişikliği kabul edeceği ve aslında durumun açıkta kalması halinde sonuna kadar direndikleri iyi bilinen bir gerçektir.

Nihayetinde yasalar veya mevzuat yürürlüğe sokulur. İlerleme ve gelişme hızlandığında, daha hızlı politik temsil yöntemi benimsenir. Bu yöntem ilkel toplumdan değil, devletin, paraya ihtiyaç duyduğunda ve parasını arttırmak istediğinde bir meclis kullanmasından kaynaklanmaktadır. 12. yüzyılın sonlarında Avrupa'daki parlamentoların tamamı, şehir meclisinden, ulusal bir meclisten ve ticaretin ilerlemesinden kaynaklandı. Ancak soylular ve din adamları için bütünüyle tipik veya homojen bir örnek değildir. Rahipler, tüm Hristiyanlığın yaklaşık beşte biri olan topraklardan bir servet toplamışlardı, ancak o zamanlarda yani 12. ve 13. yüzyıllarda Kilise bir izolasyon politikası izledi. Bekârlık kuralını benimsediler ve kendilerine aile yaşamını yasakladılar. Laik bir mahkemede savunma yapmayı reddettiler. Zaten Papa'ya ödedikleri gerekçesiyle Devlete vergi ödemeyi reddettiler. Kralın, ulusal bir meclis toplamaktaki temel amacı para toplamaktı. Çünkü, Kilise dışarıda bırakılamazdı. Böylece rahipler parlamentoya girdiler. Bu, kilisenin hoşuna gitmese de çoğu durumda Kilise rahipleri parlamentoya gelmek zorunda kaldılar.

Orta Çağ Parlamentosu, krallıktaki tüm mevkileri temsil ettiğinde eksiksiz hale geldi: Soylular, din adamları, köylüler ve zanaatkarlar. Ancak, parlamento demek vergilendirme demek olduğu için, popüler bir kurum değildi. Sadece en güçlü durumda olan Tahtın baskısıyla, ilk yüzyıllarında Parlamentoların varlığı korundu. Bu iddianın en iyi kanıtı, Tahtın zayıf olduğu ülkelerde Parlamentonun varlığının sona ermesidir. Parlamentoların demokratik bir hareketin sonucu olduğu fikri, tarihsel gerçeklerle desteklenemez. Başlangıçta, Parlamentonun temsilci tarafı yalnızca para ile ilgiliydi. Parlamentoda temsil, ayrıcalıktan ziyade bir sorumluluktu. Bir amaç için meydana getirilen bir kurumun başka bir kuruma hizmet etmeye başlaması nadir değildir. Büyük paralarla katkıda bulunmak isteyen insanlar dilekçe vermeye başladılar. Çok geçmeden Parlamento oturumları pazarlık masalarına dönüşecekti. Kral para karşılığında dilekçe veriyordu. Bununla birlikte, biri özel diğeri ise kamu için olan iki tür dilekçe vardı. Kamu dilekçeleri yasaların benimsenmesinin veya mevzuatın ortaya çıkmasının kaynağı oldu. Devlet başkanı olarak kral, toprak bütünlüğünü korumak için emir verebilirdi; ancak kraliyet kanunları, mevzuatı başarılı bir şekilde meydana getiren kamu dilekçesiyle birleştirilinceye kadar bunu yapamazdı. Günümüze kadar bile bu, her zaman tüm başarılı yasaların temelini oluşturmuştur. Kamusal gelenek böylece Devlet tarafından kabul edilmekte ve uygulanmaktadır.

Politik temsilin ilk günlerinde çoğunluk mutlaka üstün gelmedi ve çekişmeli seçimlere çok az ihtiyaç duyuldu. Ancak, 15. yüzyılın başında Parlamentoda bir koltuk değer verilecek bir şeydi. Tarihsel olarak konuşmak gerekirse, insan eşitliği dogması, bütünüyle pratik çoğunluk mekanizmasının benimsenmesinin bir sonucudur. Ancak çoğunluk ilkesinin benimsenmesi de başka bir modern zaman kurumundan sorumludur: Parti sistemi. Parti sistemi, seçmenlerin oyları için birbirlerine karşı yarışan en az iki siyasi adayın olduğu ayrıntılı bir sistem parçasıdır. Avantajı, politikada çok sayıda insanı ilgilendiren eşit temsil imkanını sağlamasıdır. İktidardaki hükümetin etkili bir şekilde eleştirilmesini sağlar ve aynı zamanda da bir devletteki tutarlı bir politika izleyen zengin ve eğitimli çok sayıda kişinin hevesinin açığa çıkmasına olanak verir.

Bu üç kurum yani siyasi temsil, çoğunluk kuralı ve parti sistemi, modern siyasi mekanizmanın temel bileşenleri olarak hem merkezi hem de yerel yönetimlere uygulanırlar ve bir takım amaçlara ulaşmak için mekanizmadan ziyade uyum sağlama yetenekleri yoluyla kendi kendilerine son verirler.

Devlet ve yürütme sistemi

Yönetim, hükümetin en zor yönlerinden biridir. Devletin, kanunların yürürlüğe sokulmasındaki ve uygulanmasındaki başarısı tamdır, ancak idari açıdan tam olarak bu kadar değildir. Bunun nedeni, yasaların yürürlüğe koyulmasının ve uygulanmasının avantajını görmenin kolay olması, ancak yerel ilişkilerin, dini ve/veya iş ilişkilerinin idaresinin hükümet tarafından asgari düzeyde tutulmasının kolay olmamasıdır.

Devlet başlangıçta askeri bir kurumdu. Uzun yıllar boyunca, küçük bir seçkin savaşçı grubu ve mahkeme yetkilileri tarafından kuşatılmış bir kral tarafından yönetilen topraklardı ve temelde, daha büyük bir kitleden oluşan insanlar üzerindeki, güce dayalı egemenlikti. Bununla birlikte, politika üretme yönünde söz hakkı olmaksızın halktan hiç kimsenin gerçekten devletin bir üyesi olduğu söylenemeyeceği için insanlar yavaş yavaş politik temsile kavuştular. Devletin yönetimle ilgili temel işlevlerinden biri de barışı ve iç düzeni korumaktır. Vatandaşlarının hayatlarına müdahale etmek için başka hiçbir bahanesi yoktur. Yasa ve düzenin korunması için Devlet iletişim araçları geliştirir. Tarihsel olarak, "kral yolu" yapıldı ve ticarete teşvik için değil, kraliyet ordularının rahatlığı için kullanıldı. Hemen hemen tüm ülkelerde Devlet, iletişim araçlarının kontrolünü elinde tutmaktadır ve Birleşik Devletler Anayasasına yapılan ilk Değişiklikte belirtilen özel özgürlükler oldukça sınırlıdır. Devletin yasa ve düzeni sınırları dahilinde koruma özgün işlevi, adaletin bir kolu olan polis idaresini doğurmuştur. Ancak, polis yargı bölgesi, onu sıradan yargısal işlerden ayıran özel bir karaktere sahiptir. Sokağa çıkma yasağı durumlarında devlet, bozulmanın önlenmesinin önemini göstermektedir. Önceleri Devlet, yasalar ve düzenin korunmasının yanında, geliri yükseltmekle de ilgilendi. O zaman, belirli bir değerin genel olarak kabul görmesi için Devletin ağırlık ve ölçü standartları oluşturması ve nihayet madeni para tekelini kazanması faydalı oldu. Emeğin, devlet tarafından işlevlerinden biri olarak düzenlenmesi, Kara Veba'nın Avrupa nüfusunun yaklaşık yarısını öldürdüğü 15. yüzyıldan beri sürdürülmektedir.

Devletin değişmez politikası, her zaman ara otoriteleri yıkmak ve doğrudan birey ile ilgilenmek olmuştur. Adam Smith'in Ulusların Zenginliği kitabı, Devlet müdahalesine karşı güçlü bir halk tepkisini destekleyecek şekilde yayınlanana kadar politika buydu. Devlet, kendi eylemiyle yoksulların meselelerini veya yoksulluğun azaltması konusundaki devlet desteğini gündeme getirdi. Tabii ki yoksulluğu Devlet yaratmadı ancak köy, kilise ve loncalar gibi kendisiyle uğraşan başlıca kurumları yok ederek, yoksullar üzerinde herhangi bir güç kullanmadan onların tam sorumluluğunu üstlendi. 1834 tarihli Büyük Yoksul Hukuku Raporu, komünizmin İngiltere'nin kırsal bölgelerinde yaygın olduğunu gösterdi. İngiliz İmparatorluğu'nun sömürgeleri gibi yeni gelişen ülkelerde, yoksul sınıflar devlet sosyalizmine doğru aşırı derecede meyletmiş olsalar da, Devlet, yoksulların sorumluluğunu üstlenmeyi ve yoksulluğun azaltılmasıyla ilgilenmeyi reddetmiştir.

Devletin tartışmasız önemli olan güçleri göz önüne alındığında, ezici bir afet gibi büyük kriz zamanlarında halkın genel Devlet yardımı istemesi doğaldır.

Siyasi temsil, Devlet yönetimini şekillendirmeye yardımcı oldu. Bireyin sesi duyulduğunda, Devlet tarafından keyfi müdahale tehlikesi büyük ölçüde azaltılır. Bu ölçüde, popüler Devlet faaliyetlerinin artması söz konusudur. Devlet yönetimini sınırlamak için sert ve hızlı kurallar bulunmamakla birlikte, devletin ulus olduğuna ve Devletin yaptığı şeyi mutlaka ulusun iyiliği için yaptığına inanmak bir yanlış olur. İlk etapta, modern zamanlarda bile Devlet ve ulus asla aynı değildir. Gerçek şu ki, evrensel oy hakkının hakim olduğu yerlerde bile, Devlet idaresinin bir uzantısının, başkaları tarafından birilerine artan müdahale anlamına geldiği ve eylem özgürlüğünü sınırladığı gerçeği aynen kalır. Devletin ve ulusun bir ve aynı olduğu itiraf edilse bile, Devlet idaresinin mutlaka iyi olduğunu kabul etmek bazen zordur. Son olarak, devlet yönetiminin modern ayrım yapmayan savunuculuğu, Devlet yetkililerinin eylemlerinde özel girişimden daha etkin olduklarını mutlaka ispatlamaları gerektiği yanılgısını gizlemektedir. Bunun altında kamu ve işletme yönetimi arasındaki temel fark yatmaktadır. Kamu yönetimi, kamu yararıyla ilgilenirken, işletme yönetimi temelde kâr ile ilgilenir. Ancak her ikisi de sadece iş ve emeğe ilişkin değil, aynı zamanda devletin ve onun idaresini yürüten kişilerin ilişkisinde olan aksiliklerin de önüne geçmek için önemli ölçüde eğitim ve etik davranış gerektirir.

Siyaset konuları

Siyasal organizasyonun biçimleri

Devletler, sivil toplum kuruluşları (STK'lar) gibi birçok siyasi örgütlenme biçimi ve Birleşmiş Milletler gibi uluslararası örgütler bulunmaktadır. Devletler belki de bir devletin bir kurum olarak anlaşıldığı ve bir hükümetin iktidardaki rejim olarak anlaşıldığı üstün kurumsal politik yönetim biçimleridir.

Aristo'ya göre, devletler monarşiler, aristokrasiler, timokrasiler, demokrasiler, oligarşiler ve tiranlıklar olarak sınıflandırılır. Siyasetin tarihinde görülen değişiklikler nedeniyle bu sınıflandırma terk edilmiştir. Genel olarak bakıldığında, mutlak en iyi, her koşulda, herkes için ve her bakımdan mükemmel bir yapı olması gerekeceği için, hiçbir hükümet mutlak en iyi olarak düşünülemez. Toplumu yönetmek için insan doğası tarafından yaratılan bir kurum olarak, bir devlet, hangi hükümet biçiminden yararlanırsa yararlansın, kendi kazançları için insanların istismarına karşı savunmasızdır. Dolayısıyla bu, bir en iyi hükümet biçiminin olmadığını düşündürmektedir.

Bütün devletler, tek bir örgütsel biçimin yani egemen devletin çeşitleridir. Modern dünyanın bütün büyük güçleri egemenlik ilkesiyle hükmetmektedirler. Egemenlik yetkisi, otokratik bir yönetimde olduğu gibi, bir şahsa verilebilir veya anayasal bir yönetimde olduğu gibi bir gruba tahsis edilebilir. Anayasalar, hükümetin farklı kollarının yetkilerini belirleyen ve sınırlayan yazılı belgelerdir. Bir anayasa yazılı bir belge olmasına rağmen, yazılı olmayan bir anayasa da vardır. Yazılı olmayan anayasa, hükümetin yasama organı tarafından sürekli olarak yazılmaktadır. Bu, koşulların doğasının en uygun yönetim biçimini belirlediği durumlardan sadece biridir. İngiltere, İç Savaş döneminde yazılı anayasaların üslubunu belirledi ancak Taht'ın geri verilmesinden sonra onları terketti. Daha sonra bu yazılı anayasalar, kendilerine eşit haklar verildikten sonra Amerikan kolonileri tarafından ve ardından Fransız İhtilali'nden sonra Fransa tarafından ve Avrupa kolonileri dahil olmak üzere Avrupa'nın geri kalanı tarafından benimsendi.

Birçok hükümet biçimi vardır. Bir tanesi Fransa ve Çin'de olduğu gibi güçlü bir merkezi hükümettir. Başka bir biçimi, eskiden İngiltere'de bölünmelerle ortaya çıkan bölgelerde olduğu gibi, nispeten daha zayıf ancak daha az bürokratik olan yerel yönetimdir. Bu iki hükümet biçimi, önce İsviçre'de, sonra 1767'de Amerika Birleşik Devletleri'nde, 1867'de Kanada'da, 1871'de Almanya'da ve 1901'de Avustralya'da federal hükümet uygulanmasının şekillenmesine katkıda bulundular. Federal devletler yeni sözleşme ilkesini veya sözleşmeyi kabul ettiler. Bir federasyona kıyasla, bir konfederasyon, daha dağınık bir yargı gücü sistemine sahiptir. Amerikan İç Savaşı'nda, bir Devletin Birlik'ten çekilmesinin söz konusu olduğu Konfederasyon Devletleri arasındaki çekişme, Federal hükümetin yürütme, yasama ve yargı organlarında sahip olduğu güç nedeniyle savunulamazdı.

Profesör A. V. Dicey'in Anayasa Hukukunun İncelenmesine Giriş adlı eserinde, federal bir anayasanın temel özellikleri şöyle sıralanmıştır: a) Federal ve Eyalet otoritelerinin yargı bölgeleri arasındaki uyuşmazlıkları önlemek için yazılı bir yüksek anayasa; b) Yetkinin Federal ve Eyalet hükümetleri arasında dağıtılması c) Anayasa'yı yorumlaması ve hem yürütme hem de yasama organlarından bağımsız olarak kalarak bölgenin kanunlarını uygulaması için yetki verilmiş bir Yüksek Mahkeme.

Küresel politika

Küresel politika, siyasal küreselleşmenin toplumsal güç meselelerine ilişkin, küresel yönetim modellerinden küreselleşen çatışma sorunlarına kadar, farklı uygulamalarını içerir. 20. yüzyıl, iki dünya savaşının sonucuna ve yalnızca Üçüncü Reich (1933-1945 yılları arasındaki Almanya'daki Nazi rejimi)'ın yükselişine ve çöküşüne değil, aynı zamanda komünizmin yükselişine ve çöküşüne de tanık oldu. Atom bombasının geliştirilmesi, II. Dünya Savaşı'nda ABD'nin Japonya'daki çatışmasına daha hızlı bir son verdi. Daha sonra hidrojen bombası geliştirildi ve bu silah, kitle imhasında esas silah haline geldi.

Küresel politika ayrıca küresel ve uluslararası kuruluşların yükselişiyle ilgilidir. Birleşmiş Milletler, nükleer savaş tehdidi altında olan bir dünyada barış için bir forum olarak hizmet vermiştir. "Nükleer silahların ve uzun mesafe silahlarının keşfi, savaşı, siyasi amaçlara ulaşmak için bir araç olarak kabul edilemez yaptı." Tamamen nihai bir nükleer toplu ölüm insan için olanaksız olsa da, "nükleer şantaj" sadece dünya barışı meselesinde değil, aynı zamanda ulusal egemenlik meselesinde de önem kazanmaktadır. 1962'de bir Pazar günü, Ekim Küba Füze Krizi sırasında ABD'nin  SSCB'ye karşı yürüttüğü nükleer şantaj politikasının uygulanması yüzünden, dünya nükleer savaşın eşiğine gelmişti.

Politik bilim profesörü Paul James'e göre, küresel politika, insan hakları normları, insanın gelişimi ile ilgili fikirler ve kozmopolitlik gibi her biri ile nasıl ilişkide bulunacağımızla ilgili inançlardan ve değerlerden etkilenir.

Kozmopolitlik, öncelikle, tüm dünyadaki tüm insanlar arasında ortak siyasi katılımın toplumsallığını yansıtan ve ikinci olarak, bu toplumsallığın diğer toplumsallık biçimlerine karşı etik ya da örgütsel olarak ayrıcalıklı olması gerektiğini öne süren küresel bir politika olarak tanımlanabilir.

Siyasi yolsuzluk

William Pitt, 9 Ocak 1770'de İngiliz Lordlar Kamarası'nın huzurunda konuşarak; "sınırsız güç, ona sahip olanların zihnini baştan çıkarma eğilimi gösterir" dedi. Bu, bir yüzyıldan fazla bir süre sonra John Dalberg-Acton tarafından daha düzgün bir şekilde yinelendi: "Güç, baştan çıkarma eğilimindedir ve mutlak güç kesinlikle baştan çıkarır."

Siyasi yolsuzluk, hükümet yetkilileri tarafından gayri meşru özel kazanç için yasalaştırılmış güçlerin kullanılmasıdır. Devlet iktidarının, siyasi muhalefetlerin bastırılması ve genel polis şiddeti gibi diğer amaçlar için kötüye kullanımı, siyasi yolsuzluk olarak görülmez. Hükümetle doğrudan ilgisi olmayan özel kişiler veya şirketler tarafından yapılan yasa dışı eylemler de siyasi yolsuzluk değildir. Bir devlet görevlisinin yasa dışı bir eylemi ancak söz konusu eylem doğrudan kendi görevleri ve/veya yetkisiyle ilişkiliyse, o zaman o eylem bir siyasi yolsuzluk teşkil eder.

Yolsuzluk şekilleri çeşitlilik gösterir, ancak rüşvetçilik, haraç alma, akrabaya ayrıcalık yapma, kayırmacılık, himaye altına alma ve zimmete para geçirme de yolsuzluğa dahildir. Yolsuzluk, uyuşturucu kaçakçılığı, kara para aklama ve kaçakçılık gibi suç oluşturan girişimleri kolaylaştırabilir ve sadece bu faaliyetlerle sınırlı değildir. Yasa dışı yolsuzluğu teşkil eden faaliyetler, ülkeye veya yargı alanına bağlı olarak farklılık gösterir. Örneğin, bir yerde yasal olan belirli siyasi finansman uygulamaları bir başka ülkede yasa dışı olabilir. Bazı durumlarda, hükümet yetkililerinin yasal veya yasa dışı eylemler arasında ayrım yapmasını zorlaştıran, geniş veya yetersiz tanımlanmış yetkileri vardır. Dünya çapında, yalnızca rüşvetin, yılda 1 trilyon ABD dolarının üzerinde bir miktarı içerdiği tahmin edilmektedir. Sınırsız siyasi yolsuzluğun olduğu bir devlet, kelimenin tam anlamıyla "hırsızların idaresi" anlamına gelen bir kleptokrasi olarak bilinir.

Siyasi partiler

Bir siyasi parti, genelde seçim kampanyalarına, eğitim destek programlarına veya protesto eylemlerine katılarak hükümet içinde siyasal iktidara erişmeyi ve iktidarı sürdürmeyi amaçlayan bir siyasi organizasyondur. Partiler çoğunlukla, tamamen farklı çıkarlar arasında bir koalisyon oluşturan belirli hedeflere sahip yazılı bir parti programı tarafından desteklenen, özel bir ideolojiyi veya vizyonu benimserler.

Siyaset bilimi

Siyaset bilimi, siyasetin incelenmesi, iktidarın edinilmesi ve uygulanmasını içerir. Siyaset bilimci Harold Lasswell, siyaseti "kimin, neyi, ne zaman ve nasıl aldığıdır" diye tanımladı. İlgili çalışma alanları arasında, politika için mantıklı bir gerekçenin yanı sıra kamu davranışı etiğini de arayan siyaset felsefesi; politika ile ekonomi arasındaki ilişkilerin anlaşılmasını sağlamaya çalışan politik ekonomi ve yönetim uygulamalarını inceleyen kamu yönetimi bulunmaktadır. Politikayı "çatışmaya diyalogla yanıt verme" olarak tanımlayan filozof Charles Blattberg, politik felsefeleri siyasi ideolojilerden ayıran bir açıklama sunuyor.

Amerika Birleşik Devletleri'nde siyasete ayrılmış ilk akademik kürsü, ilk önce Prusyalı Francis Lieber tarafından 1857'de işgal edilen Columbia Üniversitesi'ndeki tarih ve siyaset bilimi başkanlığıydı. 

Siyasi değerler

Birkaç farklı politik spektrum (düşünce dizisi) ileri sürülmüştür.

Sağ ve sol siyaseti

Siyasi analistler ve politikacılar, politikayı sol kanat ve sağ kanat siyaseti şeklinde bölerler. Bunu yaparken politikanın sağı ile solu arasında orta bir politika yolu olarak çoğu kez merkez politikası fikrini kullanırlar. Bu sınıflandırma nispeten yenidir (örneğin bu, Aristo ya da Hobbes tarafından kullanılmamıştı) ve Ulusal Meclis'in Cumhuriyet'i destekleyen üyelerinin, sıradan insanların ve laik bir topluluğun solda; monarşi destekçilerinin, aristokratların ve Kilise'nin sağda oturduğu Fransız Devrimi dönemine dayanmaktadır. 

Etiketlerin ardındaki anlamlar, yıllar içinde daha karmaşıklaştı. Özellikle etkileyici bir olay, 1848'de Karl Marx ve Friedrich Engels tarafından Komünist Manifesto'nun yayınlanmasıydı. Manifesto, proleter bir devrimin, burjuva toplumunu devirip özel mülkleri ortadan kaldırması için bir dizi eylem önermişti. Bu inanca göre sonuçta, sınıfsız ve devletsiz bir toplum meydana getirilmiş olacaktı.

Sol ve sağ kanadın anlamı farklı ülkeler arasında ve farklı zamanlarda önemli ölçüde değişir. Ancak genel olarak, sağ kanadın genellikle geleneğe ve toplumsal tabakalaşmaya önem verdiği söylenebilirken, sol kanat genellikle reforma ve sosyal demokrasi ya da düzenlenmiş kapitalizm gibi ikililer arasında denge arayan siyasal ve sosyal eşitliğe değer verir. 

Norberto Bobbio'ya göre, bu ayrımı ifade eden şeylerin en önemlilerinden biri, solun, toplumsal eşitsizliği ortadan kaldırmak için çalışmaya inanması, buna karşın sağın, çoğu toplumsal eşitsizliği kökü kazınamaz doğal eşitsizliklerin bir sonucu olarak ve toplumsal eşitliği uygulamaya çalışmayı da ütopik ya da otoriter bir girişim olarak görmesidir.

Bazı ideolojiler, özellikle Hristiyan Demokrasi, sol ve sağ kanat politikalarını birleştirmeyi istemektedir. Geoffrey K. Roberts ve Patricia Hogwood'a göre, "İdeoloji açısından Hristiyan Demokrasi, liberaller, muhafazakarlar ve sosyalistlerin sahip olduğu görüşlerin çoğunu ahlaki prensiplerin ve Hristiyan ilkelerinin daha geniş bir çerçevesi ile birleştirdi." Sol-sağ bölünmesinin üzerinde olduğunu iddia eden ya da daha önce iddia etmiş olan hareketler, İtalya'daki Faşist Terza Posizione ekonomik politikası, Fransa'daki Gaulizm, Arjantin'deki Peronizm ve Meksika'daki Ulusal Eylem Partisi'dir.

Otoriter ve özgürlükçü siyaset

Otoriter rejim ve liberterlik, bulunduğu toplumda her bir kişinin devlete göre sahip olduğu bireysel özgürlük miktarını ifade eder. Bir yazar otoriter politik sistemleri, "bireysel hakların ve hedeflerin grup hedeflerine, beklentilere ve benzerliklere tabi kılındığı yerler" olarak tanımlarken, liberterler genelde devlete karşıdırlar ve bireyi egemen tutarlar. En saf haliyle, liberterler devletin, siyasi partilerin ve diğer siyasal varlıkların tamamen kaldırılmasını savunan anarşistlerken, otoriterler teorik olarak toplum üzerinde her yönüyle devlet kontrolünü destekleyen totaliterlerdir.

Örneğin, klasik liberalizm (laissez-faire (karışmama siyaseti) liberalizmi olarak da bilinir) bireysel özgürlüğü ve sınırlı hükümeti vurgulayan bir doktrindir. Bu; John Locke, Adam Smith, David Hume, David Ricardo, Voltaire, Montesquieu ve diğerlerinin yazılarında örneklendiği gibi, insan akılcılığının, bireysel mülkiyet haklarının, serbest piyasaların, doğal hakların, sivil özgürlüklerin korunmasının, hükümetin anayasal olarak sınırlandırılmasının ve bireysel özgürlüklerin kısıtlamalardan kurtarılmasının önemini içermektedir. Liberter İnsani Araştırmalar Enstitüsü'ne göre, özgürlükçü ya da klasik liberal bakış açısı, bireyin mutluluğunun, refahının ve sosyal uyumunun mümkün olduğunca fazla özgürlük ile ve sadece gerekli olduğu kadar hükümet tarafından teşvik edilmesidir. Anarşist siyasi filozof L. Susan Brown için "Liberalizm ve anarşizm temelde birbirinden çok farklı şekilde bireysel özgürlükle ilgilenen ve birbirinden farklı iki siyasi felsefedir. Anarşizm liberalizmle bireysel özgürlüğe olan radikal bağlılığı paylaşır, ancak liberalizmin rekabetçi mülkiyet ilişkilerini reddeder.