Michelangelo
Michelangelo kimdir?
Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni; 6 Mart 1475 – 18 Şubat 1564) batı sanatının gelişimi üzerinde benzersiz bir etki oluşturan, Yüksek Rönesans dönemi İtalyan heykeltıraş, ressam, mimar ve şairiydi. Yaşadığı dönemde bulunan en büyük sanatçı olduğu düşünülürdü. O zamandan beri de tüm zamanların en büyük sanatçılarından biri olarak tanımlanmaktadır. Sanatın ötesinde birkaç atılım yapmasına rağmen, taşıdığı disiplinlerin çok yönlülüğü o kadar yüksek seviyedeydi ki, rakibi ve yoldaşı Florentine Medici ailesinden Leonardo da Vinci'nin yanı sıra, Michelangelo, arketipik Rönesans erkeği unvanını hak edenlerden biri olarak sıklıkla düşünülmektedir.
Michelangelo'nun resim, heykel ve mimari eserlerinin bazıları, var olan en ünlü eserler arasında sıralanmaktadır. İlgilendiği her alanda yaptığı eserler olağanüstüydü. Günümüze kadar gelen yazışmaları, eskizleri ve anılarıyla, 16. yüzyılın en iyi belgelendirilmiş sanatçısıdır.
En çok bilinen 2 eserini, Pietà ve David, otuz yaşından önce yaptı. Resim hakkında düşük bir görüşe sahip olmasına rağmen, Batı sanat tarihinin en etkileyici fresklerinden ikisini de, Michalangelo yaptı: Roma'daki Sistine Şapeli'nin Tavanındaki Yaratılış'tan sahneleri ve sunak duvarındaki Son Yargıyı. Michelangelo mimar olarak, Laurentian Kütüphanesindeki Mannerist stiline öncülük etti. 74 yaşında, Aziz Petrus Bazilikası'nın mimarı olarak, genç Antonio da Sangallo'nun yerine geçti. Michelangelo yapının planını öylesine değiştirdi ki,ölümünden sonra, yapının batı kanadı ve kubbesi biraz değişiklikle, Michelangelo'nun dizaynına göre bitirildi.
Michelangelo, henüz hayattayken biyografisi yayınlanan ilk Batılı sanatçı olarak benzersizdi. Aslında, yaşamı boyunca iki biyografisi yayınlandı; Giorgio Vasari tarafından yazılan bir tanesi, Rönesans'ın başlangıcından beri, Michelangelo'nun tüm artistik başarıların zirvesi olduğunu ileri sürdü. Bu görüş, sanat tarihinde yüzyıllar boyu geçerliliğini devam ettirdi.
Hayattayken genellikle Il Divino ("ilahi") olarak çağrılırdı. Çağdaşları tarafından en çok takdir edilen niteliklerden biri, onun saygı uyandıran ihtişam hissine sahip olmasıydı. Sonraki sanatçılar tarafından Michelangelo'nun tutkulu ve son derece kişisel stilini taklit etme çabaları, Yüksek Rönesans sonrasında Batı sanatındaki en büyük hareket olan Mannerizm ile sonuçlandı.
Michelangelo'nun hayatı
Michelangelo'nun çocukluğu, 1475-88
Michelangelo 6 Mart 1475'te, İtalya'da Arezzo yakınlarında Caprese Toskana'da (bugün Caprese Michelangelo olarak bilinir) doğdu. Birkaç nesil boyunca ailesi, Floransa'da küçük işletmeli bankacılar olmuştu ancak banka başarısızlığa uğradı. Babası Ludovico di Leonardo Buonarroti Simoni kısa süreliğine, Michelangelo'nun doğduğu Caprese'de hükumet yönetiminde çalıştı. Michelangelo'nun doğumunda babası, küçük Caprese kasabasının yargı yöneticisi ve Chiusi'nin yerel yöneticisiydi. Michelangelo'nun annesi Francesca di Neri del Miniato di Siena'ydı. Buonarrotis Francesca'nın, Canossa'nın Kontes Mathilde soyundan geldiğini iddia etti; bu iddia henüz kanıtlanmadı, ancak Michelangelo'nun kendisi de buna inanıyordu. Michelangelo'nun doğumundan birkaç ay sonra aile, Michelangelo'nun büyüdüğü yer olan Floransa'ya döndü. Daha sonra annesinin uzun süren hastalığının ve 1481'de ölümünün ardından, Michelangelo henüz 6 yaşındayken, Settignano kasabasında bir dadı ve taş işçisi olan babasıyla yaşamaya başladı. Michelangelo'nun babasının bu kasabada bir mermer ocağı ve küçük bir çiftliği vardı. Michelangelo, mermere olan sevgisini burada kazanmıştı, Giorgio Vasari'nin Michelangelo'dan aktarmasıyla:
"Eğer içimde biraz iyilik varsa, Arezzo ülkesinin tatlı atmosferinde doğmuş olmamdan dolayıdır. Hemşiremin sütü ile birlikte keski ve çekiçle uğraşma becerisi kazandım, ki bu sayede figürlerimi yapıyorum."
Michelangelo'nun çıraklığı, 1488-92
Michelangelo genç bir çocukken, Humanist Francesco da Urbino'nun dil bilgisini incelemek üzere Floransa'ya gönderildi. Ancak genç sanatçı, resim çalışmalarını kiliselerden kopyalamayı ve ressamların yoldaşlığını tercih ederek, okul eğitimi üzerine hiç bir ilgi göstermedi.
Floransa şehri, o zamanlar İtalya'da sanat ve bilimin en önemli merkeziydi. Sanat, the Signoria (belediye meclisi), tüccar loncaları, Medici ailesi ve onların bankacılar birliği gibi varlıklı patronlar tarafından desteklendi. Klasik bilim ve sanatların yenilenmesi olan Rönesans'ın ilk düşünce tohumları, Floransa'da atılmıştı. Mimar Filippo Brunelleschi, 15. yüzyılın başlarında, Roma'daki Klasik yapı kalıntılarını inceledi ve bu Klasik kurallara uygun iki kiliseyi, San Lorenzo ve Santo Spirito'yu inşa etti. Heykeltıraş Lorenzo Ghiberti, Michelangelo'nun "Cennetin Kapıları" olarak tanımlayacağı, Vaftizhanenin bronz kapılarını inşa etmek için, elli yıl boyunca üzerinde çalışmıştır. Orsanmichele Kilisesi'nin dış nişleri, Floransa'nın en beğenilen heykeltıraşları Donatello, Ghiberti, Andrea del Verrocchio ve Nanni di Banco tarafından yapılan eserlerin bir galerisini içeriyordu. Eski kiliselerin iç mekanları, Giotto tarafından başlatılan ve Brancacci Şapelinde, Masaccio tarafından devam eden fresklerle (çoğunlukla Geç Orta Çağ tarzında, fakat Erken Rönesans tarzında olan da vardır) kaplanmıştır. Michelangelo, bu iki sanatçının eserleri üzerinde çalışmış ve çizimlerde eserlerini kopyalamıştır. Michelangelo'nun çocukluğunda, Sistine Şapeli'nin duvarlarını süslemek için Floransa'dan Vatikan'a bir ressam ekibi çağrılmıştır. Bu ekibin arasında, o dönemde Floransa'daki en büyük atölyenin sahibi ve fresk, resim, perspektif, şekil çizimi ve portre ustası olan Domenico Ghirlandaio vardı.
1488'de Michelangelo 13 yaşındayken, Ghirlandaio'ya çırak olarak verildi. Ertesi yıl babası, Ghirlandaio'yu Michelangelo'ya bir sanatçıymış gibi ödeme yapması için ikna etti, bu on dört yaşında biri için nadiren olurdu. 1489'da Floransa'nın fiilen hükümdarı Lorenzo de'Medici, Ghirlandaio'dan en iyi iki öğrencisini istediğinde, Ghirlandaio, Michelangelo ve Francesco Granacci'yi gönderdi. 1490'dan 1492'ye kadar, Michelangelo, Medici ailesinin Neo-Platonik bilgiler üzerine kurduğu Hümanist akademisine katıldı. Akademide, Michelangelo'nun hem bakış açısı hem de sanatı, Marsilio Ficino, Pico della Mirandola ve Poliziano'yu da içeren, önemli yazar ve filozofların bir çoğundan etkilendi. O dönemde, Michelangelo, Madonna of the Steps (Adımların Madonnası) (1490-1492) ve Battle of the Centaurs (Sentorların Savaşı) (1491-1492) adlı rölyeflerin heykellerini yaptı. İkincisi, Poliziano tarafından önerilen ve Lorenzo de Medici tarafından verilen bir temaya dayanıyordu. Michelangelo, heykeltıraş Bertoldo di Giovanni ile bir süre çalıştı. Michelangelo on yedi yaşındayken, başka bir öğrenci olan Pietro Torrigiano burnuna vurdu ve Michelangelo'nun tüm portrelerinde göze çarpan şekil bozukluğuna neden oldu.
Michelangelo'nun gençliği, 1492-99
Lorenzo de' Medici'nin 8 Nisan 1492'de ölümü, Michelangelo'nun koşullarını tersine çevirdi. Michelangelo, Medici yönetiminin güvenli kanatlarından ayrıldı ve babasının evine döndü. Sonraki aylarda, Santo Spirito Floransa kilisesinin öncüsüne hediye olarak, çok renkli ahşaptan bir Çarmıh (1493) yaptı. Bu hediye, kilisenin hastanesinde bulunan cesetler üzerinde, bazı anatomik çalışmalar yapmasına olanak sağladı. 1493-1494 yılları arasında Michelangelo, bir mermer bloğu satın aldı ve alışılandan daha büyük bir Herkül heykeli oydu. Bu heykel, Fransa'ya gönderildi ve daha sonra 18. yüzyılda ortadan kayboldu. 20 Ocak 1494'de şiddetli bir kar yağışı sonrasında Lorenzo'nun varisi olan Piero de Medici, Michelangelo'yu bir kar heykeli yapmakla görevlendirdi. Böylelikle Michelangelo tekrardan Medici yönetiminin kanatları altına girdi.
Aynı yıl, Medici ailesi, Savonarola'nın yükselişinin sonucu olarak Floransa'dan sürüldü. Michelangelo, kenti siyasi kargaşa sona ermeden önce terk etti. Önce Venedik'e, ardından Bologna'ya gitti. Bologna'da, Aziz Dominic Tapınağı'nın tamamlanması için, Aziz Dominic'e adanmış kilisede kalan bir kaç küçük figürü oymakla görevlendirildi. Michelangelo, Aziz Petronius Bazilikası'nın ana girişinin etrafındaki Jacopo della Quercia tarafından oyulmuş sağlam rölyefleri ve The Creation of Eve (Havva'nın Yaratılışı) panelini inceledi ve Havva'nın Yaratılışı kompozisyonunu Sistine Şapeli'nin tavanında kullandı. 1494 yılının sonlarına doğru, Floransa'daki siyasi durum sakinleşti. VIII. Charles'ın yenilgiye uğramasından dolayı, daha önce Fransız tehdidi altındaki şehir artık tehlikede değildi. Michelangelo Floransa'ya döndü ancak Savonarola'nın kontrolündeki yeni şehir yönetiminden herhangi bir iş almadı. Medici'lerin hizmetine geri döndü. Floransa'da geçirdiği yarım yıl boyunca, iki küçük heykel, Vaftizi Yahya'nın çocuk versiyonu ve uyuyan bir Cupid (Aşk Tanrısı), üzerinde çalıştı. Condivi'ye göre, Michelangelo'nun Vaftizci Yahya heykelini yaptığı kişi olan Lorenzo di Pierfrancesco de 'Medici, Michelangelo'dan heykeli "öyle bir yapmasını istedi ki, sanki gömülmüş gibi görünsün" ki böylece "Roma'ya gönderebilsin ...[ eski bir eser olarak kabul ettirebilsin] ... ve çok daha iyi bir fiyata satsın." Hem Lorenzo hem de Michelangelo, parçanın gerçek değerinin farkında olmadan bir aracı tarafından aldatıldı. Lorenzo'nun sattığı kişi olan Kardinal Raffaele Riario bunun bir dolandırıcılık olduğunu anladı; ancak heykelin kalitesinden öylesine çok etkilendi ki sanatçıyı Roma'ya davet etti. Muhafazakar Floransa'nın durumu kadar, heykelini yurt dışında satmada ki belirgin başarısı, Michelangelo'yu, Başrahip'in davetini kabul etmeye teşvik edebildi.
25 Haziran 1496'da 21 yaşında Michelangelo, Roma'ya ulaştı. Aynı yıl 4 Temmuz'da Kardinal Raffaele Riario için, Roma şarap tanrısı Bacchus'un, alışılmışın dışında bir heykeli üzerinde çalışmaya başladı. İş tamamlandıktan sonra, çalışma kardinal tarafından reddedildi ve daha sonra bankacı Jacopo Galli'nin bahçesindeki koleksiyonuna girdi.
Kasım 1497'de, Fransız Kutsal Büyükelçisi Jean de Bilhères-Lagraulas Michelangelo'yu, Meryem Ana'yı İsa'nın bedeni üzerinde yas tutarken gösteren bir heykel olan Pietà'yı yapması için görevlendirdi. Çarmıha gerilmenin İncil anlatımının bir parçası olmayan konu, Orta Çağ Kuzey Avrupasının dini heykellerinde yaygındı ve Kardinale çok tanıdık gelecekti. Sözleşme, ertesi yılın Ağustos ayına kararlaştırıldı. Michelangelo, heykel tamamlandığında 24 yaşındaydı.Yapıt, yakında dünyanın en büyük heykel başyapıtlarından biri, "heykel sanatının tam potansiyelinin ve gücünün açığa vurumu" olarak kabul edilecekti. Çağdaş görüş Vasari tarafından şöyle özetlendi: " Doğanın bizzat kendisinin neredeyse yapamayacağı, biçimsiz bir taş bloğundan mükemmelliğe indirgenebilinmiş, bu kesinlikle bir mucize." Heykel, şimdi Aziz Petrus Bazilikası'nda bulunmaktadır.
Michelangelo'nun Davut heykeli, 1499-1505
Michelangelo, 1499'da Floransa'ya döndü. Cumhuriyet, 1498'de infaz edilen Rönesans karşıtı rahip Girolamo Savonarola'nın yönetimden düşüşünden ve Gonfaloniere Piero Soderini'nin yükselişinden sonra değişiyordu. Michelangelo'dan, Guild of Wool (Yün Loncası) konsolosları tarafından, Agostino di Duccio'nun 40 yıl önce başlamış olduğu, bitirilmemiş bir projeyi tamamlaması istendi: Floransa'nın özgürlük simgesi olarak Floransa Katedrali'nin çatı alınlığına yer alan, Carrara mermerinden yapılmış devasa bir Davud heykeli. Bunun üzerine Michelangelo, yaptığı en ünlü eser olan Davud heykelini, 1504'de tamamladı. Şaheser, olağanüstü teknik beceri ve sembolik hayal gücünün heykeltıraşı olarak, Michelangelo'nun ününe kesin bir ün kattı. Botticelli ve Leonardo da Vinci'nin de aralarında bulunduğu bir danışman ekibi heykeli, sonuçta Palazzo Vecchio'nun önüne Piazza della Signoria'ya yerleştirmeye karar vermek için bir araya geldiler. Şimdi heykelin aslı Academia'da (Akademi) dururken, eski yerinde bir kopyası bulunmaktadır.
Davud'in tamamlanmasıyla bir başka görev geldi. 1504 başlarında Leonardo da Vinci, Palazzo Vecchio'daki konsey odasına, 1440'da Floransa ve Milano arasındaki savaşı tasvir eden, The Battle of Anghiara'yı (Anghiara Savaşı) çizmek üzere görevlendirildi. Michelangelo da, The Battle of Cascina'yı (Cascina Savaşı) çizmek için görevlendilirdi. İki resim çok farklıdır: Leonardo, at sırtında savaşan askerleri, Michelangelo ise nehirde yıkanırken askerlerin pusuya düşmesini çizmiştir. İki resim de tamamlanmadı ve oda yenilenirken her ikisi de sonsuza kadar kayboldu. Her iki esere de hayran kalındı ve geriye sadece kopyaları kaldı, Leonardo'nun eseri Rubens tarafından kopyalanırken, Michelangelo'nun eseri de Bastiano da Sangallo tarafından kopyalanmıştır.
Ayrıca bu dönemde Michelangelo, Angelo Doni tarafından eşi Maddalena Strozzi için hediye olarak, "Kutsal Aile" portresi çizmekle görevlendirildi. Bu eser, Doni Tondo olarak bilinir ve Michelangelo'nun tasarlamış olabileceği, orijinal muhteşem çerçevesinde Uffizi Galerisinde asılı durur. Ayrıca, Manchester Madonna olarak bilinen The Madonna and Child with John the Baptist'i (Madonna ve Çocuk Vaftizci Yahya'yla) çizmiş olabilir. Günümüzde Londra'da, National Gallery'de bulunmaktadır.
Sistine Şapeli, 1505-12
1505 yılında Michelangelo, yeni seçilen Papa II. Julius tarafından Roma'ya davet edildi ve 40 heykelin yer alacağı, beş yıl içinde bitirilecek olan Papa'nın mezarını inşa etmek için görevlendirildi. Papa'nın himayesinde, sayısız diğer işleri yerine getirebilmek için, Michelangelo'nun mezarda yaptığı çalışmalar sürekli olarak kesintiye uğradı. Michelangelo mezarın üzerinde 40 yıl çalışmasına rağmen, mezar yapısının tamamlanmış hali, Michelangelo için, hiçbir zaman tatmin edici olmadı. Mezar, Roma'daki Vincoli şehrinin San Pietro Kilisesinde yer almaktadır ve 1516'da tamamlanan, merkezindeki Musa figürüyle çok ünlüdür. Mezar için yapılan diğer heykellerden, The Rebellious Slave (Asi Köle) ve The Dying Slave (Ölen Köle) olarak bilinen iki heykel, günümüzde Louvre'da sergilenmektedir.
Aynı dönemde, Michelangelo, Sistine Şapeli'nin tavanına resim yaptı. Bu eserin tamamlanması yaklaşık dört yıl sürdü (1508-1512). Condivi'nin açıklamasına göre, Aziz Petrus Bazilikası'nın inşası üzerinde çalışan Bramante, papanın mezarı için Michelangelo'nun görevlendirilmesine içerledi ve papayı, görevde başarısız olur diye, bilinmediği bir ortamda kendisini görevlendirmesi için ikna etti. Michelangelo, aslında On İki Havariyi, tavanı destekleyen üçgen pandantifler üzerine resmetmek ve tavanın orta kısmını süslemek üzere görevlendirildi. Michelangelo, Papa Julius'u, kendisine tam yetki vermesi için ikna etti ve Yaratılış, İnsanın Düşüşü, peygamberler boyunca Kurtuluş Vaatleri ve Mesih'in soy ağacını temsil eden, farklı ve daha karmaşık bir plan önerdi. Bu çalışma, Katolik Kilisesi doktrininin çoğunu temsil eden, şapelin içindeki daha büyük bir dekorasyon planının parçasıdır.
Kompozisyon, tavanın 500 metrekaresini kaplar ve 300'den fazla figür içerir. Ortasında, Yaratılış Kitabı'ndan dokuz bölüm vardır; üç gruba ayrılmıştır: Tanrı'nın dünyayı yaratması; Tanrı'nın insanı yaratması ve Tanrı'nın cennetinden düşmeleri; ve son olarak, Nuh ve ailesi tarafından temsil edilen insanlığın durumu. Tavanı destekleyen pandantifler üzerine İsa'nın gelişini önceden haber veren on iki erkek ve kadın, İsrail'in yedi peygamberi ve Klasik dünyanın kahin kadınları olan 5 Sibyls resmedilmiştir. Tavandaki en ünlü tablolar arasında Adem'in Yaratılışı, Cennet Bahçesinde Adem ve Havva, Deluge, Yeremya Peygamber ve Kahin Kadın Cumaean bulunmaktadır.
Medici papaları, 1513 - 1534
1520'de Medici ailesi, San Lorenzo Bazilikası'nda bir aile mezarlığı şapeli inşası için, başka bir büyük öneriyle Michelangelo'ya geldi. Gelecek nesillerin iyiliği için, 1520'li ve 1530'lu yılların çoğunda sanatçıyı meşgul eden bu proje, tam anlamıyla gerçekleştirildi. Michelangelo, Medici ailesinin genç iki üyesi olan Nemours Dükü Giuliano, ve yeğeni Lorenzo'nun bulunduğu büyük mezarları barındıran Medici Şapeli'ni inşa etmek için kendi hayal gücünü kullandı. Bu şapel aynı zamanda, Mükemmel Lorenzo ve yakınında gömülmüş olan kardeşi Giuliano gibi, Medici ailesinin daha ünlü olan atalarını anmak için kullanılır. Mezarlar, Alacakaranlığı ve Şafağı, Geceyi ve Gündüzü temsil eden alegorik figürleri ve iki Medici'nin heykellerini gösterir. Şapel ayrıca, Michelangelo'nun Medici Madonna heykelini de barındırmaktadır. 1976'da, şapelle doğrudan bağlantısı olan, duvarlarında çizimlerin bulunduğu, gizli bir koridor keşfedildi.
Papa X. Leo 1521'de öldü ve kısa süre sonra yerine sadık VI. Adrian geçti. Ondan sonra da, kuzeni Giulio Medici, Papa VII. Clement olarak yerine geçti. 1524'te Michelangelo, San Lorenzo Kilisesi'ndeki Laurentian Kütüphanesi için Papa Medici'den mimari bir görev aldı. Günümüzde, Barok mimarisinin öncüsü olarak görülen, dinamik bir etkiye sahip mimari formları kullanan yapı olan kütüphanenin, hem içini hem de dehlizini, Michelangelo kendisi tasarladı. Yardımcılara, talimatların uygulanması ve Michelangelo'nun planlarının yapılması kaldı. Kütüphane 1571 yılına kadar açılmadı ve dehliz 1904 yılına kadar tamamlanmamış olarak kaldı.
1527'de, Roma'nın yağmalanmasıyla cesaretlenen Floransa vatandaşları, Medici ailesini ülkeden sürdü ve cumhuriyet'i yeniden oluşturdu. Şehir, Medici ailesi tarafından kuşatıldı ve Michelangelo, 1528'den 1529'a kadar, sur duvarları üzerinde çalışarak, sevdiği Floransa'ya yardım etti. Şehir 1530'da düştü ve Medici ailesi tekrardan iktidara geldi. Michelangelo'nun, Floransa'nın ilk Dükü olarak atanan genç Alessandro Medici'yle arası bozuldu. Ölüm kararından korkan Michelangelo, Medici Şapelini ve Laurentian Kütüphanesini tamamlamaları için asistanlara bırakarak, Roma'ya kaçtı. Michelangelo, cumhuriyete verdiği desteğe ve Medici ailesinin kurallarına karşı direnmesine rağmen, Papa Clement tarafından kabul edildi. Papa Clament, Michelangelo'ya önceden verdiği ödeneği tekrardan vermeye başladı ve Michelangelo'yla, Papa Julius'un mezarı konusunda yeni bir sözleşme yaptı.
1513'te Papa II. Julius öldü ve yerine Lorenzo dei Medici'nin oğlu Pope X. Leo geçti. Papa Leo, Floransa'daki San Lorenzo Bazilikası cephesini, yeniden inşa etmesi ve heykellerle süslemesi için Michelangelo'yu görevlendirdi. Michelangelo görevi isteksizce kabul etti ve cephe için çizimler ve modeller hazırlayarak üç yıl geçirdi, ayrıca proje için Pietrasanta'da yeni bir mermer ocağı açmaya çalıştı. 1520'de çalışma, önemli bir ilerleme yapılmadan önce, Michelangelo'nun finansal olarak bağımlı olduğu patronları tarafından aniden iptal edildi. Bazilika hala bir cepheye sahip değildir.
Michelangelo'nun Roma dönemi, 1534-46
Roma'da Michelangelo, Santa Maria di Loreto kilisesinin yakınında yaşadı. Orada yaşadığı dönemde, 1547'de ölümüne kadar en yakın arkadaşlarından biri olacak olan soylu Pescara'nın eşi, şair Vittoria Colonna'yla tanıştı.
Papa VII. Clement, 1534'te ölümünden kısa bir süre önce Michelangelo'yu, Sistine Şapeli'nin sunak duvarı üzerine Son Yargının bir freskini yapmakla görevlendirdi. Halefi III. Paul, Michelangelo'nun 1534'ten Ekim 1541'e kadar uğraştığı projeyi başlatıp tamamladığını takip etmekle görevliydi. Bu fresk, İsa'nın Yeniden Gelişini ve Ruhları Yargılamasını tasvir etmektedir. Michelangelo, İsa'yı muazzam, kaslı, genç, sakalsız ve çıplak olarak göstererek, İsa'yı tasvir etmede olağan sanatsal düzenlerin dışına çıktı. Freskte İsa, kendi yüzülmüş derisini elinde tutan Aziz Bartholomew'in de aralarında bulunduğu, azizler tarafından çevrelenmişti. Cennete ya da Cehenneme gönderilecek ölülerin, mezarlarından yükselişi.
Tamamlandıktan sonra, Mesih'in ve Meryem'in çıplak görüntüsü kutsal sayıldı. Kardinal Carafa ve Monsenyör Sernini (Mantua'nın büyükelçisi) freski kaldırmak ya da sansürlemek için mücadele verdi, ancak Papa direndi. 1564'de, Michelangelo'nun ölümünden kısa süre önce Trent Konsülünde, cinsel organları gizleme kararı verildi ve Michelangelo'nun çırağı Daniele da Volterra, değişiklikleri yapmakla görevlendirildi. Marcello Venust tarafından yapılan, aslının sansürsüz bir kopyası Napoli Capodimonte Müzesi'ndedir.
O dönemde Michelangelo, bir takım mimari projelerde çalıştı. Projelerden biri, yamuk alanıyla Capitoline Tepesi için, Marcus Aurelius'un antik bronz heykelini sergileyen bir tasarım yapmaktı. Palazzo Farnese'nin üst katını ve Santa Maria degli Angeli Kilisesi'nin iç mekanını tasarladı. Mekanda, Antik Roma hamamının tonozlu iç kısmını dönüştürdü. Diğer mimari eserleri arasında San Giovanni dei Fiorentini, Santa Maria Maggiore Bazilikası'nın Sforza Şapeli (Capella Sforza) ve Porta Pia bulunmaktadır.
Aziz Petrus Bazilikası, 1546-64
Michelangelo hala Son Yargı üzerinde çalışırken, Vatikan için bir başka görev daha aldı. Bu görev, Cappella Paolina'daki iki büyük freskin, Roma'nın en önemli iki azizinin hayatındaki önemli olayları, Aziz Paul'un Dönüşümünün ve Aziz Petrus'un Çarmıha gerilmesinin tasviriydi. Son Yargı gibi, bu iki eser de çok sayıda figür içeren karmaşık kompozisyonlardır. 1550'de tamamlandılar. Aynı yıl, Giorgio Vasari, Michelangelo'nun bir biyografisini de içeren Vita'yı yayınladı.
1546'da Michelangelo, Roma Aziz Petrus Bazilikası'nın mimarı olarak görevlendirildi. 4. yüzyıl Constantinian bazilikasını değiştirme süreci, elli yıl devam etti ve temeller 1506'da Bramante'nin planlarına göre yapıldı. Ardışık mimarlar üzerinde çalıştı, ancak çok az ilerleme kaydedildi. Michelangelo, projeyi üstlenmesi için ikna edildi. Michelangelo projeyi üstlendikten sonra, Bramante'nin konseptine geri döndü ve düşüncelerini merkezi planlı bir kilise için geliştirdi; hem fiziksel hem de görsel olarak yapıyı güçlendirdi. Michelangelo'nun ölümüne kadar tamamlanmayan kubbe, Banister Fletcher tarafından "Rönesans'ın en mükemmel yapısı" olarak isimlendirildi.
Aziz Peter'in yapımı devam ederken, kubbe bitmeden Michelangelo'nun öleceği konusunda endişeler vardı. Ancak, kubbenin alt kısmında, destekleme halkasındaki yapı başladığında, tasarımın tamamlanması kaçınılmaz oldu.
Ölümünden önce Michelangelo tarafından muhtemelen son yapılan şey olan, Aziz Petrus Bazilikasının kubbesi için kırmızı tebeşir taslağı, 7 Aralık 2007'de, Vatikan arşivlerinde keşfedildi. Hayattayken tasarılarını sonradan yok ettiği için, bu taslak son derece nadirdir. Taslak, Aziz Petrus'un kubbe silindirinin ön sütunlarından birinin kısmi bir planıdır.
Michelangelo'nun özel hayatı
Michelangelo, hayatının sonunda inancı derinleşen, dindar bir Katolikti. Kişisel hayatında, az ile yetinen biriydi. Bir keresinde, çırağı Ascanio Condivi'ye: "Ne kadar zengin olursam olayım, her zaman fakir bir adam gibi yaşardım" dedi. Condivi Michelangelo hakkında, "zevkten çok mecburiyetten" yemek yediğini, yeme ve içme konusuna aldırış etmediğini ve "genellikle kıyafet ve ayakkabılarıyla uyuduğunu" söyledi. Michelangelo'nun biyografisini yazan Paolo Giovio, "Michelangelo'nun doğası öylesine kaba ve pisti ki, kıyafetleri inanılmaz derecede bakımsızdı ve onu takip eden herhangi bir öğrenciyi kendinden uzaklaştırırdı" dedi. Özünde, yalnız ve kasvetli, bizzarro e fantastico (tuhaf ve harika) ve kendini insanlardan uzak tutan bir adam olduğu için, kendisi yaptıklarını sorun etmemiş olabilir.
Michelangelo'nun fiziksel ilişkileri olup olmadığının kesin olarak bilinmesi imkansızdır (Condivi, Michelangelo için "keşiş gibi iffetli"yi atfetmiştir), ancak cinselliğinin doğası, şiirinde açıkça görülür. Üç yüzü aşkın sone ve aşk şiirleri yazdı. Michelangelo'nun muhteşem bir romantik arkadaşlığı betimleyen en uzun serisi, Tommaso dei Cavalieri'ye (1509-1587) yazılmıştı. 1532'de tanıştıklarında Michelangelo 57, Tommaso ise 23 yaşındaydı. Bu seri, bir erkekten diğerine yazılan herhangi bir modern dilde ki, ilk büyük şiir dizisini oluşturuyordu ve Shakespeare'in güzel gençliğe sonelerinden 50 yıl öncesine dayanıyordu.
Cavalieri bu seriyi, "Sevgine dönmeye yemin ederim, hiçbir zaman bir erkeği, seni sevdiğimden fazla sevmedim, hiçbir zaman bir arkadaşlığı, seninkini istediğim kadar istemedim." diye yanıtladı. Cavalieri, ölümüne kadar Michelangelo'ya bağlı kaldı.
1542 yılında Michelangelo, sadece bir yıl sonra ölümüyle Michelangelo'ya kırk sekiz cenaze epigramı yazması için ilham veren Cecchino dei Bracci'yle tanıştı. Michelangelo'nun duygularının bazıları ve şiirindeki konular ondan avantajını aldılar: İlk model Febo di Poggio, bir aşk şiirine karşılık olarak para istedi, ikinci model ise Gherardo Perini, utanmadan Michelangelo'dan çaldı.
Şiirin açık eşcinsel doğası, sonraki kuşaklar için rahatsızlık kaynağıydı. Michelangelo'nun yeğeninin oğlu Genç Michelangelo Buonarroti, 1623'te, zamirlerin cinsiyetlerini değiştirdikten sonra şiirleri yayınladı ve 1893'te John Addington Symonds'ın şiirleri İngilizce'ye çevirmesine kadar da cinsiyetler değiştirilmiş olarak kaldı. Modern zamanlarda bile, zamirlerin düzeltilmesine rağmen, bazı bilginler "erotik şiirin, bastırılmış duyguların anlatımı olarak görüldüğü, Platonik diyaloğun yeniden hayal edilmesinin duygusuz ve zarif bir temsili" olduğu konusunda ısrar etmeye devam ediyorlar.
Yaşamın sonlarında, Michelangelo, 1536 ya da 1538'de Roma'da tanıştığı ve 40'lı yaşların sonunda olan şair ve soylu dul Vittoria Colonna'ya büyük platonik bir aşk besledi. Birbirleri için soneler yazdılar ve Colonna ölene kadar düzenli temas halindeydiler. Bu soneler çoğunlukla onları meşgul eden manevi meseleleri ele alıyor. Condivi Michelangelo'nun, hayattaki tek pişmanlığının, dul kadınının yüzünü, elini öptüğü gibi öpmemesi olan sözlerini hatırlatıyor.
Michelangelo'nun eserleri
Madonna Merdivenleri
"Madonna Merdivenleri" Michelangelo'nun bilinen en eski eseridir. 15. yüzyılın baş usta heykeltıraşları Donatello ve Desiderio da Settignano gibi diğerleri tarafından sık sık kullanılan bir teknik olan, yüzeysel rölyef tekniğiyle oyuldu. Yüzeysel rölyef tekniği için en kolay görünüm olan, Madonna profildeyken, çocuk bir büküm hareketi sergiliyor. Bu hareket, Michelangelo'nun eserinin karakteri oldu. 1502 yılındaki Taddeo Tondo, Çarmıha Gerilmenin simgesi olan bir Bullfinch (şakrak kuşu) tarafından korkutulan Çocuk Mesih'i gösteriyor. Çocuğun neşeli bir şekli daha sonra Raphael tarafından Bridgewater Madonna'ya uyarlanmıştır. The Bruges Madonna dönemindeki diğer heykellerin aksine, Meryem'i oğlunu gururla sunan bir şekilde tasvir etmektedir. Bu heykelde, annesinin elini tutan Çocuk İsa, dünyaya adım atmak üzeredir. Kutsal Aileyi tasvir eden Doni Tondo, önceki üç eser konusunun hepsine birden sahip: Arka plandaki figür frizleri düşük kabartma görünümündeyken, dairesel şekil ve dinamik formlar Taddeo Tondo'yu yansıtıyor. Bruges Madonna'da bulunan büküm hareketi resimde vurgulanmıştır. Resim, Michelangelo'nun Sistine Şapeli'nin tavanı üzerinde kullanacağı biçimleri, hareketi ve rengi müjdelemektedir.
Michelangelo'nun heykelleri
Diz çökmüş melek, Michelangelo'nun Bologna şehri azizine adanmış kilisede Arca di San Domenico için, geniş bir dekorasyon şemasının bir parçası olarak yaptığı birkaç erken eserden birisidir. 13. yüzyılda Nicola Pisano'dan başlayarak bu şema üzerinde birkaç sanatçı çalışmıştı. 15. yüzyılın sonlarında, proje Niccolò dell'Arca tarafından yönetildi. Niccolò tarafından, mum tutan bir melek önceden yerleştirilmişti. Her iki melek bir çift oluştursa da, iki eser arasında büyük bir zıtlık bulunmaktadır; biri derin kıvrımlı Gotik elbise giymiş, dalgalı saçlarla narin bir çocuğu betimlerken, Michelangelo'nun yaptığı, Klasik tarzda giyinmiş, kartal kanatları ile sağlam ve kaslı bir genci betimler. Michelangelo'nun meleğiyle ilgili her şey dinamiktir. Michelangelo'nun Bacchus'ü, genç Şarap Tanrısı, özelleştirilmiş konulu bir görevdi. Heykel tüm geleneksel özelliklere, bir asma çelengine, bir bardak şarap ve salkımlara sahiptir; ancak Michelangelo heykeli, sulanmış gözler, şişmiş bir mesane ve onun üzerinde kararsız olduğunu düşündüren bir duruşla tasvir ederek konuya gerçeklik havası kattı. Çalışma açıkça Klasik heykelinden esinlenirken, dönen hareketi ve izleyiciyi her açıdan bakmaya teşvik eden gerçekçi üç boyutlu kalitesiyle yenilikçidir. Ölen Köle olarak adlandırılan heykelde, Michelangelo, belirli bir insan halini önermek için işaretlenmiş kontraposttayla bu figürü uykudan uyanan biri olarak yeniden kullandı. Papa II. Julius'un Mezarı için yapılan, ilk iki figürden biri olan Asi Köle heykeliyle, heykeltıraş neredeyse tamamlanmış bir hareketi getirdi. Asi Köle heykeli, günümüzde Louvre Müzesinde sergilenmektedir. Bu iki eser Louvre'da onları inceleyen Rodin aracılığıyla daha sonraki heykel yapısı üzerinde derin bir etkiye sahip olacaktı. Bağlı Köle, Papa Julius'un mezarı için yapılan sonraki figürlerden biridir. Çalışmaların her biri, sanki saplandığı kaya bağlarından kendisini kurtarmak için mücadele eden figürü gösterir.Bu figürler topluca The Captives (Esirler) olarak bilinirler. Yapıtlar, Michelangelo'nun kullandığı heykel yöntemleri ve kaya içinde algıladıklarını açığa çıkarma şekli konusunda, benzersiz bir fikir vermektedir.
Sistine Şapel tavan
Sistine Şapelinin tavanına, 1508-1512 yılları arasında resim yapıldı. Tavan, şapelin pencereleri arasından yükselen on iki üçgen pandantifle desteklenen, düzleştirilmiş bir beşik tonoz yapısındadır. Papa II. Julius'un aklındaki iş, pandantifleri on iki havarinin figürleriyle süslemekti. İşi alma konusunda isteksiz olan Michelangelo, kompozisyonun yapımında kendisine tam yetki verme konusunda Papa'yı ikna etti. Ortaya çıkan dekorasyon şeması çağdaşlarına hayranlık uyandırdı ve o zamandan beri diğer sanatçılara ilham kaynağı oldu. Şema, mimari bir çerçeve içine yerleştirilen, Yaratılış Kitabı'ndan bölümleri gösteren dokuz panelden oluşuyor. Pandantiflerde Michelangelo, önerilen Havarileri, Mesih'in gelmesini müjdeleyen Peygamberler ve Sibyls (Kahin Kadınlar) ile değiştirdi.
Michelangelo, hikayenin sonraki bölümleriyle resim yapmaya başladı. Resimler, konumsal detayları ve figür gruplarını içermektedir ve Nuh'un Sarhoşluğu bu grupların ilkidir. Daha sonraki kompozisyonlarda, ilk iskele kaldırıldıktan sonra yapılan resimlerde, Michelangelo figürleri daha da büyük yaptı. Merkezi imgelerden biri olan Adem'in Yaratılışı, sanat tarihinin en tanınmış ve çoğaltılan eserlerinden biridir. Işığın Karanlıktan Ayrılmasını gösteren son panel, en geniş stilde ve tek bir günde resmedildi. Yaratıcı modeli için Michelangelo, kendini tavanı boyarken ki haliyle resmetti.
Daha küçük sahnelere destek olarak Michelangelo, melekler, ilham perileri ya da basitçe dekorasyon olarak farklı yorumlanan yirmi genci resmetti. Michelangelo onlara "ignudi" dedi. Bu figürler, Işığın Karanlıktan Ayrımının yukarı kısımlarındaki şekillerde görülebilir. Tavana resim yapma sürecinde Michelangelo, eller ve ayaklar gibi ayrıntılarıyla ele aldığı Libya Sibyl'ınde (Kahin Kadın) olduğu gibi farklı figürler üzerinde çalışmalar yaptı. Kudüs'ün çöküşünü düşünen Peygamber Yeremya, sanatçının kendi görüntüsüdür.
Figürlü kompozisyonlar
Michelangelo'nun, henüz Medici Akademisine bağlı bir gençken yaptığı Sentorlar Savaşı rölyefi, şiddetli bir mücadeleye giren çok sayıda figürü gösteren, alışılmışın dışında kompleks bir rölyeftir. Genelde, yalnızca Masumların Katli ve ya Cehennem İşkencelerinde yer alan imgelerde bulunabilecek, böylesine kompleks figürler dizisi, Floransa sanatında nadirdir. Bazı figürlerin cesurca yansıtıldığı rölyefler, Michelangelo'nun Lorenzo Medici'nin koleksiyonundan Roma lahit rölyefleriyle, Nicola ve Giovanni Pisano tarafından oluşturulan benzer mermer panelleriyle ve Ghiberti'nin Vaftizhane Kapılarındaki figüratif kompozisyonlarıyla olan yakınlığı gösterebilir.
Vasari'ye göre, Cascina Savaşı kompozisyonun orijinal resim taslağına öylesine çok bakıldı ki bozuldu ve sonunda parçalandı. Bundan dolayı bu kompozisyonun tam bir versiyonu ancak kopyalarından bilinmektedir. Kompozisyon, eski rölyefi hareketli olarak, figürlerin çeşitli farklı duruşlarını ve sanki yaklaşan düşmana doğru dönüp savaşa hazırlanıyorlar gibi arkadan görünen birçok figürü yansıtır.
Son Yargı'da Michelangelo'nun, Melozzo da Forlì tarafından yapılan Roma'nın Santi Apostoli kilisesindeki bir freskten ilham aldığı söylenir. Melozzo figürleri farklı açılardan, sanki Cennette dolaşıyorlarmış ve aşağıdan görülüyorlarmış gibi tasvir etmiştir. Melozzo'nun rüzgarda savrulan peleriniyle görkemli Mesih figürü, yanındakileri bir derece küçük gösterir. Bu figür, Andrea Mantegna tarafından da kullanılmıştır. Ancak Floransa ressamlarının fresklerinde alışılmış değildi. Son Yargıda Michelangelo eşine az rastlanır ölçekte, cennete doğru yükselen ya da düşen ve sürüklenen hareketli figürleri tasvir etme olanağına sahipti.
Pauline Şapeli'nin iki freskinde, Aziz Peter'in Çarmıha Gerilmesi ve Saul'un Dönüşümü, Michelangelo karmaşık bir hikayeyi aktarmak için çeşitli figür gruplarını kullandı. Aziz Peter'in Çarmıha Gerilmesi'nde, çeşitli insanlar olaylara bakarken ve olayları tartışırken, askerler kendilerine verilen, yeri kazma ve haçı oraya dikme göreviyle meşguldü. Dehşete düşen bir grup kadın ön planda kümelenirken, bir başka Hristiyan grubuna olaylara tanık olmaları için uzun boylu bir adam yol gösteriyor. Ön planın sağında, Michelangelo hayal kırıklığı ifadesi ile tablonun dışına çıkıyor.
Michelangelo'nun mimari eserleri
Michelangelo'nun mimari işleri, özellikle de Michelangelo'nun ahşap bir modelini yaptığı fakat günümüze tamamlanmış kaba tuğlaları kalan, Floransa'daki Brunelleschi's San Lorenzo Kilisesi'nin cephesi gibi fark edilmeyen eserleri içermektedir. Aynı kilisede, Giulio de 'Medici (daha sonra Papa VII. Clement) Michelangelo'yu, Medici Şapelini ve Giuliano ve Lorenzo Medici'nin mezarlarını tasarlaması için görevlendirdi. Papa Clement ayrıca, Michelangelo'nun nişlere gömülmüş sütunlarla olağanüstü dehlizini ve bir lav gibi akarak kütüphaneden dışarıya dökülüyormuş gibi görünen merdivenini tasarladığı, Laurentian kütüphanesinde de Michelangelo'yu görevlendirdi. Pevsner'a göre bu eser, Mannerizmi kendi içindeki olağanüstü mimari formla ortaya koymaktadır.
1546'da Michelangelo, Campidoglio'nun kaldırımı için oldukça karmaşık bir oval tasarım üretti ve Farnese Sarayı için bir üst katın tasarımına başladı. 1547'de, Bramante tarafından tasarımına başlanan ve birkaç mimar tarafından birkaç ara tasarım yapılan, Aziz Peter Bazilikası'nı tamamlama işini üstlendi. Michelangelo, daha dinamik ve birleştirilmiş bir bütün oluşturmak için tasarımı basitleştirip, güçlendirerek temel form ve konseptleri koruyan Bramante'nin tasarımına geri döndü. Geç 16. yüzyıl gravürünün kubbeyi yarı küresel bir profile sahip olarak tasvir etmesine rağmen, Michelangelo'nun modelinin kubbesi biraz ovaldir ve Giacomo della Porta tarafından tamamlanan kubbenin son halidir.
Pieta heykeli ve Michelangelo'nun ölümü
Michelangelo yaşlandığında, açıkça ölüm üzerine düşünen bir dizi Pietà yaptı. Belki de Papa II. Julius'un mezarı için yapılmış olan Victory (Zafer) heykeli tarafından müjdelendiler ama Pietà heykelleri bitmemiş halde kaldılar. Victory heykelinde, genç galip, Michelangelo'ya benzeyen, daha eski bir figürün üstesinden gelir.
Vittoria Colonna'nın Pietası, bir sanatçının hediye olarak verebileceği "sunum çizimleri" olarak tanımlanan türden bir tebeşir çizimidir ve gerek olmadığından resmedilmiş bir taslağa yönelik olarak çalışılmamıştır. Bu imgede, Meryem'in yukarı kaldırılmış kolları ve elleri onun elçilik rolünün göstergesidir. Öndeki erkeğin görünümü, Masaccio tarafından yapılan Floransa'nın Santa Maria Novella Bazilikasındaki Kutsal Üçleme freskini anımsatıyor.
Floransa Pieta'sında Michelangelo yine kendisini tasvir ediyor, bu sefer yaşlı Nikodemus olarak, İsa'nın cesedini çarmıhtan annesi Meryem ve Mary Magdalene'nin kollarına indiriyor. Michelangelo, İsa figürünün sol kolunu ve bacağını parçaladı. Öğrencisi Tiberio Calcagni kolu onararak, yerine bacağın getirileceği bir delik açtı. Tiberio, Mary Magdalene figürü üzerinde de çalıştı.
Muhtemelen Michelangelo'nun son heykeli olan Rondanini Pietà, asla tamamlanamadı çünkü Michelangelo geriye yetersiz taş kalana kadar taşı oydu. Bacaklar ve kopmuş bir kol, eserin bir önceki aşamasında kalmıştır. Kalıntılarından anlaşıldığı kadarıyla, eser 20. yüzyıl heykel kopseptine uygun olan soyut bir niteliğe sahiptir.
Michelangelo, 1564'te, 88 yaşındayken (89'uncu doğum gününden üç hafta önce) Roma'da öldü. Vücudu, maestro'nun (üstad) son isteğini yerine getirmek için, sevdiği Floransa'da gömülmek üzere Roma'nın, Santa Croce Bazilikası'na gönderildi.
Michelangelo'nun sanat hayatı
Michelangelo, Leonardo da Vinci ve Raphael ile birlikte Floransa Yüksek Rönesansı'nın üç devinden biridir. Adları sıklıkla birlikte anılıyor olmasına rağmen, Michelangelo, Leonardo'dan 23 yaş genç ve Raphael'den 8 yaş daha yaşlıydı. Münzevi doğasından dolayı, her iki sanatçıyla da hiçbir ilgisi yoktu ve her ikisinden de kırk yıl fazla yaşadı. Michelangelo birkaç heykel öğrencisi aldı. Medici Akademisindeyken sınıf arkadaşı olan Francesco Granacci'yi işe aldı ve Granacci, Sistine Şapel tavanının yapımındaki birkaç yardımcıdan biri oldu. Michelangelo, asistanları daha çok yüzey hazırlama ve renkleri öğütmenin elle yapılan kısımlarında kullanmış gibi görünüyor. Buna rağmen, eserleri gelecek ressam, heykeltıraş ve mimar nesilleri için büyük bir etkiye sahip olacaktı.
Michelangelo'nun, tüm zamanların en ünlü çıplak erkek heykeli olan Davud, dünyanın dört bir yanındaki şehirleri süslemek için yeniden üretilirken, diğer eserlerinin bazıları, sanatın gidişatı üzerinde belki de daha büyük bir etkiye sahiptir. Victory (Zafer), the Bruges Madonna ve the Medici Madonna heykellerinin bükümlü formları ve gerilimleri, kendilerini Mannerist sanatın habercisi yapıyor. Papa II. Julius'un mezarı için yapılan bitmemiş devler, 19. yüzyılın sonu ve 20. yüzyıl heykeltıraşları- Rodin ve Henry Moore gibi- üzerinde derin etkilere sahipti.
Michelangelo'nun Laurentian Kütüphanesi giriş salonu, klasik formları estetik ve etkileyici biçiminde kullanan en eski binalardan biriydi. Bu dinamik nitelik daha sonra, dev düzeni, dalgalanan pervazı ve yukarı doğru fırlayan sivri kubbesiyle, Michelangelo'nun tasarımı merkezi olarak alınmış Aziz Petrus'ta, en büyük ifadesini bulacaktı. Aziz Petrus kilisesinin kubbesi, Roma'daki Sant'Andrea della Valle kilisesinde ve Londra'nın St Paul Katedralin de olduğu gibi, birçok kamu binasının kubbelerini ve Amerika'daki eyalet başkentleri kiliselerinin yapımını yüzyıllar boyu etkileyecekti.
Raphael, Michelangelo'dan doğrudan etkilenen sanatçılar arasındadır. Raphael kendi iki eserinde, Michalengelo'nun Atina Okulu'ndaki mükemmel usta tasvirini ve peygamberlerini taklit etmiştir. Pontormo gibi diğer sanatçılar, Son Yargı ve Capella Paolina fresklerinin kıvrım biçimlerini çizdiler.
Sistine Şapeli tavanı, hem Barok tavan ressamlarının birçoğu tarafından taklit edilen mimari formları hem de figürlerin incelenmesindeki yaratıcılığının zenginliği için benzersiz derecede etkileyici bir işti. Vasari şunları yazdı:
Yüzyıllarca karanlığa dalmış bir dünyaya ışığı geri getiren, tüm ressamlara inanılmaz fayda sağlayan bu çalışma, sanatımızda gerçek bir ışık olduğunu kanıtladı. Gerçekten de ressamlar, yeni buluşlar, yeni tutumlar, giyinmiş figürler, taze ifade biçimleri, farklı düzenlemeler veya olağanüstü konular aramaya artık ihtiyaç duymazlar; çünkü bu eser bu başlıklar altında mümkün olan her mükemmelliği içermektedir.