Kitap

Kitap nedir?

Bir kitap, bir tarafından sıkıştırılıp birlikte sabitlenen kağıt, parşömen veya benzeri malzemelerden oluşan sayfa dizisidir. Kitapta tek bir sayfa yapraktır ve bir yaprağın her iki yanı bir sayfadır. Yazı veya görüntüler, bir kitabın sayfalarında basılabilir veya çizilebilir. Bir bilgisayar ekranında, akıllı telefonda veya e-okuyucu cihazda, bir kitaba benzer şekilde biçimlendirilmiş elektronik resim, elektronik kitap veya e-kitap olarak bilinir.

"Kitaplar" terimi aynı zamanda, bir edebiyat eserinin veya önemli bir edebiyat bölümünün (örneğin çocuk edebiyatı) referanslarını da ifade eder. Bir kitap, kütüphane ve bilgi biliminde, bülten, dergi veya gazete gibi seri yayınlardan ayırt etmek için, monografi (tek bir konuyu inceleyen yazı) olarak adlandırılır. Romanlarda ve bazen başka kitap türlerinde (örneğin biyografilerde) bir kitap, kitaplar olarak da adlandırılan birkaç büyük bölüme ayrılabilir (Kitap 1, Kitap 2, Kitap 3 gibi). İstekli bir kitap okuyucusu, kitap aşığı veya kitap koleksiyoncusu, kitap kullananlar veya halk dilinde "kitap kurdu" olarak adlandırılır.

Kitapların alındığı ve satıldığı dükkana kitapçı veya kitabevi denmektedir. Kitaplar, ayrıca bazı büyük mağazalarda, ilaç satılan süpermarketlerde ve gazete satıcılarında da satılmaktadır. Kitaplar, kütüphanelerden de ödünç alınabilmektedir. 2010 yılı itibarıyla Google kitapla ilgili, yaklaşık 130.000.000 ayrı başlık yayınlanmış olduğunu tahmin etmektedir. Bazı zengin ülkelerde, e-kitapların satışı nedeniyle basılı kitapların satışı azalmıştır. Ancak, e-kitap satışları 2015 yılının ilk yarısında azalmıştır.

Kitap(book) kelimesinin kökeni

Kitap sözcüğü, eski İngilizce "bōc" den gelir; bu da Germen kökünden gelen "* bōk-", aynı kök olan "kayın" dan gelmektedir. Benzer şekilde, Slav dillerinde (örneğin, Rusça, Bulgarca, Makedonca) "буква" (bukva- "harf") "kayın" ile özdeşleştirilmiştir. Rusça, Sırpça ve Makedonca'da, "букварь" (bukvar ') veya "буквар" (bukvar) kelimesi, özellikle küçük çocukların okuma ve yazma tekniklerine hakim olmasına yardımcı olan, ilkokul ders kitabını ifade eder. Bu nedenle, en eski Hint-Avrupa yazılarının, kayın ahşabı üzerine oyulmuş olabileceği tahmin edilmektedir. Benzer şekilde, modern anlamda (bağlı ve ayrı yapraklarla) bir kitap olan Latin harfli kodeks, başlangıçta "ahşap blok" anlamına gelirdi.

Kitabın tarihi

Antik kitaplar

Eski uygarlıklarda yazım sistemleri oluşturulduğunda, yazı yazmak için taş, kil, ağaç kabuğu, metal levha gibi çeşitli nesneler kullanılmaktaydı. Bu yazıtların incelenmesi, tarihin önemli bir bölümünü oluşturmaktadır. Bu yazıtların incelenmesi epigrafi olarak adlandırılır. Alfabetik ilk yazı Mısır'da ortaya çıkmıştır. Eski Mısırlılar, genellikle Nil Nehri boyunca yetişen bir bitki olan papirüs üzerine yazarlardı. İlk zamanlar sözler birbirinden ayrı değildi (scriptura continua; kelimeler veya cümleler arasında boşluk bırakmadan veya başka işaretlerle yazılmış stildir) ve hiçbir noktalama işareti yoktu. Son yazı türünün teknik terimi, bir çiftçinin tarlalarını sürmek için bir öküzü kullanması bakımından tam anlamıyla Boustrophedon "öküz çevirme", bir satırda (soldan sağa gibi) bir yönde ilerleyen ve daha sonra bir sonraki satırda (sağdan sola doğru) ters yönde ilerleyen yazı yazma özelliğidir.

Tabletler

Bir tablet, rahat taşıma ve yazma için uygun, fiziksel olarak sağlam bir yazı ortamı olarak tanımlanabilir. Ayrıca, tablete yazmak için kullanılan taş kalem de vardır. Kil tabletleri, düzleştirilmiş ve çoğunlukla kuru taşlardan olup kolayca taşınıp taş kalemiyle yazılabilirler. Özellikle çivi yazısı, Tunç Çağı boyunca ve Demir Çağı boyunca yazı tarzı olarak kullanılmıştır. Tabletler, tüccarlar tarafından tahıl kürekleri gibi malların satışını ve yöneticiler tarafından vergi veya diğer vergisel tahsilatları kaydetmek için kullanılmıştır. 

Balmumu tabletleri, bir taş kaleminin izlerini kaydetmek için yeterli miktarda mumla kaplanmış ahşap parçalardı. Bu tabletler, okullarda, muhasebede ve not almak için kullanılan normal yazışmalarda kullanılırdı. Aynı zamanda balmumu tabletler yeniden kullanılabilir olma avantajına sahiplerdi: Balmumu eritilebilir ve tekrar kullanılır hale getirilebilirdi. Birkaç balmumu tabletini (Roma pügillerleri) bir araya getirme alışkanlığı, modern kitapların (örneğin, Kodeks) olası bir öncüsüdür. Kodeks sözcüğünün (ahşap bloğu) etimolojisi, ahşap mum tabletlerinden gelmiş olabileceğini de gösterir.

Parşömenler

Papirüsten yapılan parşömenler, papirüs bitkisinin saplarını örerek oluşturulan kalın ve kağıt benzeri olan malzeme, düzleştirilene kadar dokuma tabakasında çekiç benzeri bir aletle vurarak elde edilirdi. Bununla ilgili ilk kanıt, Beşinci Hanedan Kralı Nefertiti Kakai'nin (MÖ 2400) hesap kitaplarından alınmış olsa da, belki de İlk Hanedan gibi eski bir tarihte Antik Mısır'da yazmak için kullanılmıştır. Papirüs sayfaları, bir parşömen tomarı oluşturmak üzere birlikte yapıştırıldı. Ayrıca, kireç ve diğer malzemeler olarak ağaç kabuğu kullanılmıştır.

Herodot'a göre, Fenikeliler MÖ 10. - 9. yüzyıl civarında Yunanistan'a papirüsle birlikte yazıyı getirdi. Papirüsün yazılı materyal (kutsal kitap) ve kitap (biblos) olarak kullanıldığı Yunan sözcüğü, papirüsün Yunanistan'a ihraç edildiği Fenike liman kenti Biblos'dan geldi. Yunanca'dan, başlangıçta bir dilim veya parça anlamına gelen cilt kelimesi (Yunanca: τόμος) türetildi ve orada "papirüs rulosu" olarak adlandırılmaya başlandı. Ciltler, Latinler tarafından tam olarak hacim ile aynı anlamda kullanılmıştır.

Papirüs, parşömen veya kağıttan yapılmış, Helenistik, Roma, Çin, İbrani ve Makedon kültürlerinde egemen kitaplar vardı. Daha modern el yazması kitap düzenlemesi, Roma dünyası olan geç antik çağlarda görülmeye başlandı. Ancak, parşömenlerin tomar şeklinde kullanılması Asya'da uzun süre devam ettiği görülmüştür.

El yazması kitaplar

Sevilla Isidore (ölümü 636) tarafından derlenen, etimolojik bir ansiklopedi olan Etymologiae'sinde (VI.13), el yazması kitap, kitap ve parşömen tomarı arasındaki mevcut ilişkiyi şöyle açıkladı: "Bir el yazması kitap birçok kitaptan oluşur; bir kitap birer parşömen tomarıdır. Buna, ağaçların veya sarmalların gövdelerinden yapılan el yazması kitap (kodeks), mecaz anlamda ahşap bir hisse senedi denir. Çünkü, dalları gibi kendi içinde çok sayıda kitap barındırır" dedi. Ama bunun modern kullanımı farklıdır.

El yazması bir kitap, modern insanların "kitap" olarak tanıdığı ilk bilgi deposu; tek boyutlu yapraklar, bir şekilde kenarlar boyunca bağlanır ve genellikle daha sağlam bir malzemeden yapılmış iki kapak arasında tutulur. El yazması kitabın, bir kitap biçimi olarak ilk yazılı ifadesi olan Martial'dan, I. yüzyılın sonundaki Apophoreta CLXXXIV'de etkili anlatımından övgüyle bahseder. Ancak, el yazması kitap, putperest Helenistik dünyada hiç popülerlik kazanmadı ve sadece Hristiyan topluluk içinde yaygın şekilde kullanılmaya başlandı. Bu değişim 3. ve 4. yüzyıllar boyunca kademeli olarak meydana gelmiştir. Kitabın el yazması formunun benimsenmesinin sebepleri şunlardır: Yazı malzemesinin her iki tarafı da kullanılabilir olduğundan formatı daha ekonomiktir, taşınabilir, aranabilir ve gizlenmesi kolaydır. Bir kitap, okumak, istenen sayfayı bulmak ve sayfayı çevirmek için oldukça kolay ve kullanışlıdır. Bir parşömen tomarını kullanmak daha zordur. Hristiyan yazarlar da yazılarını, eserler üzerine yazılan putperest ve Yahudî metinlerden ayırmak istediler. Buna ek olarak, bazı metal kitaplar yapılmıştır ki bu metaller oldukça uzun, yumuşak metal sayfalar yerine, daha küçük metal sayfası gerektiriyordu. Bir kitap, alanın dar olduğu yerlerde, sıkışık bir kütüphanede ya da raf alanında yan yana kolaylıkla saklanabilir.

Elyazmaları

MS 5. yüzyılda Roma İmparatorluğu'nun çöküşüyle, antik Roma kültüründe kitaplarda azalma görüldü. Papirüs elde etmek, Mısır ile bağlantı eksikliği yüzünden zorlaştı ve yüzyıllar boyu kullanılan parşömen ana yazı malzemesi haline geldi. Parşömen, işlenmiş hayvan derisinden üretilen ve esas olarak eskiden kullanılan yazı malzemesidir. Parşömen, en çok buzağı derisi, koyun derisi veya keçi derisinden yapılır. Tarihsel olarak, belgelerin, notların veya bir kitabın sayfalarının yazılması için kullanılmıştır. Parşömen kireçlenir, kazınır ve gergin şekilde kurutulur. Parlak değildir ve bu nedenle deriden farklıdır. Parlak olmaması, yazı yazmak için daha uygun olmasını sağlar, ancak bağıl nemdeki değişikliklere karşı çok duyarlıdır ve fazla ıslak olması halinde ham deri haline dönmektedir.

Manastırlar, Batı Roma İmparatorluğu'nda Latin yazım geleneğini sürdürmüştür. Cassiodorus, Vivarium manastırında (540 civarında kurulmuştur) metin kopyalamanın önemini vurguladı. Nursia Aziz Benedict, Saint Benedict Kuralında (6. yüzyılın ortalarında tamamlandı) daha sonra okumayı teşvik etmiştir. Okumak için belirli zaman ayıran Aziz Benedikt'in Kuralları (Kısım XLVIII), Orta Çağ manastır kültürünü büyük ölçüde etkilemiş ve rahiplerin kitapların baskın okuyucuları olmasının nedenlerinden biridir. Roma İmparatorluğu'nun geleneği ve tarzı halen hakim durumdadır, ancak yavaş yavaş Orta Çağ kitap kültürü ortaya çıkmıştır.

Buluş öncesi ve matbaanın kabulünden önce, neredeyse tüm kitaplar elle kopyalanmış, pahalı ve nispeten nadiren bulunan kitaplardı. Genellikle daha küçük manastırlarda, sadece birkaç düzine kitapları vardı. Orta ölçekli manastırlarda, belki de birkaç yüz tane kitap vardı. 9. yüzyıla gelindiğinde, 500 ciltlik hacimlerde ve hatta Orta Çağ'ın sonlarında büyük koleksiyonlar ortaya çıktı. Avignon'daki Papalık Kütüphanesi ve Sorbonne'daki Paris Kütüphanesi, sadece 2.000 ciltlik bir hacme sahipti.

Manastırın yazıhanesi, genellikle dini meclis toplantılarının yapıldığı evin üstündeydi. Yapay ışık, el yazmalarına zarar verebilir korkusuyla yasaklandı. Beş çeşit yazar vardı:

• Güzel kitap üretimi ile uğraşan hattatlar.
  
• Temel üretim ve yazışmaları ele alan, kopya çıkaran uzmanlar. 
  
• Bitmiş bir kitabı, üretildiği el yazması ile harmanlayan ve karşılaştıran düzelticiler. 
  
• Resim çizen aydınlatıcılar. 
  
• Rubricatorler, el yazması orijinal yazarından metin alarak, vurgu için kırmızı mürekkeple ek metin ekleyen uzman yazıcılardı. 
  

Kitap imalatı süreci uzun ve zahmetli idi. Parşömen hazırlandıktan sonra bağlanmamış sayfalar künt bir aletle veya kurşun levha ile tasarlanarak çizilirdi. Daha sonra metin, çizim ve rubrication için boş alan bırakan yazar tarafından yazılırdı. Son olarak, kitap ciltçi tarafından bağlanırdı.

Antik dönemde farklı mürekkep türleri biliniyordu. Genellikle isden, yapıştırıcıdan daha sonra da mazıdan ve demir vitriyolünden hazırlanırdı. Bu, kahverengimsi bir siyah renk verirdi, ancak kullanılan tek renk siyah veya kahverengi değildi. Kırmızı veya altın olarak yazılmış metinler vardır ve aydınlatma için farklı renkler kullanılmıştı. Çok lüks el yazmaları için bütün parşömenler mor renkliydi ve metnin üzerine altın veya gümüş ile yazılmıştı (örneğin Codex Argenteus).

İrlandalı keşişler, 7. yüzyılda kelimeler arasında boşluk bıraktılar. Bu keşişler, Latinceye daha az aşina oldukları için bu, okumalarını kolaylaştırdı. Bununla birlikte, sözcükler arasındaki boşlukların kullanımı 12. yüzyıldan önce yaygınlaşmadı. Sözcükler arasındaki aralığın kullanılmasının yarı-sesli okumadan sessiz okuma geçişini gösterdiği iddia edilmiştir.

İlk kitaplarda, sayfalar için parşömen veya vellum (dana derisi) kullanıldı. Kitap kapakları ahşaptan yapılmış ve deriyle kaplıydı. Kurutulmuş olan parşömen, işlenmeden önceki şeklini almaya meyilli olduğu için, kitaplara klipsler veya kayışlar takılmıştı. Daha sonra Orta Çağ'da, halk kütüphaneleri ortaya çıktığında, 18. yüzyıla kadar, kitaplar genellikle hırsızlığı önlemek için bir kitap rafına veya bir masaya zincirlendi. Bu zincirleme kitaplara libri catenati denir.

İlk başlarda, kitaplar çoğunlukla manastırda birer birer kopyalanmıştı. 13. yüzyılda üniversitelerin yükselişi, zamanın el yazması kültürüyle oluşturulan kitaplara olan talebin artmasına ve kitapların kopyalanmasına yönelik yeni bir sistemin ortaya çıkmasına neden oldu. Kitaplar, farklı kopyalayıcılara ödünç verilen yapışık olmayan yapraklar (pecia) olarak ayrıldı; bu nedenle kitap üretiminin hızı önemli derecede arttı. Sistem, hem dini hem de dini olmayan materyal üreten seküler istasyon üyeleri tarafından sürdürülmeye devam etti.

Yahudilik, yazar sanatını bugüne kadar canlı tutulmuştur. Yahudi geleneğine göre, cemaat basılı dua kitapları kullanabilir ve Sinagogun basılı kopyaları sinagogun dışında çalışma için kullanılıyorsa da, Yahudi geleneğine göre bir sinagogda yer alan Tevrat, parşömen üzerine elle yazılmalı ve basılı bir kitap yapmamalıdır. Görevli bir "yazıcı", itaatkar Yahudi cemaatinin son derece saygın üyesidir.

Orta Doğu'da kitaplar

Orta Doğu'da çeşitli dini (Yahudiler, Hristiyanlar, Zerdinalistler, Müslümanlar) ve etnik kökenden gelen insanlar (Süryanice, Kıptice, Farsça, Arapça vs.), aynı zamanda İslam'ın Altın Çağı'nda (8. yüzyıl ortasından 1258'e kadar) kitaplar üretildi. Bu kitapları, İslam hat sanatında ileri teknikler, minyatürler ve ciltçilikte gelişmiş tekniklerle daha da geliştirdiler. Orta Çağ İslam dünyasındaki bazı şehirlerde kitap üretim merkezleri ve kitap pazarları vardı. Yaqubi (d. 897), Bağdat'ta yüzü aşkın kitapçının olduğu zamanlarda bulunduğunu belirtti. Kitap dükkanları, çoğunlukla, Kutubiyyin isimli bir cadde veya İngilizce Marrakesh olan kitap satıcıları, Fas'da olduğu gibi şehrin ana camisinin etrafında yer almıştı. Ünlü Koutoubia Camisi, bulunduğu sokaktaki konumu nedeniyle böyle adlandırılmıştır.

Orta Çağ Müslüman dünyası, tek bir el yazmasının yalnızca bir kopyasını üreten bir yazarın geleneksel yönteminin aksine, "kontrol okuma" olarak bilinen, büyük miktarda bir kitabın güvenilir kopyalarını yeniden üretme yöntemini kullandı. Kontrol okuma yönteminde yalnızca "yazarlar kopyalara ruhsat verebiliyordu ve bunu, kopya çıkaran yazıcının, yazarın huzurunda ve kamuya açık oturumlarda yüksek sesle okuması ve daha sonra yazarın kimliğini doğru olarak belgelemesi gerekiyordu." Bu kontrol okuma yöntemi ile bir yazar, tek bir okumadan bir düzine veya daha fazla kopya üretebilirdi ve iki veya daha fazla okuma ile tek bir kitabın yüze aşkın kopyası kolayca üretilebilirdi. Pedersen'in sözleriyle Müslümanlar, parşömen ya da papirüs yerine nispeten ucuz kağıtları yazı malzemesi olarak kullanarak "İslam tarihi için değil, aynı zamanda bütün kitap dünyası için de çok önemli bir başarıya imza atmıştır" dedi.

Gravür basımı

Tahta üzerine baskı yapılırken, sayfanın tamamına ait bir kabartma resim ahşap bloklara oyulmuştu, mürekkeple üzerinden geçildi ve o sayfanın kopyalarını basmak için kullanılırdı. Bu yöntem Çin kökenli olup, Han hanedanı içinde (MS 220'den önce), tekstil ve daha sonra kağıt üzerine bir baskı metodu olarak kullanıldı. Daha sonra bu yöntem Doğu Asya'da yaygın bir şekilde kullanılmaya devam etti. Bu yöntemle basılan en eski tarihli kitap Elmas Sutra'dır (MS 868). Bu yöntem (sanatta kullanıldığında tahta baskı kalıbı olarak anılır) 14. yüzyılın başlarında Avrupa'ya gelmiştir. Bu yöntemle, kitaplar (blok-kitaplar olarak bilinir), oyun kartları ve dini resimler üretildi. Bütün bir kitap oluşturmak, her sayfaya elle oyulmuş bir blok gerektiren özenli bir süreçti ve ahşap bloklar uzun süre saklanırsa kırılma ihtimali vardı. Bu işlemi yapan rahiplere veya onları yazan insanlara çok para ödenirdi.

İncunabula

Çinli mucit Bi Sheng, yaklaşık 1045 adet, topraktan yapılmış, taşınabilir bir tür kitap yaptı, ancak baskısının hayatta kalan hiçbir örneği yoktur. Johannes Gutenberg, 1447 yılında hareketli parçalar ile yazı baskısını Avrupa'da başlatmıştır. O dönemde kullanılmakta olan desen ya da harfler, oyulmuş tahta levhalardan oluşan ksilografi tekniğini geliştirerek belirli harfleri bir araya getirip, çok sayıda basım yapma tekniğine dayanan tipografiyi 1450 yılında bulmuştur. Bu buluş yavaş yavaş, kitapları daha ucuza üreterek, daha yaygın olarak kullanılabilir hale getirdi.

Avrupa'da 1501 yılından önce oluşturulmuş olan ilk basılan kitaplar, tek sayfalar ve resimler incunables veya incunabula olarak bilinir. İstanbul'un fethedildiği 1453 yılında doğan bir insan, elli yaşından itibaren, Constantine şehri MS 330'da kurulduktan sonra yaklaşık sekiz milyon kitabın basıldığını görebilir; burada üretilen kitap belki de Avrupa'nın tüm yazarlarından daha fazla üretilmiştir.

19. yüzyıl'dan 21. yüzyıla

Buharlı baskı makineleri, 19. yüzyılın başlarında popülerleşti. Bu makineler saatte 1.100 sayfa yazabiliyor, ancak işçiler saat başına 2.000 basım harfi ayarlayabiliyordu. Monotip ve linotip dizgi makineleri, 19. yüzyılın sonlarında tanıtıldı. Saatte 6000'den fazla harf ve bir kerede bütün satırı dizebiliyorlardı. Daha sonra baskı makinelerinde çok sayıda iyileştirmeler yapılmıştır. Ayrıca, kısıtlayıcı sansür yasalarının giderek rahatlamasıyla basın özgürlüğü koşulları geliştirildi. 20. yüzyılın ortalarında, Avrupa, kitap üretiminde, yılda 200.000'den fazla marka çıkarmıştır.

20. yüzyılda kütüphaneler, bazen bir bilgi patlaması olarak adlandırılan, giderek artan bir yayıncılıkla karşı karşıya kalmışlardır. Elektronik yayıncılığın ve İnternet'in ortaya çıkışı, yeni bilgilerin çoğunun kağıt kitaplarda basılmadığı, ancak çevrimiçi bir elektronik kütüphane, CD-ROM üzerinde e-kitaplar veya diğer çevrimiçi ortamlar şeklinde sunulduğu anlamına gelir. On-line bir kitap, internet üzerinden çevrimiçi olan bir e-kitaptır. Birçok kitap dijital olarak üretilmiş olmasına rağmen, çoğu dijital versiyon halka açık değildir ve kağıt yayın oranında bir düşüş yoktur. Bununla birlikte, kamusal alanda bulunan kitapları, sınırsız olarak yeniden dağıtımını yapmak ve sonsuz kullanılabilirliği ve sayısal bir ortama dönüştürülmesi için bir çaba vardır. Bu çaba, Project Gutenberg tarafından Distributed Proofreaders ile birlikte ön plana çıkmaktadır. Kitap yayınlama sürecinde de yeni gelişmeler vardır. POD veya "isteğe bağlı baskı" gibi teknolojiler, bir seferde bir kitap yazdırabilmeyi mümkün kılarak, yazarın bütün masrafları karşılaması şartıyla kitabın yayınlanmasını çok daha kolay ve daha ekonomik hale getirmiştir. İsteğe bağlı yayıncılık, stoklamanın yüksek maliyetlerinden kaçınarak, az satılan kitapların baskısının tükenmiş olduğunu bildirmek yerine baskısının devam etmesini sağladı.

Modern kitap yapımı

Kitapların basımı ve ciltlenmesi için kullanılan yöntemler, 15. yüzyıldan 20. yüzyılın başlarına kadar değişmeden devam etti. Daha fazla makinelaşma varken, 1900'de bir kitap yazıcısı olan Gutenberg ile birçok ortak noktaya sahipti. Gutenberg'in icadı, hareketli metal türlerinin kullanımıydı, kelimeleri, çizgileri ve sayfaları bir araya getirdi ve daha sonra birden çok kopya oluşturmak için kitap harfleri baskısıyla bastırdı. Modern kağıt kitaplar, özellikle basılı kitaplar için özel olarak tasarlanmış kağıtlara basılmıştır. Geleneksel olarak, kitap kağıtları, kirli beyaz veya düşük beyaz kağıtlardır (okunması daha kolay). Bu sayfalardaki yazılar, bir tarafından diğer tarafına geçmesini en aza indirgemek için opaktır. Bu özellik, genellikle daha sıkı kaliper veya kalınlık özelliklerine, özellikle ciltli kitaplara yönelik yapılmaktadır. Kitabın türüne göre farklı kağıt kalitesi kullanılır: Mekanik kaplamalı kağıtlar, ahşap kaplanmamış kağıtlar, kaplanmış ince kağıtlar ve özel ince kağıtlar ortak kağıt kalite türleridir.

Günümüzde, kitapların çoğu ofset litografi ile basılmaktadır. Bir kitap basıldığında, sayfalar plakaya yerleştirilir, böylece basılı sayfa katlandıktan sonra sayfalar doğru sırada olur. Kitaplar günümüzde birkaç standart ebatta üretilmektedir. Kitapların boyutları genellikle "kesim boyutu" olarak belirtilir: Sayfa katlandıktan ve kesildikten sonra sayfanın boyutudur. Standart boyutlar, 200 ya da 300 yıl önce popüler hale gelen ve bu endüstride hakim hale gelmiş saç tabakasının boyutlarından (dolayısıyla makine boyutları) kaynaklanmaktadır. Bu konudaki İngiliz sözleşmeleri, ABD dışındaki İngilizce konuşulan dünyada hüküm sürer. Avrupa kitap imalat sanayi, tamamen farklı olan standartlar takımına uygundur.

Kitap basım süreçleri

Düzen

Modern ciltli kitaplar, kitap düzeni adı verilen belirli bir formata göre düzenlenmiştir. Düzeni bakımından büyük farklar olmasına rağmen, modern kitaplar, düzenin bölümlerinin ne olduğu ve içeriğinin genelde neyi kapsadığına ilişkin kurallar kümesine uyma eğilimindedir. Temel bir düzen; bir ön kapak, bir arka kapak, gövde kopyası veya içerik sayfası olarak adlandırılan kitabın içeriğini kapsar. Ön kapak, genellikle kitabın başlığını (ve varsa, altyazı) ve yazarının ya da editörünün adını taşır. İç ön kapak sayfası, genellikle hem cildin basılmış olmasından hem de kitap kapağı olduğundan genelde boş bırakılmaktadır. Bir sonraki bölüm, eğer varsa, ön kapaktan sonra, kitabın içeriğinin parçası olmayan tüm metinsel materyali içeren kitabın ön açıklamasıdır. Önsöz, ithaf edilen ve içindekiler tablosu gibi kitapların baskı veya baskı numarası ve yayın yeri gibi yayıncı verilerini içerir. Gövde kopyası ile arka kapak arasında; fihrist, tablo seti ya da şema, sözlükler ya da atıf yapılan eserlerin listeleri de dahil olmak üzere konumlanır. (Ancak, birden fazla katkıda bulunan yazarlarla düzenlenmiş bir kitap, genellikle yazılmış her bölümün sonunda atıf yapılan eserleri yerleştirir). Ön kapaktaki gibi arka kapak sayfası da genellikle boştur. Arka kapağın kendisi, kitabın ISBN'si (Uluslararası Standart Kitap Numarası) için alışılmış bir yerdir ve belki de kendilerine kısa bir giriş yaparak, yazar (lar) / editör (ler) in bir tanıtım fotoğrafı vardır. Ayrıca burada, genellikle olay özetleri, barkodlar ve kitabın alıntı incelemeleri bulunur.

Baskı

Bazı kitaplar, özellikle daha kısa çalışan (yani daha az sayıda kopyası olan), levha beslemeli ofset baskı makineleri üzerine basılır. Ancak, çoğu kitaplar artık sürekli bir kağıt rulo tarafından beslenen web preslerine basılır ve dolayısıyla daha kısa sürede daha fazla kopya yazılabilir. Üretim hattı dolaşıma girdiğinde, eksiksiz bir "kitap", bir yığın halinde bir araya toplanır ve başka bir web baskısı, toplama hattına girmeye hazır imzalar (bölümler) demetleri sunarak katlanmayı gerçekleştirir. Bir kitabın sayfalarının birer birer kitap olarak değil aynı anda iki tane basıldığını unutmamak gerekir. İlave sayılar, nihai baskı kalitesini garanti altına almak için hazırlıklar veya test sayfaları nedeniyle oluşabilecek herhangi bir bozulmayı telafi etmek için basılır.

Hazırlama aşaması, matbaacının baskı makinesini istediği izlenim kalitesine ulaştırmak için yürüttüğü hazırlık çalışmalarıdır. Hazırlama aşamasında bulunan  plakayı makineye monte etmek için geçen süre, önceki işteki karışıklıkları temizlemek ve baskıyı hızlandırmaktır. Matbaacı, baskının doğru olduğuna karar verdiği anda, hazır hale getirilmiş tüm kağıtlar atılacak ve baskıda kitap hazırlamaya başlayacaktır. Benzer şekilde, kıvrılma ve bağlanma alanlarında, her biri kağıt bozulması içeren hazırlıklar yapılır.

Cilt

İşaretli kısımlar, katlandıktan ve toplandıktan sonra cilt içine girerler. Geçen yüzyılın ortalarında, tek başına ciltleme konusunda uzmanlaşmış, hiçbir baskı yapmayan -sadece ciltleme yapan- hala birçok ticari ciltçi vardı. O zaman, letterpress baskısının hakimiyeti nedeniyle, dizgi ve baskı tek bir yerde gerçekleşti ve farklı bir fabrikada ciltlendi. Harfin tamamı metal olduğu zaman, tipik bir kitap değerinde hantal, kırılgan ve ağır olurdu. Bu durumda ne kadar az taşınırsa o kadar iyiydi.Bu yüzden basımın aynı zamanda dizgi ile aynı yerde yapılması gerekiyordu. Baskılı kağıtlar kolayca taşınabilirdi. Şimdi, yazıcı için bir kitap hazırlamak; artan bilgisayarlaşma nedeniyle, işin dizgi bölümü, ya yayıncı için çalışan şirketler, yayıncılar ya da yazarlar tarafından ayrı olarak sözleşme imzalanarak yapılır. Kitap imalat sanayinde birleşme anlamı, kitap baskısında yer almayan bir cilt bulmak (ve bunun tersini) artık olağan dışı anlamına gelir.

Eğer kitap ciltli ise ciltevi boyunca, karton kapaklı kitap ise daha fazla noktada faaliyet içerir. Artık ciltlenmemiş karton kapaklı kitap, giderek yaygınlaşmaktadır. Bir kitabın imzaları, "McCain dikiş" iğneleri kullanarak, genellikle okul kitaplarında ciltlemede kullanılan " delinmiş delikler" veya "çentik bağlama" yöntemiyle burada her inç omurganın katıyla aralıklarla bir santim uzunluğunda yarıklar açılarak, "Smyth dikişleri" ile de düzenlenebilir. Ciltleme sürecinin geri kalan kısmı, her durumda benzerdir. Dikişli ve çentikli kitaplar, ciltli veya karton kapaklı olarak bağlanabilir.

Kapak

Muhafaza oluşturma, kitabın bağlama çizgisine gelmeden önce ve hattın dışında gerçekleşen kitap oluşturma tekniğidir. En basit muhafaza kalıbı oluşturma yapımında, iki parça mukavvanın arasında bir boşluk bırakarak yapışkan bir bez parçasının üzerine yerleştirilir ve içine, kitabın sırtının genişliği kadar büyüklükte kesilmiş ince bir tahta yapıştırılır. Bezin üst üste binen kenarları (yaklaşık 5/8 inç yuvarlaktır) levhaların üzerine katlanır ve yapıştırılır. Mukavvayı oluşturduktan sonra, kitap kabının süslemelerinin yapımı sonrası damgalama alanına simgeler eklenir.

Dijital baskı

Kitap imalatındaki son gelişmeler, dijital baskının gelişim alanlarını kapsar. Kitap sayfaları, bir ofis fotokopi makinesinin çalışması ile mürekkep yerine toneri kullanarak aynı şekilde yazdırılır. Her kitap, ayrı bölüm olarak değil, tek bir geçişle yazdırılır. Dijital baskı, kısmen, marka bulunmaması ve bozulma nedeniyle, ofsetten çok daha küçük miktarlarda üretim için yapılır. 250'den 2000'e kadar olan miktarlar ve 2000'den fazla kitap baskı miktarı, tabaka beslemeli baskı makinelerinde basılması avantajlıdır. 250 adetten az miktarlarda basılacak kitap, dijital baskı makinelerinde basılması avantajlı olacağından bir web baskı tarzı düşünülebilir. Baskı için önerilen bu sayılar, sadece yaklaşık olarak alınmış ve üreticiden üreticiye ve özelliklerine göre kitaptan kitaba değişiklik gösterir. Dijital baskı, bir müşteriden sipariş alınana kadar hiçbir kitap basılmayarak, isteğe bağlı baskı imkanını ortaya koyar.

E-kitap

2000'li yıllarda, uygun fiyatlı elde taşınabilir bilgi işlem cihazlarının bulunabilirliğinin artması nedeniyle, metinleri elektronik ortamda paylaşma fırsatı, medya yayıncıları için daha cazip bir seçenek haline geldi. Böylece, "e-kitap" yapıldı. e-kitap terimi, "elektronik kitap" ın kısaltılmasıdır; dijital formda, kitap uzunluğunda bir yayın anlamına gelir. Bir e-kitap genellikle internette kullanılabilir, ama aynı zamanda CD-ROM ve diğer formlarda da kullanılabilir. E-Kitaplar bir bilgisayar aracılığıyla veya Sony Reader, Barnes & Noble Nook, Kobo eReader veya Amazon Kindle gibi bir e-kitap okuyucu olarak bilinen taşınabilir bir kitap gösterge cihazı aracılığıyla okunabilir. Bu cihazlar, basılı kitap okuma formatını taklit etmeye çalışır.

Kitap tasarımı

Kitap tasarımı, bir kitabın çeşitli bileşenlerinin içeriğini, stilini, biçimini, tasarımını ve dizilimini tutarlı bir bütün haline getirme sanatıdır. Jan Tschichold'un "günümüzde büyük ölçüde unutulmuş olsa da, kitap tasarımının geliştirilmesi imkansız olduğu yöntem ve kurallar yüzyıllar boyu geliştirildi. Mükemmel kitaplar üretmek için bu kuralların hayata döndürülmesi ve uygulanması gerekir" dedi. Richard Hendel, kitap tasarımını "gizli bir konu" olarak tanımlar ve bunun ne anlama geldiğini anlamaya yönelik bir bağlam ihtiyacına işaret eder. Birçok farklı kurgucu, grafik tasarımcıları, sanatçıları ve editörleri de içeren kitap tasarımına katkıda bulunurlar.

Boyutları

Modern bir kitabın boyutu, ortak bir flatbed baskı makinesinin baskı alanı ölçüleri kadardır. Belirli ölçüdeki sayfalar, bir çerçeveye yerleştirilir ve sıkıştırılır, böylece bir kağıda tam boyutta baskı yaparken, sayfaların sağ tarafı yukarıya gelir ve tabaka katlandığında katlanmış kenarları kesilmiş olur.

En yaygın kitap boyutları şunlardır:

• Quarto (4to): Kağıt yaprağı iki kez katlanarak, dört yaprak (sekiz sayfa) yaklaşık 11-13 inç (yaklaşık 30 cm) boyunda olur.
  
• Octavo (8vo): Mevcut ciltli kitapların en yaygın boyutudur. Sayfa, üç kez sekiz yaprağa (16 sayfa) 9 ¾ " (yaklaşık 23 cm) boyuna katlanır. 
  
• DuoDecimo (12mo): 8vo ile 16mo arasında bir boyut, 7 ¾ " (yaklaşık 18 cm) boyundadır. 
  
• Sextodecimo (16mo): Sayfa dört katlanır ve 16 sayfa (32 sayfa) 6 ¾ " (yaklaşık 15 cm) boyuna kadar katlanır. 
  

16mo'dan küçük boyutlar:

• 24mo: 5 ¾ " (yaklaşık 13 cm) boyunda.
  
• 32mo: 5 " (yaklaşık 12 cm) boyunda. 
  
• 48mo: 4 " (yaklaşık 10 cm) boyunda. 
  
• 64mo: 3 " (yaklaşık 8 cm) boyunda. 

Küçük kitaplara kitapçıklar denilebilir.

Quarto'dan daha büyük boyutlar:

• Yaprak: 15 " (yaklaşık 38 cm) boyunda.
  
• Fil Folyosu: 23 " (yaklaşık 58 cm) boyunda. 
  
• Atlas Folyo: 25'e kadar" (yaklaşık 63 cm) daha uzun. 
  
• Çift Fil Folio: 50 "ye kadar (yaklaşık 127 cm) boyunda. 
  

Dünyadaki en büyük Orta Çağ el yazması Codex Gigas 92 × 50 × 22 cm'dir. Dünyanın en büyük kitabı, taştan yapılmış ve Kuthodaw Pagoda'sındadır (Burma).

Kitap türleri

İçeriğine göre kitaplar

İçeriğine göre ortak bir ayırım, kurgu olan ve kurgu olmayan kitaplar şeklinde yapılır. Bu basit ayırım, çoğu koleksiyonda, kütüphanede ve kitapçılarda bulunabilir.

Kurgu kitaplar

Bugün yayınlanan kitapların birçoğu kurgu, yani kısmen veya tamamen yalan oldukları anlamına gelir. Tarihsel olarak, kağıt üretimi eğlence için kullanılamayacak kadar pahalı kabul edilmiştir. Küresel okuma-yazma ve baskı teknolojisinde bir artış, e-kitapların eğlencelik amaçlı yayımlanmasına ve alegorik sosyal yorumlara neden oldu. Çoğu kurgu, ayrıca türlerine göre sınıflandırılır.

Roman, kurgu kitabının en yaygın biçimidir. Romanlar, genelde olay yeri, olaylar dizisi, temalar ve karakterler içeren hikayelerdir. Hikayeler ve anlatım herhangi bir konuyla sınırlı değildir. Bir roman, tuhaf, ciddi veya tartışmalı olabilir. Romanın, eğlence ve yayıncılık pazarları üzerinde muazzam bir etkisi olmuştur. Bir roman, bazen 17.500 ile 40.000 kelime arasında kurgu eserleri için kullanılan bir terim olduğu gibi 7.500 ile 17.500 arasında kısa roman türü için de kullanılır. Kısa bir hikaye, 10.000 kelimeye kadar herhangi bir uzunlukta olabilir, ancak bu kelime uzunlukları değişir.

Çizgi romanlar veya grafikle gösterilen romanlar, hikayenin resimlendiği kitaplardır. Karakterler ve anlatanlar, sözlü dili ifade etmek için konuşma veya düşünce baloncukları kullanır.

Kurgusal olmayan kitaplar

Bir kitaplıktaki referans kitabı; bir öykü, makale, yorum ya da bir bakış açısını desteklemek yerine, bilgi sağlayan, genel bir kurgu olmayan kitap türüdür. Bir almanak, birçok konuyla ilgili veri listesi ve bilgiler içeren genel bir referans kitabı, genellikle bir ciltlik kitaptır. Ansiklopedi, pek çok konuda daha derinlemesine makaleler edinmek üzere tasarlanmış bir kitap veya kitap setidir. Kelimeleri, bunların etimolojisini, anlamlarını ve diğer bilgilerini listeleyen kitaba sözlük denir. Haritaların koleksiyonu olan kitap, atlastır. Çoğu kez profesyonel kullanıma yönelik, tablolar veya veri listeleri ve belirli bir konuyla ilgili, bilgi içeren daha spesifik bir başvuru kitabına genellikle el kitabı adı verilir. Belli geniş bir alanda referanslar ve özetler listelemeye çalışan kitaplara Endeks adı verilebilir; örneğin, Mühendislik Endeksi veya kimyasal özetler ve biyolojik özetler gibi özetler.

Bir şeylerin nasıl yapılacağı ile ilgili veya bazı ekipmanların nasıl kullanılacağıyla ilgili teknik bilgilere sahip kitaplara, talimat el kitapları denir. Diğer popüler kitaplar arasında, yemek kitapları ve ev düzenleme kitapları bulunur.

Öğrenciler genellikle, ders kitaplarını ve okul kitaplarını, çalışma amacıyla saklamakta ve taşımaktadır. İlkokul öğrencileri, çalışma veya ödev için; boşlukları doldurulacak veya boşluklarla birlikte yayınlanan, çalışma kitaplarını sıklıkla kullanırlar. 

Yalnızca özel fikirler, notlar ve hesaplar yazmak için yapılmış büyük bir kitap seti vardır. Bu kitaplar nadiren yayınlanır ve genellikle yok edilir veya özel kalır. Dizüstü bilgisayarlar, kullanıcı tarafından yazılacak boş kağıtlardır. Öğrenciler ve yazarlar sıklıkla not almak için onları kullanırlar. Bilim adamları ve diğer araştırmacılar, notlarını kaydetmek için laboratuvar defterlerini kullanırlar. Kenarlarda spiral bobin bağlantıları bulunur, böylece sayfalar kolayca yırtılır.

Randevuları, toplantıları ve kişisel iletişim bilgilerini kaydetmek için adres defterleri, telefon defterleri ve takvim / randevu kitapları günlük ve yaygın olarak kullanılır.

Bir yolculukla ilgili günlük bilgilerini içeren, kullanıcı tarafından periyodik kayıtların tutulduğu kitaplara günlük defterleri veya basitçe günlükler adı verilir. Sahibinin günlük özel kişisel etkinliklerini, bilgisini ve fikirlerini yazmak için benzer bir kitap, bir günlük veya kişisel günlük olarak adlandırılır.

İşletmeler, "defter tutma" adı verilen bir uygulamaya, finansal verileri kaydetmek için "yevmiye defterleri" ve "ana defterler" gibi muhasebe kitaplarını kullanırlar.

Diğer tipler

Bu sistemde yaygın olarak bulunmayan birkaç kitap türü daha vardır. Albümler, belirli bir temaya ait, örneğin bir fotoğraf kümesi, kart koleksiyonu ve hatıra eşyası tutan kitaplardır. Buna yaygın örnek; pul albümleri, birçok hobi sever tarafından posta pullarının koleksiyonlarını korumak ve düzenlemek için kullanılan kitaplardır. Bu tür albümler, sıklıkla çıkarılabilir plastik sayfalarında halkalı bir bağlayıcı veya benzeri bir kavrayıcı içinde tutarak yapılır. Resimli kitaplar, her sayfada resim bulunan, çocuklar için hazırlanmış kitaplardır ve daha az metin (hatta hiç metin olmayan) içeren kitaplardır.

İlahi kitaplar, genellikle kiliselerde bulunan müzikal ilahi koleksiyonlarına sahip kitaplardır. Namaz kitapları ya da dua kitapları, yazılı dualar içeren ve rahipler, rahibeler ve diğer din adamları veya ruhban sınıfı tarafından taşınıp kullanılan kitaplardır.

Fiziksel formata göre kitaplar

Ciltli kitapların, sert bir ciltlemesi vardır. Karton kapaklı kitapların, daha az dayanıklı olma eğilimi olan daha ucuz, esnek kapakları bulunur. Karton kapaklı kitaplara alternatif olarak, dergilerde ve çizgi romanlarda bulunan parlak kapak, aksi halde kitabın kağıt kabı olarak da bilinir. Spiral bağlı kitaplar, metal veya plastikten yapılmış spirallerle bağlıdır. Spiral bağlı kitaplara örnek olarak, öğretmen kılavuzları ve bulmaca kitapları (bulmacalar, sudoku) gösterilebilir.

Yayıncılık, okuyucunun / kullanıcının satın alması için basılı kitaplar, dergiler ve gazeteler üretme sürecidir.

Editörler, yayın öncesinde inceleme üretmek gibi tanıtım amaçlı dizgi tablaları veya "sınırlı deneme" olarak bilinen düşük maliyetli, yayın öncesi kopyaları üretebilir. Dizgi tablaları, satılık olmadıklarından, mümkün olduğunca ucuza yapılırlar.

Kütüphaneler

Kurgu ve kurgu olmayan kitaplarından oluşan özel ya da kişisel kütüphaneler (arşivde tutulan devlet veya kurumsal kayıtların aksine), ilk kez klasik Yunanistan'da ortaya çıktı. Antik dünyada, bir kütüphanenin bakımı genellikle zengin bir bireyin ayrıcalığıydı (ancak münhasır değildir). Bu kütüphaneler ya özel ya da halka açık olabileceği gibi bunları kullanmak isteyen kişiler için de olabilirdi. Modern bir halk kütüphanesinden farkı, genellikle kamusal kaynaklardan finanse edilmemesidir. Üçüncü yüzyılın sonunda Roma kentinde yaklaşık 30 halk kütüphanesi olduğu tahmin edilmektedir. Antik Akdeniz bölgesinin diğer şehirlerinde (örneğin, İskenderiye Kütüphanesi) halk kütüphaneleri de mevcuttu. Daha sonra Orta Çağ'da, manastırların ve üniversitelerin de halka açık kütüphaneleri vardı. Genellikle tüm koleksiyon halka açık değildi, kitaplar ödünç verilmezdi ve hırsızlığı önlemek için genellikle okuma tezgahlarına zincirlenirdi.

Modern halk kütüphanesinin başlangıcı, bireylerin kasabalara kitap bağışlamaya başladığı 15. yüzyılda başlar. Birleşik Devletler'deki halk kütüphanesi sisteminin büyümesi 19. yüzyılın sonlarında başlamış ve Andrew Carnegie'nin bağışlarından daha fazla yararlanmıştır. Bu, toplumdaki sınıfları yansıtıyordu: Zenginlerin evlerinde özel bir kütüphaneye sahip olabilirken, yoksullar ya da orta sınıf, çoğu kitaba halk kütüphanesi ya da diğer yollarla erişmek zorundaydı. Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Boston Halk Kütüphanesi'nin 1852 Müttefikler Raporu, eğitim imkanını genişletmek ve genel kültür sağlamak için vergi yoluyla desteklenen bir kurum olarak halk kütüphanesinin gerekçesini ortaya koydu.

20. yüzyılda karton kapaklı kitapların ortaya çıkması, popüler yayıncılığın artışına yol açtı. Karton kapaklı kitaplar, birçok kişi için uygun fiyatlı kitap sahibi olmayı sağladı. Karton kapaklı kitaplar, çoğunlukla ucuz dergilerde daha önce yayınlanmış türlerden eserler içermektedir. Bu tür kitapların düşük maliyeti ve bu kitaplarla dolu kitapçıların yaygınlaşmasının bir sonucu olarak, özel kütüphane sahibi olan zenginler için statü sembolü olmaktan çıktı (son derece ucuz kağıt kaplamalardan daha küçük bir pazarın oluşturulmasına ek olarak).

Kütüphane ve kitapçıların kataloglarında, kitabın yapıldığı kağıt boyutunu belirtmek için "Crown 8vo" gibi bir kısaltmanın yer alması yaygın bir durumdur.

Kitap rafları, bir kitap tutacağı üzerine dizilmişse, bunları eğik tutmak için bazen kitap desteğine ihtiyaç duyulur. 

Kitapların sınıflandırılması

20. yüzyılda kütüphaneciler, Gutenberg Galaxy'ye yıllık olarak eklenen birçok kitabı takip etmekten endişe duyuyorlardı. Uluslararası Kütüphane Dernekleri ve Kuruluşları Federasyonu (IFLA) adı verilen küresel bir toplum vasıtasıyla, Uluslararası Standart Bibliyografik Tanım (ISBD) da dahil olmak üzere bir dizi araç geliştirdiler. Her kitap, dünya çapında katılan yayıncılar tarafından üretilen her kitabın her baskısına özgü bir Uluslararası Standart Kitap Numarası (ISBN) ile belirtilir ve ISBN Derneği tarafından yönetilir. Bir ISBN dört bölümden oluşur: Birinci bölüm ülke kodu, ikincisi bölüm yayıncı kodu ve üçüncü bölüm başlık kodudur. Son bölüm bir kontrol basamağıdır ve 0-9 ve X (10) değerlerini alabilir. Kitaplar için EAN Barkod numaraları, Bookland için 978 ön ekiyle ISBN'den türetilir ve yeni bir kontrol basamağı hesaplanır.

Sanayileşmiş ülkelerdeki ticari yayıncılar genelde kitaplarına ISBN'ler atadığından, alıcılar istisnasız olarak ISBN'nin toplam uluslararası sistemin bir parçası olduğunu varsayabilir. Bununla birlikte, gelişmekte olan ülkelerin yanı sıra birçok devlet yayıncısı, ISBN sistemine tam olarak katılmaz ve ISBN'si olmayan kitaplar yayınlar. Büyük ya da genel bir koleksiyon, bir katalog gerektirir. "Arama numaraları" olarak adlandırılan kodlar, kitapları kataloğa ilişkilendirir ve raflarda konumlarını belirler. Arama numaraları, Kütüphane sınıflandırma sistemine dayanmaktadır. Arama numarası kitabın sırtına yerleştirilir, normalde alttan kısa bir mesafede ve içeridedir.  ANSI / NISO Z39.41 - 1997 gibi kurumsal ya da ulusal standartlar, kitap sırtlarına (kitapların başlığı ya da ismi gibi) bilgi yerleştirmenin doğru yolunu ve "raflanabilir" kitap benzeri nesneleri belirler;  DVD'ler, video kasetleri ve yazılımlar için kaplar gibi.

Kitapları kataloglayan, en eski ve en yaygın sistemlerden biri Dewey Ondalık Sistemi'dir. Bilinen bir diğer sistem ise Kongre Kütüphanesi Sınıflandırma sistemidir. Her iki sistem de geliştiklerinde ABD kütüphanelerinde iyi temsil edilen ve dolayısıyla bilgi işlem gibi yeni konularla veya diğer kültürlerle ilgili konularla alakalı sorunlar yaşayan konulara karşı ön yargılıdır. Kitaplar ve yazarlar hakkında bilgi, çevrimiçi genel ilgi alanı kitapları gibi veritabanlarında saklanabilir. Meta veriler, "verilerle ilgili bilgiler" anlamına gelir; bir kitap hakkında bilgi verir. Bir kitap hakkındaki meta veriler; başlığını, ISBN'sini veya diğer sınıflandırma numarasını (yukarıya bakın), katkıda bulunanların (yazar, editör, illüstratör) ve yayıncının adını, tarih ve boyutunu, metnin dili, konusunu vb. içerebilir.

Kitap sınıflandırma sistemleri

• Bliss bibliyografik sınıflandırma (BC)
  
• Çin Kütüphanesi Sınıflandırması (CLC) 
  
• Kolon Sınıflandırması 
  
• Dewey Ondalıklı Sınıflandırma (DDC) 
  
• Harvard-Yenching Sınıflandırması 
  
• Kongre Kütüphanesi Sınıflandırması (LCC) 
  
• Çin Kütüphaneleri için Yeni Sınıflandırma Şeması 
  
• Evrensel Ondalıklı Sınıflandırma (UDC) 

Kitapların kullanımları

Kitapları okumanın birincil amacı dışında, kitaplar başka amaçlar için de kullanılır:

• Bir kitap sanatsal bir eser veya bir sanat eseri olabilir. Bu, bazen bir sanatçı kitabı olarak da bilinir.
  
• Bir kitap, kitap incelemesi oluşturmak için, bir okuyucu veya profesyonel bir yazar tarafından değerlendirilebilir. 
  
• Bir kitap, bir kitap kulübünde olduğu gibi, bir grup insan tarafından sosyal veya akademik tartışmalar için bir kıvılcım olarak kullanılmak üzere okunabilir. 
  
• Kitap, bir kitap raporu biçiminde, yazı ve analiz egzersizinin konusu olarak, öğrenciler tarafından incelenebilir. 
  
• Kitaplar, bazen, dış görünüşleriyle bir odayı süslemek için yapılan çalışmada kullanılırlar. 

Kitap pazarlaması

Kitap bir kez yayınlandıktan sonra, distribütörler ve kitapçılar tarafından piyasaya sürülür. Bu arada, tanıtımı çeşitli medya unsurları ile yapılır. Kitap pazarlaması birçok ülkede kanunlara tabidir.

Diğer ikincil yayılım biçimleri

Son yıllarda, kitap, yüksek sesle okuma şeklinde ikinci bir formatla yaşatılmaya başlandı. Bu, profesyonel okuyucuların (genellikle aktörler) yardımıyla ve yazarlar, yayıncılar, kitapçılar, kütüphaneciler, edebiyat dünyasının liderleri ve sanatçılarla yakın işbirliği içinde yayınlanmış eserlerin halka okunması olarak adlandırılır.

Bir kitabın okuyucu sayısını artırmak için, birçok bireysel ya da kolektif uygulama vardır. Bu uygulamalar arasında:

• Halka açık yerlerde kitapların terk edilmesi; internet kullanımı ile bağlantılı olsun ya da olmasın, "bookcrossing: gezgin kitaplar" adında, dünyada kitapların özgür kalması gerektiği düşüncesi ile hareket eden bir kitap özgürlük hareketiyle sağlanır.
  
• Barlar veya kafeler gibi üçüncü mekanlarda, ücretsiz kitap sağlama; 
  
• Gezici veya geçici kütüphaneler; 
  
• Bölgedeki ücretsiz halk kütüphaneleri. 
  

Kitap endüstrisinin gelişimi

Kitapların kayıt altına alınma formu şu şekildedir: 18. yüzyıldan beri pek değişmedi ve her zaman bu şekilde değildi. Nitekim, yazarın, zaman ve telif hakkı tarihlerini kademeli olarak iddia etmesi, yalnızca 19. yüzyıla dayanıyordu. Yüzyıllar boyunca, özellikle baskı icadından önce, ellerinden geçen kitapların her biri özgürce kopyalanmış, gerekirse yorumlar eklenmişti. Benzer şekilde, kitapçı ve yayıncı işleri, kitabı üretim ve pazarlama yapıları gerektiren endüstriyel bir ürün haline getiren baskının keşfiyle ortaya çıktı.

İnternet, e-okuyucular, tabletler ve Wikipedia ile Gutenberg gibi projelerin keşfi, gelecek yıllarda kitap endüstrisini büyük oranda değiştirecekti.

Kağıt ve muhafaza

Kağıt, ilk olarak Çin'de 200'lü yılların başında yapılmış ve Müslüman toprakları üzerinden Avrupa'ya ulaşmıştır. İlk önce kırpıntılarla yapılmış sanayi devrimi, kağıt yapım uygulamalarını değiştirerek, kağıtların odun hamurundan yapılmasına izin vermiştir. Avrupa'da kağıt yapımı 11. yüzyılda başlamasına rağmen, perşömen kağıdı 16. yüzyılın başlarına kadar sayfa materyali olarak yaygındı. Ancak, bu daha pahalı ve uzun ömürlü bir seçenekti. Yazıcılar ya da yayıncılar, birden fazla pazara hitap etmek için genellikle her iki materyal için de aynı yayını yaparlar.

Ağaç hamurundan yapılmış kağıt, 20. yüzyılın başlarında popülerleşti. Çünkü, keten veya abaca bez bazlı kağıtlardan daha ucuzdu. Kağıt hamuru bazlı kağıtlar, kitapları halka daha ucuz hale getirdi. Bu, sanayileşmiş ülkelerdeki okur yazarlık oranlarının hızlı bir şekilde yükselişinin yolunu açtı ve İkinci Endüstriyel Devrim sırasında bilgi yayılmasını sağladı.

Bununla birlikte, kağıt hamurundan yapılmış kağıtlar, neticede içinde kağıdı yok eden asit içerir. Kağıt kullanılan kalker merdaneleri yapmak için daha önce yapılmış teknikler, hamurdaki asidi nötralize etti. 1850-1950 yılları arasında basılan kitaplar öncelikli olarak risk altındadır; daha yeni kitaplar çoğunlukla asitsiz veya alkalin kağıda basılır.Günümüzde kütüphaneler çürümeyi önlemek için eski koleksiyonlarının kitle deasidifikasyonunu göz önüne almalılar.

İklimin istikrarı, kağıt ve kitap malzemesinin uzun vadede korunması için kritik önem taşır. İklimde dalgalanmayı korumak için, hava sirkülasyonu iyi olması önemlidir. HVAC sistemi güncel olmalı ve verimli çalışmalıdır. Işık, kitap koleksiyonları için zararlıdır. Bu nedenle, ışık kontrolünü sağlayarak koleksiyonlara özen gösterilmelidir. Haşere kontrolü de genel temizlik sorunlarına dahil edilerek ele alınabilir. Bu yararlı çözümlerin yanı sıra bir kütüphane, kontrol edilemeyen bir felaket meydana geldiğinde de hazırlıklı olmak zorundadır. "Doğal afetler" ile meydana gelen hasarları önlemede, kısa ve etkili bir afet planı hazırlamak için zaman ve çaba gösterilmelidir. Bu nedenle, acil durum yönetim planı olmalıdır.