İç Savaş
İç savaş nedir?
Polemolojide (savaşları inceleyen çalışma alanı) eyalet içi veya eyaletler arası savaş olarak da bilinen iç savaş, aynı eyalet ya da ülke içindeki örgütlü gruplar arasındaki veya daha az yaygın olarak, daha önce birleşik bir devlet oluşturmuş iki ülke arasındaki savaştır. Bir tarafın amacı, bir bölgenin bağımsızlığını kazanmak veya hükümet politikalarını değiştirmek için ülkenin veya bölgenin kontrolünü ele geçirmek olabilir. Bu terim, Roma Cumhuriyeti'nin MÖ 1. yüzyılda yaşanan çeşitli iç savaşlarına atıfta bulunan Latince bellum civile'den gelmektedir.
İç savaş, genellikle sürdürülebilir, organize ve geniş çaplı olan düzenli silahlı kuvvetleri içeren, yoğun bir çatışmadır. İç savaşlar, çok sayıda kayba ve önemli kaynakların tüketilmesine neden olabilir. Çoğu modern iç savaşa, dış güçler tarafından müdahale edilmektedir. Patrick M. Regan, İç Savaşlar ve Dış Güçler adlı kitabında (2000), II. Dünya Savaşı'nın sona ermesi ile 2000 yılı arasındaki 138 iç çatışmanın yaklaşık üçte ikisinin uluslararası müdahaleye maruz kaldığını ve Amerika'nın bu çatışmalardan 35'ine müdahale ettiğini söyledi.
II. Dünya Savaşı'nın sona ermesinden bu yana yaşanan iç savaşlar, ortalama dört yıldan fazla sürdüler. 1900-1944 dönemindeki ortalama ise bir buçuk yıldı. 19. yüzyılın ortalarından beri yeni iç savaşların ortaya çıkma oranı nispeten istikrarlı iken, bu savaşların artan süresi, herhangi bir zamanda sürmekte olan savaşların sayısının artmasına neden olmuştur. Örneğin, 20. yüzyılın ilk yarısında eş zamanlı olarak beşten fazla iç savaş yaşanmazken, Soğuk Savaşın bitişine yakın 20'den fazla eş zamanlı iç savaş vardı. 1945'ten bu yana, iç savaşlar 25 milyon insanın ölümüne ve hatta milyonlarca insanın zorla yerinden edilmesine neden oldu. İç savaşlar ayrıca ekonomik çöküş ile de sonuçlandı. Somali, Burma (Myanmar), Uganda ve Angola, sivil savaşların içine çekilmeden önce gelecek vadeden ülkeler olarak kabul edilenlere verilebilecek örneklerdir.
İç savaş türleri
Stanford Üniversitesi'nde bir iç savaş akademisyeni olan James Fearon, iç savaşı "merkezde veya bir bölgede iktidarı ve devlet politikalarını değiştirmeyi amaçlayan örgütlü grupların mücadele ettiği şiddetli bir çatışma" olarak tanımlıyor. Ann Hironaka ayrıca, bir iç savaşın bir tarafının da devlet olduğunu belirtti. Bir sivil karışıklığın iç savaş haline geldiği yerdeki yoğunluk, akademisyenler tarafından tartışılmaktadır. Bazı siyaset bilimciler, iç savaşı, 1000'den fazla kaybın olduğu savaş olarak tanımlarken, bazıları, her iki taraftan da en az 100 kayıp olması gerektiğini belirttiler. Çatışmaları inceleyen akademisyenler tarafından geniş çapta kullanılan bir veri kümesi olan Savaşlar Arası Bağıntılar, iç savaşları, her çatışma yılında 1000'den fazla savaş sebebiyle kayıp olması durumu olarak sınıflandırır. Bu oran, Kuzey İrlanda'nın Sorunları ve Güney Afrika'da Irkçılık döneminde yapılan Afrika Ulusal Kongresi'nin mücadelesi gibi kamuoyunca son derece iyi bilinen birkaç çatışma hariç, örneğin İkinci Sudan İç Savaşı'nda ve Kamboçya İç Savaşı'nda öldürülen milyonlarca insanın küçük bir bölümüdür.
Yıllık 1000 kayıp rakamına dayanıldığında, 1816'dan 1997'ye kadar 213 iç savaş yaşandı. Bunlardan 104'ü, 1944 ile 1997 arasında meydana geldi. Daha az bağlayıcı olan toplam 1000 kayıp kriteri kullanılırsa, 2007 yılı itibariyle halen devam etmekte olan 20 iç savaşla birlikte, 1945 ve 2007 yılları arasında 90'tan fazla iç savaş vardı.
Cenevre Sözleşmeleri "iç savaş" terimini özel olarak tanımlamaz; ancak tarafların uluslararası nitelikte olmayan silahlı çatışmadaki sorumluluklarını ana hatlarıyla belirtir. Buna iç savaşlar dahildir. Ancak sözleşmelerin metninde iç savaşın özel bir tanımı yoktur.
Bununla birlikte, Uluslararası Kızılhaç Komitesi (ICRC), Cenevre Sözleşmeleri hakkındaki "çok genel, çok belirsiz; öyle ki, pek çok delegasyon, silahlı kuvvetler tarafından işlenen herhangi bir fiili kapsayacağından korkmuştur" şeklindeki yorumlarıyla sözleşmelere bazı açıklamalar getirmeye çalışmıştır. Buna göre, yorumlar Cenevre Sözleşmesi'nin uygulanmasının dayandığı farklı koşulları sağlamaktadır. Ancak yorum, sert koşullar olarak yorumlanmaması gerektiğine işaret etmektedir. ICRC tarafından kendi yorumunda listelenen koşullar şöyledir:
(1) Yasal Hükümete karşı isyan eden tarafın, belirli bir bölgede hareket eden; örgütlü bir askeri güce, eylemlerinden sorumlu bir otoriteye ve sözleşmeye saygı duymaya ve saygıyı sağlamaya yönelik araçlara sahip olduğu durumlar.
(2) Yasal Hükümetin, ordu olarak organize edilen ve ulusal toprakların bir kısmına sahip olan isyancılara karşı düzenli askeri güçlere başvurmakla yükümlü olduğu durumlar.
(3) (a) Yasal Hükümetin, isyancıları savasçı olarak tanıdığı; (b) kendisi için bir savaşçının haklarını talep ettiği; (c) İsyancıların, yalnızca mevcut sözleşmenin amaçları için savaşçı olarak tanınmasını sağladığı; (d) İhtilafın, Güvenlik Konseyinin veya Birleşmiş Milletler Genel Kurulunun gündemine, uluslararası barışa tehdit, barış ihlali veya saldırganlık hareketi olması gerekçesiyle kabul edildiği durumlar.
(4) (a) İsyancıların bir Devlet'in özelliklerine sahip olduklarını ifade eden bir organizasyona sahip oldukları durumlar. (b) İsyancı sivil otoritenin, ulusal topraklarda belirli bir bölüm dahilindeki nüfus üzerinde fiili otoriteyi yerine getirdiği durumlar. (c) Silahlı kuvvetlerin, örgütlü bir otoritenin talebi doğrultusunda hareket ederek sıradan savaş yasalarına uymaya hazır olduğu durumlar. (d) İsyancı sivil otoritenin Sözleşme hükümlerine tabi olmayı kabul ettiği durumlar.
İç savaş nedenleri
İç savaşın nedenlerini araştıran akademisyenler, iki karşıt teori olan hırs ve kindarlık teorileri ile birbirlerinden ayrılırlar. Kabaca ifade edilenler: Çatışmalara, etnik köken, din veya diğer toplumsal aidiyetler açısından tanımlanmış insanlar mı sebep oluyor, yoksa çatışmalar, bireyler ve gruplar için onları başlatmak kendi en yüksek ekonomik çıkarları içinde yer aldığı için mi başlıyor? Akademik analiz, ekonomik ve yapısal faktörlerin, iç savaşın oluşumunun öngörülmesinde kimlikten daha önemli olduğu sonucunu desteklemektedir.
İç savaşla ilgili kapsamlı bir çalışma, 21. yüzyılın başında Dünya Bankası'ndan bir ekip tarafından gerçekleştirildi. Collier-Hoeffler Modeli olarak adlandırılan çalışmanın çerçevesi, iç savaşın meydana geldiği 1960'tan 1999'a kadar 78 adet beş yıllık artışın yanı sıra, karşılaştırma için de "iç savaşın olmadığı" 1.167 adet beş yıllık artışı inceledi ve veri kümesini, çeşitli faktörlerin etkisini görmek için regresyon (gerileme) analizine tabi tuttu. Herhangi bir beş yıllık dönemde bir iç savaş olasılığı üzerinde istatistiksel olarak önemli bir etkiye sahip olduğu gösterilen faktörler şunlardı:
Finansman durumu
Ulusal ihracattaki birincil emtiaların büyük bir kısmı bir çatışma oluşması riskini önemli ölçüde artırır. Gayri Safi Yurtiçi Hasılanın %32'sini oluşturan emtialara sahip "tehlikenin zirvesinde" bulunan bir ülkenin belirli bir beş yıllık dönemde iç savaşa düşme riski %22 iken, birincil emtia ihracatı olmayan bir ülke %1 risk taşır. Ayrıştırıldığında, yalnızca petrol ve petrol dışı gruplandırmalar farklı sonuçlar ortaya koymuştur: Petrol ihracatına bağımlılık oranları göreceli olarak düşük olan bir ülke, biraz daha az risk altında olurken, petrol ihracatına bağımlılığın yüksek seviyede olması, bir başka birincil emtiaya olan ulusal bağımlılıktan biraz daha fazla bir iç savaş riskine neden olur. Çalışmanın yazarları bunu, birincil emtiaların diğer zenginlik biçimleriyle karşılaştırıldığında, zorla alınmalarının ya da ele geçirilmelerinin kolay olmasının bir sonucu olarak yorumladılar. Örneğin, hazır giyim imalatı veya otelcilik hizmetleri sektörüne kıyasla, bir altın madeni veya petrol sahasının çıktılarını yakalamak ve kontrol etmek kolaydır.
İkinci bir finans kaynağı, ulusal diasporalardır ve bunlar isyanları ve isyancıları yurt dışından finanse edebilirler. Çalışma, en küçükten en büyüğüne kadar bir ülkenin diasporasının boyutunu istatistiksel olarak değiştirmenin, bir iç savaş ihtimalini altı kat arttırdığını buldu.
İsyanın fırsat maliyeti
Erkeklerin orta öğretime daha yüksek oranda kaydolması, kişi başına düşen gelir ve ekonomik büyüme oranı, iç savaş olasılığını azaltmada önemli etkiye sahiptir. Spesifik olarak, erkeklerin ortaokula kaydolma oranının ortalamanın %10 üzerinde olması, bir çatışma ihtimalini yaklaşık %3 oranında azaltmıştır. Çalışmanın ortalamasından daha yüksek olan %1'lik bir büyüme oranı, iç savaş ihtimalinde yaklaşık %1'lik bir düşüş ile sonuçlanmıştır. Çalışma bu üç faktörü, ayaklanma yüzünden vazgeçilmiş kazançların vekilleri olarak yorumladı ve bu nedenle, bu vazgeçilmiş düşük kazançların isyanı teşvik ettiğini belirtti. Başka bir deyişle; genç erkekler (iç savaşlarda savaşanların büyük çoğunluğunu oluşturan), eğitim alıyorlarsa veya tatmin edici bir maaşa sahiplerse ve gelecekte başarılı olabileceklerini düşünüyorlarsa, isyana katılma olasılıkları daha azdır.
Kişi başına düşen gelirin düşük olması, silahlı isyanı harekete geçiren kindarlığın bir nedeni olarak ileri sürüldü. Bununla birlikte, bunun doğru olması için, isyanlarda ekonomik eşitsizliğin de önemli bir faktör olması beklenir ki, öyle değildir. Bu nedenle çalışma, fırsat maliyeti ekonomik modelinin, bulguları daha iyi açıkladığı sonucuna vardı.
Askeri avantaj
Yüksek düzeyde nüfus dağınıklığı ve daha az oranda dağlık arazi varlığı, çatışma olasılığını arttırdı. Sınırlara doğru dağılmış bir nüfusun kontrolü, merkezi bir bölgede yoğunlaşmış olan bir nüfusa göre zor olduğu için ve dağlarda isyancıların kullanabilecekleri sığınaklar sunduğundan, bu iki faktör asilerin yararına olmaktadır.
Kindarlık
Ekonomik eşitlik, siyasi haklar, etnik kutuplaşma ve dini parçalanma dahil olmak üzere, kindarlığa yönelik çoğu vekil teorisi (iç savaşların ekonomiden ziyade kimlik meseleleri nedeniyle başladığı teorisi) istatistiksel olarak önemsizdi. Yalnızca, en büyük etnik grubun nüfusun çoğunluğunu oluşturduğu durum olan etnik baskınlık, iç savaş riskini arttırdı. Etnik baskınlıkla karakterize edilen bir ülke, neredeyse iki kat daha fazla iç savaş olasılığına sahiptir. Bununla birlikte, etnik ve dinsel parçalanmaların birleşik etkileri, daha yüksek bir iç savaş ihtimali demektir. Örneğin, rastgele seçilen iki kişinin, ayrı etnik ya da dini gruplardan olması, daha düşük bir iç savaş olasılığıdır ve ülke etnik baskınlıktan kaçındığı sürece önemli ve olumludur. Çalışma bunu, eğer azınlık grupları başkalarının kendilerine egemen olduğunu düşünürlerse, isyan etme olasılıklarının daha yüksek olduğu şeklinde yorumladı. Ancak daha homojen nüfuslarda isyanların meydana gelmesi ve asilerin daha bağlı olmaları daha olasıdır. Bu nedenle, bu iki faktör birçok durumda birbirlerinin hafifleticileri olarak görülebilirler.
Popülasyon boyutu
İç savaş çıkması riski oluşturmaya katkıda bulunan çeşitli faktörler nüfus büyüklüğü ile artmaktadır. İç savaş riski, bir ülkenin nüfusunun büyüklüğüyle yaklaşık olarak orantılı olarak artar.
Zaman
Son iç savaştan bu yana geçen zaman arttıkça, bir çatışmanın tekrar ortaya çıkma ihtimali o kadar düşük olur. Çalışma, bunun için iki muhtemel açıklama getirdi: Biri fırsat temelli ve diğeri de kindarlık temelli. Geçen süre, isyan edilen her sermayenin amortismanını (değer kaybını) temsil edebilir ve dolayısıyla çatışmanın yeniden başlatılmasının fırsat maliyetini artırabilir. Alternatif olarak, geçen süre, eski kinlerin kademeli olarak iyileşme sürecini temsil edebilir. Çalışma, diasporalardan alınan finansman, spesifik isyan sermayesinin değer kaybını ortadan kaldırdığı için, bir diasporanın varlığının zamanın olumlu etkisini önemli ölçüde azalttığını tespit etti.
Diğer iç savaş sebepleri
Evrimci psikolog Satoshi Kanazawa, gruplar arası çatışmanın önemli bir nedeninin, üreme çağındaki kadınların göreceli bulunabilirliği olabileceğini savundu. Kanazawa, Polijininin (çok karılılık) iç savaşların sıklığını artırdığını, ancak devletler arası savaşları arttırmadığını keşfetti. Gleditsch ve diğerleri, çok karılı etnik gruplar ile artan iç savaş sıklığı arasında bir ilişki bulamadılar. Ancak yasal çok eşliliğe sahip olan ulusların iç savaşları daha fazla olabilir. Kadın düşmanlığının çok karılılıktan daha iyi bir açıklama olduğunu savundular. Artmış kadın haklarının daha az iç savaş ile ilişkili olduğunu ve kadın haklarının kontrol edilmesinden sonra yasal çok eşliliğin hiçbir etkisi olmadığını buldular.
İç savaş süreleri
Hiç Bitmeyen Savaşlar'ın yazarı Ann Hironaka, modern iç savaş tarihini, 19. yüzyıl öncesi, 19. yüzyıl, 20. yüzyılın başları ve 20. yüzyılın sonları şeklinde böler. 19. yüzyıl Avrupa'sında, iç savaşların uzunluğu, çatışmaların (devletin iktidar merkezi için, merkezi hükümetlerin gücü için yapılan savaşlar ve diğer devletlerin hükümeti desteklemek için normal olarak hızlı ve belirleyici müdahalesi gibi) doğası nedeniyle önemli ölçüde düştü. İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra, iç savaşların süresi, büyük oranda sömürge sonrası devletlerin zayıflığı ve büyük güçlerin çatışmanın her iki tarafına müdahalesi nedeniyle, 19. yüzyıl öncesindekini aştı. İç savaşların en belirgin ortak noktası, kırılgan ülkelerde yaşanmalarıdır.
19. ve 20. yüzyılın başlarındaki iç savaşlar
19. yüzyıldaki ve 20. yüzyılın başlarındaki iç savaşlar, kısa sürme eğilimindeydi. 1900-1944 yılları arasındaki iç savaşlar ortalama bir buçuk yıl sürdü. Durumların çoğunluğunda, devletin kendisi otoritenin belirgin merkezini meydana getirdi ve bu nedenle, devletin kontrolü için iç savaşlar yapıldı. Bu, başkentin ve ordunun kontrolünü elinde tutanların normal olarak direnci kırabileceği anlamına geliyordu. Hızlı bir şekilde başkenti ve kendisi için ordunun kontrolünü ele geçirmeyen bir isyan, normalde kendisini hızlı bir yıkıma mahkum halde bulurdu. Örneğin, 1871 Paris Komünü ile ilgili savaş, neredeyse tamamen Paris'te gerçekleşti ve ordu Versay'daki hükümet tarafında kalınca ve Paris'i fethedince, hızla sona erdi.
Devlet dışı aktörlerin gücü, 18. ve 19. yüzyıllarda egemenliğe verilen daha düşük bir değerle sonuçlandı ve bu da iç savaşların sayısını daha da azalttı. Örneğin, Berberi Kıyısı Korsanları, askeri güçlerinden dolayı fiili devletler olarak tanındılar. Böylece, Berberi korsanlarının, egemenliklerinin tanınması için, kendilerinin nominal (itibari) devlet yönetimi olan Osmanlı İmparatorluğuna karşı isyan etmesine hiç gerek yoktu. Tersine, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Virginia ve Massachusetts gibi eyaletlerin egemen statüsü yoktu; ancak, federal birlikten ayrılmak için teşviki azalttılar ve böylece zayıf federal kontrolle eşleştirilen önemli siyasi ve ekonomik bağımsızlıklara sahip oldular.
İki büyük küresel ideoloji, monarşizm ve demokrasi, birçok iç savaşa yol açtılar. Bununla birlikte, iki ideoloji arasında bölünmüş iki kutuplu bir dünya, büyük ölçüde monarşistlerin dönemin büyük bölümüne hakim olması nedeniyle gelişmedi. Monarşistler normalde, hem tehlikeli hem de öngörülemez olarak gördükleri ve demokratik hükümetleri oluşturan demokratik hareketleri durdurmak için diğer ülkelere müdahalede bulunurlardı. Büyük Güçler (Birleşik Krallık, Avusturya Habsburg , Prusya, Fransa ve Rusya gibi 1815 Viyana Kongresinde tanımlananlar), genellikle diğer ülkelerin iç savaşlarına yapılan müdahaleleri, neredeyse her zaman görevdeki hükümet tarafında koordine ederlerdi. Büyük Güçlerin askeri gücü göz önüne alındığında, bu müdahaleler neredeyse her zaman belirleyici olduklarını ispatladılar ve iç savaşları hızla sona erdirdiler.
Bu dönemde hızlı iç savaşların genel kurallarında birkaç istisna vardı. Amerikan İç Savaşı (1861-1865), en azından iki nedenden ötürü alışılmadık bir durumdu: Bölgesel kimlikler ve siyasal ideolojiler etrafında savaşıldı ve norm olduğu gibi, sermayenin kontrolündeki belirleyici bir muharebe ile değil, savaşın verdiği zayiat yüzünden sona erdi. İspanya İç Savaşında (1936-1939) istisnai olarak iki taraf da müdahaleci büyük güçlerin desteğini aldı: Almanya, İtalya ve Portekiz, muhalefet lideri Francisco Franco'yu desteklerken, Fransa ve Sovyetler Birliği de hükümeti desteklediler.
1945'ten beri iç savaşlar
1990'lı yıllarda, ortalama bir yılda, eşzamanlı olarak yaklaşık yirmi iç savaş gerçekleşiyordu. Bu oran, 19. yüzyıldan bu yana tarihsel ortalamanın yaklaşık on katıydı. Bununla birlikte, yeni iç savaşların oranı belirgin bir şekilde artmadı. İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra sürmekte olan savaşların sayısındaki hızlı artış, iç savaşların ortalama süresinin üç katı artarak dört yıla çıkmasının bir sonucuydu. Bu artış, devletlerin artan sayısının, 1945'ten sonra kurulan devletlerin kırılganlığının, devletler arası savaşta yaşanan düşüşün ve Soğuk Savaş rekabetinin bir sonucuydu.
İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra, büyük Avrupa güçleri, hızla sömürgelerinden el çektiler: Savaştan sonra, bir zamanlar sömürge olan devletlerin sayısı yaklaşık 30'dan 120'ye yükseldi. Devlet oluşumu oranı, az sayıda koloninin kaldığı 1980'li yıllarda azaldı. Daha fazla sayıda eyalet, uzun iç savaşların olduğu daha fazla sayıda devlet anlamına geliyordu. Hironaka, İkinci Dünya Savaşı'ndan sonraki iç savaş sıklığının 1945 öncesindeki sayıya göre %165 artması gibi, artan sayıdaki eski sömürge devletinin etkisini istatistiksel olarak ölçer.
Eski sömürge devletlerin oluşturdukları yeni devletler, ideal devlet planını takip etmeye başladılar: Merkezi hükümet, belirlenmiş sınırlar ile çevrelenmiş topraklar, tanımlanmış haklara sahip vatandaşlar, ulusal bir bayrak, bir marş, Birleşmiş Milletlere üyelik, resmi bir ekonomi politikası. Aslında bu devletler, model aldıkları Batılı devletlerden çok daha zayıftılar. Batılı devletlerde hükümetlerin yapısı, yüzyıllar boyu zorlu bir şekilde gelişen devletlerin gerçek yetenekleriyle sıkı sıkıya eşleşti. Güçlü idari yapıların, özellikle vergilerin alınması ile ilgili olanların geliştirilmesi, 17. ve 18. yüzyıllardaki saldırgan Avrupa devletleri arasındaki yoğun savaş ile yakından ilişkilidir. Charles Tilly'nin ünlü formülasyonu; "Savaş devleti, devlet de savaşı yapar" şeklindedir. Örneğin, 19. yüzyılda Almanya ve İtalya'nın modern devletlerinin kurulması, sırasıyla Prusya ve Sardinya-Piedmont'un öncülüğünde yapılan genişleme ve konsolidasyon savaşlarıyla yakından ilişkilidir. Etkili ve kişisel olmayan bürokrasilerin oluşması, etkin vergi sistemlerinin geliştirilmesi ve ulusal toprakları entegre etme şeklindeki Batılı süreç, 20. yüzyıla kadar sürdü. Bununla birlikte, 20. yüzyılın ikinci yarısında ayakta kalmış olan Batılı devletler, kendilerine benzer devletler tarafından yapılacak saldırılardan sağ çıkmak için gerekli olan kurumsal yapıları ve askeri kapasiteyi geliştirmeyi başarmaları nedeniyle "güçlü" kabul edildiler.
Tam tersine, sömürge kolonilerden çekilme, devlet oluşumunun tamamen farklı bir süreciydi. Çoğu emperyal güç, kolonilerini bağımsızlığa hazırlama ihtiyacı duymadı. Örneğin, Britanya, Hindistan ve Sri Lanka'ya sınırlı özerklik vermişti ve İngiliz Somalisi topraklarına ticaret merkezi muamelesi yapıyordu. Fransız kolonileri hakkındaki büyük kararlar, Paris'de alındı ve Belçika, 1960'da kendi kolonilerine aniden bağımsızlık verene kadar, herhangi bir özerk yönetimi yasakladı. Geçmiş yüzyılların Batılı devletlerinde olduğu gibi, eski sömürgelerin kurdukları yeni devletlerin de, belirli bir çıkar grubunun lehine olan yolsuzluk ve ayrıcalığa tepki vermekten ziyade, bir bütün olarak toplumun yararına kararlar verecek olan özerk bürokrasileri yoktu. Böyle bir durumda, hizipleşmeler, kendilerine fayda sağlamak için devleti yönlendirirler ya da alternatif olarak, devlet liderleri, bürokrasiyi kendi menfaatlerini geliştirmek için kullanırlar. İnandırıcı bir yönetim eksikliği, hem verimli bir ekonomik tabandan, hem de kaynakların etkin bir şekilde ekonomik faaliyetlerden sağlanması için gerekli bir vergilendirme sisteminden yoksun olan çoğu koloninin bağımsızlıktaki ekonomik kayıp üreticilerinden olmaları ile birleşti. Sömürgelerden el çekilmesinden karlı çıkan ender ülkelerden biri Hindistan'dı. Akademisyenler, Uganda, Malezya ve Angola'nın da karlı çıkan ülkelere dahil edilebileceğini ileri sürmektedirler. İmparatorluk güçleri, toprak bütünlüğünü bir öncelik haline getirmemişlerdir; ortaya çıkan milliyetçiliği, hükümranlıkları için bir tehlike olarak gördüklerinden cesaretleri kırılmış olabilir. Böylece birçok yeni bağımsız devlet, modern bir devletin taleplerinin derhal yerine getirilmesi beklentisi ile yüz yüze kalırken, kendisini parçalanmış bir toplumda asgari idari kapasitesiyle güçsüz bir halde buldu. Böyle devletler "zayıf" veya "kırılgan" olarak kabul edilirler. "Güçlü"-"zayıf" kategorizasyonu, bazı Latin Amerika ülkeleri (Arjantin ve Brezilya) gibi "Batılı"-"Batılı olmayan" şeklindeki kategorizasyon ile aynı değildir ve Mısır ve İsrail gibi Orta Doğu devletlerinin "güçlü" idari yapılara ve ekonomik altyapıya sahip oldukları kabul edilir.
Tarihsel olarak, uluslararası toplum, zayıf devletleri, toprakları birleştirme veya sömürge egemenliği için hedef alırdı. Alternatif olarak, bu devletler, etkin bir şekilde yönetilebilecek ve yerel bir güçle güvence altına alınabilecek kadar küçük parçalara bölünürdü. Bununla birlikte, egemenliğe yönelik uluslararası normlar, II. Dünya Savaşı'nın başlamasıyla zayıf devletlerin varlığını destekleme ve koruma yollarıyla değişti. Zayıf devletlere, uluslararası diplomatik tanınma ayrıcalıkları ve Birleşmiş Milletlerde eşit oy hakkı da dahil olmak üzere, kendi topraklarında fiili egemenliği veya kontrolü bulunmaması durumunda bile, diğer devletlerinkine eşit olan yasal egemenlik hakkı verildi. Dahası, uluslararası toplum, zayıf devletlere kalkınma yardımı sunmaktadır. Bu da, devletin kontrol ve düzenle ilgili zımni sorumluluklarını yerine getirebilme yeteneğine sahip olduğunu ortaya koyarak işleyen bir modern devlet cephesini korumaya yardımcı olmaktadır. Bölgesel saldırganlığa karşı güçlü bir uluslararası hukuk rejiminin ve normların oluşturulması, Soğuk Savaş'ın etkisine veya ekonomik kalkınmanın değişen doğasına atfedilmesine rağmen, güçlü bir şekilde, devletler arası savaşların sayısındaki dramatik düşüşle ilişkilidir. Sonuç olarak, toprak ilhakıyla sonuçlanan askeri saldırganlığın; uluslararası kınama, diplomatik kınama, uluslararası yardımın azaltılması ya da ekonomik yaptırım uygulanması ile sonuçlanması ya da 1990'da Irak'ın Kuveyt'i işgali sırasında yapılan uluslararası askeri müdahale şeklinde sonuçlanması, giderek daha fazla muhtemel hale geldi. Benzer şekilde, uluslararası toplum, Somali gibi kendi kendini ilan eden bazı ayrılıkçıları diplomatik tanınma arafında tutarak, ayrılıkçı bölgeleri tanımayı büyük ölçüde reddetmiştir. İlişkiyi inceleyen geniş bir akademik çalışma grubu bulunmamakla birlikte, Hironaka'nın istatistiksel çalışması, her önemli uluslararası ayrılıkçılık karşıtı bildirgenin, devam eden iç savaş sayısını %10 oranında arttırdığı ya da 1945'ten 1997'ye kadar toplamda %114 oranında arttırdığını ortaya koyan bir bağıntı buldu. Zayıf hükümetlere uluslararası toplum tarafından verilen diplomatik ve yasal korumanın yanı sıra, ekonomik desteğin de verilmesi ve ayrılma hevesinden caydırma çabası da iç savaşları, kasıtsız bir şekilde teşvik etme etkisine sahipti.
Dış güçlerin müdahaleleri
1945'den bu yana iç savaşlarda muazzam miktarda uluslararası müdahale söz konusu olmuştur ve bazıları bunların savaşları genişletmeye hizmet ettiğini iddia etmiştir. Patrick M. Regan, İç Savaşlar ve Dış Güçler adlı kitabında (2000), II. Dünya Savaşı'nın sona ermesi ile 2000 yılına kadar olan 138 iç çatışmanın yaklaşık 2/3'ünde uluslararası müdahaleler bulunduğunu ve Amerika'nın bu çatışmalardan 35'ine müdahale ettiğini belirtti. Müdahale, uluslararası sistem var olduğundan beri uygulanırken, yapısı büyük ölçüde değişmiştir. Yurtiçi kaynakların tükendiği noktada savaşların devam etmesini mümkün kılan dış desteği almak, hem devlet hem de muhalefet grubu için yaygın hale geldi. Amerika Birleşik Devletleri gibi uzak bölgesel güçler, kendi "arka bahçesi" olan Orta Amerika'da meydana gelen olaylar için 1821 müdahaleci Monroe Doktrini'ni ilan edebilirken, Avrupa büyük güçleri gibi süper güçler, kendi çıkarlarını etkileyen iç savaşlara müdahale konusunda hiç bir zaman pişmanlık hissetmemişlerdi. Bununla birlikte, 1945'den sonra zayıf devletlerin yoğun nüfusu, eski sömürge güçleri, bölgesel güçler ve genellikle kıt kaynakları olan komşu devletlerin müdahalelerine imkan verdi. Ortalama olarak, devletler arası müdahaleye sahip olan bir iç savaş, buna olmayan ülkelerden %300 daha uzun sürdü. Ayrıştırıldığında, yalnızca bir tarafa müdahale edilen bir iç savaşın %156 daha uzun olduğu, ancak her iki tarafa da müdahale olduğunda, ortalama bir iç savaşın, %92'lik ek bir oranla birlikte daha da uzun sürdüğü kaydedildi. Müdahaleci devletlerden birinin bir süper güç olması durumunda, iç savaşın süresi %72'lik bir oranda daha artmaktadır. Bir süper güç de dahil olmak üzere, iki taraflı dış müdahalenin söz konusu olduğu Angola İç Savaşı gibi bir çatışma (aslında, Angola örneğinde iki süper güç), herhangi bir uluslararası müdahale olmayan bir iç savaşa kıyasla ortalama %538 daha uzun sürüyordu.
Soğuk Savaşın Etkisi
Soğuk Savaş (1945-1989), Varşova Paktı ve Kuzey Atlantik Antlaşma Teşkilatı ile uyumlu olan nispeten güçlü devletlerden ziyade, çoğunlukla sömürge sonrası zayıf devletlerde yaşanan iç savaşları sürdürmeye yardımcı olan maddi ve ideolojik bir destek ağı sağladı. Bazı durumlarda, süper güçler Soğuk Savaş ideolojisini yerel çatışmalar üzerine yerleştirirken, diğerlerinde Soğuk Savaş ideolojisini kullanan yerel aktörler, destek almak için süper bir gücün dikkatini çekerlerdi. Müdahaleler için yukarıda kullanılanlardan ayrı bir istatistiksel değerlendirme kullanıldığında, komünizm yanlısı veya karşıtı güçleri içeren iç savaşlar, Soğuk Savaş dönemine ait olmayan ortalama çatışmadan %141 daha uzun sürdüler. Buna karşın, süper güç müdahalesi çeken bir Soğuk Savaş iç savaşı, genellikle diğer iç savaşlar kadar yani üç kat fazla sürmesiyle sonuçlandı. Bunun tersine, 1989'da Berlin Duvarı'nın yıkılması ile simgelenen Soğuk Savaş'ın sona ermesi, Soğuk Savaş iç savaşlarının süresinde %92'lik bir azalma ile sonuçlandı ya da başka bir deyişle, Soğuk Savaş iç savaşlarının çözüm oranının kabaca on kat artmasına neden oldu. Guatemala (1960-1996), El Salvador (1979-1991) ve Nikaragua (1970-1990) savaşlarını içeren Soğuk Savaşların çok uzun sürmesi, iç savaşlarla ilişkilendirilir.