Avrupa'daki Etnik Gruplar

Avrupa'daki etnik gruplar hangileridir?

Avrupa'daki etnik gruplar, Avrupa uluslarına ait çeşitli etnik gruplarla ilgili antropoloji alanı olan Avrupa etnolojisi branşında değerlendirilir. Pan and Pfeil tarafından 2002 yılında ortaklaşa yayınlanan Minderheitenrechte in Europa (Avrupa Azınlık Hakları) raporuna göre, Avrupa'da 87 farklı ulus yaşamakta ve ve bu uluslardan 33'ü bağımsız bir ülkedeki nüfusun çoğunluğunu oluştururken diğer 57 ulus etnik azınlıklardan meydana gelmektedir. Avrupa'daki etnik azınlık nüfusunun toplam sayısı 105 milyon kişiye, yani toplam nüfusu 770 milyon olan Avrupalıların %14'üne denk gelmektedir.

"Etnik grup" veya "uyruk" terimlerinin tam karşılığı veya evrensel olarak kabul edilmiş bir tanımı yoktur. Özellikle Avrupa etnografisi bağlamında etnik grup, ulus devletine dair olmayan halk, milliyet, ulusal azınlık, etnik azınlık, dilsel topluluk, dilsel grup, dilsel azınlık ve genetik haplogrup terimleri, çoğunlukla eş anlamlı olarak kullanılmaktadır. Fakat terim tercihi Avrupa'daki her bir ülkeye göre farklılıklar gösterebilmektedir.

Avrupa'da yaşayan ırklar

Avrupa'da, nüfusları 30 milyonu aşan, 8 farklı ulus yaşamaktadır.

Bu sekiz grubun toplam nüfusu, yaklaşık 465 milyon kişiyle, toplam Avrupa nüfusunun yaklaşık %65'ini oluşturmaktadır.

Ruslar (yaklaşık 95 milyon),
Almanlar (yaklaşık 82 milyon),
Fransızlar (yaklaşık 60 milyon),
İngilizler (yaklaşık 60 milyon),
İtalyanlar (55 milyon),
İspanyollar (yaklaşık 50 milyon),
Ukraynalılar (38-55 milyon),
Polonyalılar (yaklaşık 38 milyon).

Avrupa asıllı olmayan Yahudi göçmenlerin sayısı yaklaşık 20-25 milyon kişidir. (%3)

Yaklaşık beş yüz milyon nüfuslu Avrupa Birliği, Avrupa'nın toplam nüfusunun üçte ikisini oluşturmaktadır.

Ulus kavramının tanımlanması açısından, İspanyol ve Britanyalı (İngiliz) tabirleri ile İspanya ve Birleşik Krallık istisna oluşturmaktadır. Her iki ülkenin de etnik unsur kavramında, çeşitli bölgesel etnik gruplara dair çelişkiler bulunmaktadır. İsviçre'de benzer bir durum söz konusudur. Ancak İsviçre'deki farklı dil alt gruplarına mensup halklar, etnik grup olarak değerlendirilmemektedir. İsviçre "çok uluslu bir devlet" değil "çok dilli devlet" olarak tanımlanmaktadır.

Avrupa dilleri sınıflandırması

Toplam 730 milyon (2005 yılı itibariyle) Avrupa nüfusunun %80'inden fazlasına denk gelen 600 milyonu, Hint Avrupa dilleri grubunda yer alan 3 büyük kola, Slav, İtalik (Latin) ve Germen ayrılmaktadır. Bu üç gruba girmeyen en büyük grup Yunanlılar (yaklaşık 12 milyon) ve Arnavutlar (yaklaşık 8 milyon). Hint-Avrupa dillerinin yanı sıra, Avrupa kıtasında iki ana dil ailesi daha bulunmaktadır: Türk dilleri ve Ural dilleri.

Kuzey Afrika kıyılarında ve Yakın Doğu'da egemen olan Sami dilleri, bir Akdeniz adası olan Malta'da korunmuştur.

Abhaz-Adige dili, Baskça, Güney Kafkas dilleri ve Nah-Dağıstan dilleri, birbirleriyle veya Avrupa içinde veya dışında herhangi bir başka dille ilişkisi olmayan izole dillerdir.

Avrupa ırkları tarihçesi

Avrupa'nın tarih öncesi nüfusu

Baskların direkt olarak Atlantik Tunç Çağı halklarının soyundan geldikleri varsayılmaktadır. Avrupa'daki Hint-Avrupa gruplarının (merkez gruplarına ilaveten Baltık-Slav diller ve Arnavutça), Tunç Çağında Avrupa'ya gelen erken Hint-Avrupa gruplarının (Tel Baskılı Seramik ve çömlek kültürü) dilleriyle karışıp geliştiği varsayılmaktadır. Fin halkların çoğunlukla yaklaşık 3000 yıl önce bu topraklara gelenlerin soylarından olduğu varsayılmaktadır.

Demir Çağı Avrupa'sının yeniden yapılandırılmış dilleri arasında, tümü Hint-Avrupa dilleri ailesinden gelen, centum grubundaki ön-Kelt, ön-Italik ve ön-Cermen dilleri ile satem grubuna dahil olan ön-Slav ve ön-Baltık dilleri bulunmaktadır. Bir grup Tiren dilleri arasında Etrüsk dili, Rhaetia dili ve belki de Eteocret dili ile Eteocypriot dili olduğu sanılmaktadır. Roma öncesine dair, ön-Baskça belli belirsiz bir şekilde varlığından bahsettirir.

Avrupa Tunç Çağı dönemindeki dillerle alakalı olarak, tek sağlam yeniden yapılanma, ön-Yunanca üzerine kurulabilmektedir (MÖ 2000). Eski Avrupa hidronimi (denizler ve nehirlerin adlandırılması) terimlerinin, Hint-Avrupa dil ailesinden gelen centum dil grubunda ortaya çıkan bir dilin, Tunç çağındaki son evrelerine dayandığı sanılmaktadır.

Avrupa'nın tarihsel nüfusu

Herodotus, Büyük Plinius, Batlamyus ve Tacitus başta olmak üzere Greko-Romen tarihçiliğinden bilinen Avrupa Demir Çağı (Göç öncesi Büyük) nüfusu:

Ege: Yunan kabileleri, Pelasglar/ Tirenliler ve Anadolulular
Ermeni yaylaları / Anadolu: Ermeniler
Balkanlar: İliryalılar (İlirya'daki eski kavimler listesi), Daçyalılar ve Trakyalılar.
Kafkasya: Gürcüler
İtalyan yarımadası: İtalik halklar, Etrüskler, Adriyatik Venetleri, Liguryalılar ve Yunan sömürgeleri.
Batı / Orta Avrupa: Keltler (Galya halklarının listesi, Kelt kabileleri listesi), Raetialılar ve Svabyalılar, Vistül Venetleri, Lugii halkları ve Baltlar.
İber yarımadası: İber yarımadasının Roma öncesi halkları (İberler, Lusitaniler, Akuitanlar, Celtiberianlar) Basklar ve Fenikeliler (Kartacalılar).
Sardunya: Eski Sardunyalılar (Nuragik insanlar olarak da bilinir), Corsi, Balares ve İlienses kabilelerinden oluşur.
İngiliz Adaları: İngiltere ve İrlanda'daki Kelt kabileleri ile Piktler / Priteniler.
Kuzey Avrupa: Fin halkları, Cermen halkları (Cermen halkları listesi).
Güney Avrupa: Sicani halkı.
Doğu Avrupa: İskitler, Sarmatlar.

Avrupa'ya göçler

Tarih boyunca Avrupa dışından gelen etnik bir dile sahip olan gruplar şunlardır:

MÖ 1200'lerden, Kartaca'nın düştüğü MÖ 146 yılına kadar uzanan dönemdeki Akdeniz, Fenike Kolonileri.
İran dillerinin etkisi: Ahameniş İmparatorluğu'nun Trakya ve Bosporos Krallığı (Kimmerler, İskitler, Sarmatlar, Alanlar, Ossetler) üzerindeki hakimiyeti (MÖ 512-343).
Sürgününden kaçan Yahudilerin Avrupa'ya gelişleri Roma İmparatorluğu dönemine rastlar. İtalya'daki Yahudi topluluklarına dair kayıtlar MS 70'li yıllar civarı ve Orta Avrupa'daki yerleşimleri (Galya'da) ise 5. yüzyıla dayanmaktadır.
Hun İmparatorluğu (5. yüzyıl), Barbar istilaları ile beraber Birinci Bulgar İmparatorluğunun oluşumunda etkili olmuştur.
Avar Kağanlığı (560-800 arası), Slav göçleriyle birleşerek 9. yüzyılda Güney Slav devletleriyle kaynaşmıştır.
Başlangıçta Orta Asya'dan gelen, yarı göçebe kabileler olan ve sonrasında Slavlara karışan, Bulgarlar (veya ön-Bulgarlar).
Ugor soyundan gelen Magyar (Macarlar), Türk Peçenekleri ve Hazarlar, 8. yüzyılda Avrupa'ya gelmiştir.
Arapların 11.yüzyıl başlarında Kıbrıs, Girit, Sicilya ve İtalya'nın güney şeridindeki bazı bölgelerle beraber; Malta ve Hispania, Sicilya Emirliği (831-1072) ve Endülüs'ü (711-1492) fethetmiştir.
Berberi Hanedanlarından Murâbıtlar ve Muvahhidler İspanya ve Portekiz'in büyük bir bölümünde hüküm sürmüştür.
Mağribi Hristiyanların toplu göçü.
Kumanlar olarak bilinen batı Kıpçaklar, 11. yüzyılda günümüz Ukrayna topraklarına gelmiştir.
Moğol / Tatar istilaları (1223-1480) ve Balkanların Osmanlı hakimiyeti (1389-1878). Orta çağda meydana gelen bu akınlar, Avrupalı Türklerin ve Tatarların varlığını açıklamaktadır.
Roman halkı (Çingeneler) Geç Orta Çağ döneminde gelmiştir.
Moğol Kalmukları 17. yüzyılda Kalmukya'ya gelmiştir.

Avrupa ırkları tarihi

Avrupa etnografyasının en eski tarihleri Klasik antik döneme dayanır. Herodot, İskitler ve Trakya-İliryalıları'ndan bahsetmiştir.

Dicaearchus, batı ve kuzey Avrupa'dan bağımsız bir Yunanistan'dan bahsetmiştir. Eserlerinin sadece bir kısmı günümüze ulaşmıştır, bununla birlikte tezleri Polybius ve diğer tarihçiler tarafından kabul edilmiştir.

Sicilyalı Diodorus, Strabon ve Tacitus Roma İmparatorluğu dönemi yazarlarındandır. Julius Caesar, Galya'daki Kelt kabilelerine değinirken, Tacitus, Cermanya'daki Cermen kabilelerinden bahsetmiştir.

4. yüzyılda Tabula Peutingeriana (Peutinger'in Masası - Roma yol haritası) kayıtlarında birçok halk ve kabile adından bahsedilmiştir.

Myrina Ammianus Marcellinus, Jordanes ve Theophylact Simocatta Agathias gibi geç antik dönem etnografya uzmanları, Slavlar, Franklar, Alamanlar ve Gotlardan bahseder.

Isador'un Etimoloji IX kitabı (7. yüzyıl) diller, insanlar, krallıklar, ordular ve şehirler (de linguis, gentibus, regnis, militia, civibus) gibi konulara değinmiştir. Ahmad ibn Fadlan, 10. yüzyılda Bulgar ve Rus halkları hakkında bilgi verir. William Rubruck, Asya'ya yaptığı yolculuğunda, başta Moğollar ile Tatarlar ve Alanlar hakkında dikkat çeken bilgiler verir. Saxo Grammaticus ve Adam of Bremen (Bremen'li Adam), Hristiyan öncesi İskandinavya'dan bahseder. Slavorum Kronikleri (12. yüzyıl) kuzeybatı Slav kabilelerine değinmiştir.

Gottfried Hensel, 1741 yılındaki Synopsis Universae Philologiae (Evrensel filolojinin özeti) adlı, muhtemelen Avrupa'nın en eski etnik dil bilim haritası olan eserinde, çeşitli Avrupa dilleri ve yazılarında pater noster (Babamız) kavramının başlangıcına değinir. 19. yüzyılda etnik köken, bilimsel ırkçılık açısından ele alınmış ve Avrupa'nın etnik grupları, daha büyük bir "Kafkas" grubunun bir parçası olan Akdeniz, Alp ve Kuzey Avrupa "ırkları" olarak gruplanmıştır.

Bir akademik alt disiplin olarak etnik coğrafyanın ortaya çıkışı, I. Dünya Savaşından sonraki dönemde, milliyetçilik akımıyla ve 1930'larda faşist ve Nazi propagandasıyla istismar edilmiş ve etnik coğrafyaya kavramı ancak 1960'larda pozitif bir akademik alt disiplin olarak değerlendirilmeye başlanmıştı.

Modern etnografyanın kökenleri, genellikle, alan çalışmasının önemini vurgulayan Bronisław Malinowski'nin eserlerine dayanmaktadır. Toplumsal genetiğinin ortaya çıkışı, Avrupalıların açıkça tanımlanmış ırk gruplarına ayrılması ihtimalini zayıflatmıştır. Avrupa'daki genetik mutasyonla ilgili 2007 yılında yapılan bir araştırma, Avrupa'nın en büyük genetik farklılaşmasının, kuzeyden güney-doğuya doğru (Kuzey Avrupa'dan Balkanlara) bir hat üzerinde gerçekleştiğini ve diğer büyük bir farklılaşmanın da doğu-batı eksenininde meydana geldiğini ve "yerli" Bask ve Sami ırklarını diğer Diğer Avrupa topluluklarından ayırdığını ortaya çıkarmıştır. Bu toplumsal sınıf ayrışmasına karşın, araştırma verileri aynı zamanda, Avrupa'da olağan dışı bir şekilde bir homojenliğinin var oluşuna da değinmektedir: "Dünyanın diğer bölgelerindeki homojen topluluk örneklerinden sadece biraz daha dağınık örnek teşkil eden Avrupa'da; tüm kıta genelinden toplanan örneklere göre fazla göze çarpmayan bir çeşitlilik söz konusudur.''

Avrupa'daki azınlıklar

Avrupa'daki ulusal azınlık nüfusunun toplam sayısı 105 milyon kişiye, yani Avrupalıların %14'üne denk gelmektedir.

1995 yılında Avrupa Konseyi üye devletleri Ulusal Azınlıkların Korunması Çerçeve Sözleşmesini imzalamışlardır. Sözleşmenin genel hedefleri arasında: Taraftar devletlerde yaşayan ulusal azınlıkların haklarına saygı gösterilmesi, ayrımcılıkla mücadele ve eşitliğin teşviki, ulusal azınlıkların kültürünün ve kimliğinin korunması ve geliştirilmesi, medyaya erişim konusunda bir takım özgürlüklerin garanti altına alınması, azınlık dilleri ile eğitim sağlanması ve ulusal azınlıkların kamusal yaşama katılımının teşvik edilmesi konuları gelmektedir. Ulusal Azınlıkların Korunması Çerçeve Sözleşmesi ulusal bir azınlığı, üstü kapalı olarak, farklı bir bölgesel kimliğe ve kültür mirasına sahip olan azınlıklar olarak tanımlamaktadır.

2008 yılı itibariyle, Fransa'nın şaşırtıcı bir şekilde aralarında yer almadığı, 39 üye ülke sözleşmeyi imzalamış ve onaylamıştır.

Yerli azınlıklar

Avrupa'nın yerli halklarının veya belli bir bölgeyle en eski tarihsel bağlara sahip oldukları bilinen etnik grupların çoğunun nesli tükenmiş veya baskın kültürlere karışmışlardır. (veya belki de kaynaşmışlardır) Hayatta kalanlar büyük oranda uzak bölgelerle sınırlıdır.

Yerli olarak tanımlanan gruplar arasında; Kuzey İskandinavya'nın Samileri, Kuzey İspanya'nın ve Güney Fransa'nın Baskları, batı Fransa'daki Bretonlar ve Rusya'nın batısındaki birçok yerli halk gelmektedir. Rusya'daki gruplar arasında, Kuzeydoğu Karadeniz ve Kafkasya'nın kuzeybatı bölgelerinde Çerkezler (aynı zamanda Ukrayna'nın bazı bölgelerinde), Batı Ural dağlarındaki Komi ve Mordvinler gibi Fin-Ugor halkları, Rusya'nın güneybatısındaki Kuzeydoğu Kafkasları ve Rusya'nın kuzeyindeki Nenetsler gibi Sayomed halkları gelmektedir.

Avrupa'da, BM tarafından kabul edilen güncel yerli nüfusu göreceli olarak azdır. Bununla birlikte, geleneksel olarak Avrupa'daki yaşayan toplulukların hepsi olmasa da çoğu, Avrupa'ya özgü yerli topluluklar olarak değerlendiriliyor. Buna çoğunluk nüfusları da dahildir.

Diğer kıtalarda beyazların yerli halk olarak kabul edilmemesinden dolayı; Avrupa'daki, 'yerli' kavramı direkt olarak 'beyaz-olmayan' veya 'azınlık'olgularına atıfta bulunmadığı için kavram kargaşasına yol açabilmektedir.

Yerli olmayan azınlıklar

Birçok Avrupa dışı etnik grup ve milliyet yüzyıllar boyunca Avrupa'ya göç etmiştir. Bazıları yüzyıllar önce gelmişken, bazıları daha 20. yüzyılda İngiliz, Fransız ve İspanyol imparatorluklarının eski sömürgelerinden göç etmiştir.

Avrupa'daki Batı Asyalılar

Yahudiler: Yaklaşık 2 milyon, çoğunlukla İngiltere, Fransa ve Almanya'da. Orta doğudaki (Güneybatı Asya) İsrailoğulları soyundan, İsrail ve Judah (Yahuda) Krallıklarından gelmektedir.
Aşkenaz Yahudileri: Yaklaşık. 1,4 milyon, çoğunlukla Birleşik Krallık, Almanya, Fransa ve Ukrayna'da. Roma döneminde, Güney Avrupa üzerinden gelip, birinci bin yılın sonlarında Fransa ve Almanya'daki halklara karışan alimler olarak bilinirler. İkinci Dünya Savaşı sırasında, Nazi Soykırımı büyük bir çoğunluğu yok etti ve birçoğunu kaçmaya zorladı.
Sefarad Yahudileri: Yaklaşık 0.3 milyon, çoğunlukla Fransa'da. Roma öncesi ve Roma dönemlerinde İspanya ve Portekiz üzerinden gelmişler ve 15. ve 16. yüzyılda zorla dönüştürüldüler veya kovuldular.
Mizrahi Yahudileri: Yaklaşık 0.3 milyon, çoğunlukla Fransa'da, Orta Doğu'nun İslam devletleri üzerinden gelenler.
Italqim (İtalya Yahudileri): Yaklaşık 50.000, çoğunlukla İtalya'da, MÖ 2. yüzyıldan beri.
Romanyotlar: Çoğunlukla Yunanistan'da, yaklaşık 6,000. En azından 1. yüzyıldan beri gelen topluluklar.
Kırım Karayitleri (Kırım Karaimleri): 4.000'den az, çoğunlukla Polonya ve Litvanya'da. Orta Çağ'da Kırım'a geldiler.
Asuriler: Çoğunlukla İsveç ve Almanya'da, ayrıca Rusya'da.
Kürtler: Yaklaşık 2,5 milyon, çoğunlukla İngiltere, Almanya, İsveç ve Türkiye'de.
Irak savaşından kaçanlar: çoğunlukla İngiltere, Almanya ve İsveç'te.
Lübnan'daki savaştan kaçanlar: Özellikle Fransa, Hollanda, Almanya, Kıbrıs ve İngiltere'de.
Suriye savaşından kaçanlar: Belli bir sayıdaki Süryani nüfus Almanya, Hollanda ve İsveç'te yaşamaktadır.

Avrupa'daki Afrikalılar

Kuzey Afrikalılar (Araplar ve Berberiler): Yaklaşık 5 milyon, çoğunlukla Fransa, İspanya, İtalya, Hollanda ve İsveç'te. Kuzey Afrika göçmenlerinin büyük kısmı Faslılardan meydana gelir, ancak Fransa'da da çok sayıda Cezayirli göçmen bulunmaktadır.

Afrika Boynuzu'ndan göçenler: Yaklaşık 200.000 Somali göçmeni, çoğunlukla İngiltere, Hollanda ve İskandinavya'da.

Sahra altı Afrikalılar (Afrika-Karayipleri ve diğer soylardan gelen etnik gruplar): Yaklaşık 5 milyon ama hızla büyüyor, çoğunlukla İngiltere ve Fransa'da ve daha az sayılarda Hollanda, Almanya, İtalya, İspanya, Portekiz ve diğer ülkelerde.

Avrupa'daki Latin Amerikalılar: Yaklaşık 2,2 milyon, ağırlıklı olarak İspanya'da ve daha az oranda İtalya ve İngiltere'de.

Brezilyalılar: Portekiz ve İtalya'da yaklaşık 70.000, Almanya'da 50.000.

1970'lerin Augusto Pinochet rejimininden kaçan Şili mültecileri Fransa, İsveç, İngiltere, eski Doğu Almanya ve Hollanda'da topluluklar kurmuşlardır.

Venezuelalılar: 520.000 civarında ve çoğunlukla İspanya'da (200.000), Portekiz'de (100.000), Fransa'da (30.000), Almanya'da (20.000), İngiltere'de (15.000) İrlanda'da (5.000), İtalya'da (5.000) ve Hollanda'da (1.000).

Avrupa'daki Güney Asyalılar: Yaklaşık 3-4 milyon ve çoğunlukla İngiltere'de, ancak Almanya ve Fransa'da daha az sayıda topluluklar bulunmaktadır.

Roman (Çingene): Yaklaşık 4 - 10 milyon (Tahmini rakamlar değişkenlik göstermekle beraber). Avrupa geneline dağılmış, ancak Balkanlar'da yoğunlaşmış. Güney Asya ve Avrupa ırklarından gelmektedirler.
Hintliler: Yaklaşık 2 milyon, çoğunlukla Birleşik Krallık'ta, ayrıca Almanya'da ve daha az sayıda İrlanda'da.
Pakistanlılar: Yaklaşık 1.000.000, çoğunlukla İngiltere'de olmak üzere Norveç'te ve İsveç'te.
Tamiller: Yaklaşık 250.000, ağırlıklı olarak Birleşik Krallık'ta.
Avrupa'daki 500.000'den fazla Bangladeşli ağırlıklı olarak İngiltere'de yaşıyor.
Yaklaşık 100.000 ile 200.000 arasında Afgan, en çok İngiltere'de yaşamaktadır ancak 1960'lardan beri Afgan göçmenlerinin yeni güzergahları arasında Almanya ve İsveç gelmektedir.

Avrupa'daki Doğu Asyalılar

Çinliler: Yaklaşık 1.7 milyon, çoğunlukla Fransa, Rusya, İngiltere, İspanya, İtalya ve Hollanda'da.
Filipinliler: 1 milyondan fazla, çoğunlukla İngiltere, Fransa, Almanya, İspanya ve İtalya'da.
Japonlar: Çoğunlukla İngiltere'de ve Almanya'nın Düsseldorf kentinde oldukça büyük bir topluluk.
Koreliler: Başta İngiltere, Fransa ve Almanya olmak üzere 100.000 kişi (Rusya'da yaşayan tahmini 100.000 Koreli hariç).
Çok uluslu Güneydoğu Asyalılar, toplamda yaklaşık 1 milyon, Hollanda'da Endonezyalılar, İngiltere ve İsveç'te Taylandlılar, Fransa ve eski Doğu Almanya'da Vietnamlılar ve Fransa'da Kamboçyalılar.
Moğollar: Almanya, Polonya ve Çek Cumhuriyeti'nde oldukça büyük bir topluluktur.

Avrupa'daki Kuzey Amerikalılar

ABD ve Kanada gurbetçileri: ABD asıllı İngilizler ve Kanada asıllı İngilizler, Fransa'daki Kanadalı ve Akadya'lıların yanı sıra Avrupa'daki diğer bölgelerde yaşayan Avrupa kökenli Amerikalılar / Kanadalılar.

Afrika kökenli Amerikalılar (örneğin Afrika kökenli Amerikan İngilizler) siyahi/Afrikalı ırktan gelen ve başka ülkelerde yaşayan Amerikalılar.

1920'lerde, Afrika kökenli Amerikalı şovenler Paris'te bir koloni kurmuşlardır. (Afrika-Amerikan Fransızları) ve II. Dünya Savaşı / Soğuk Savaş dönemlerinde, Fransa, Almanya ve İtalya'da kalan siyahi Amerikalı askerlerinin torunları.

Diğerleri

Avrupa sürgünleri - Avustralyalılar, Yeni Zelandalılar ve Güney Afrikalılar (çoğunlukla, Güney Afrika'da doğan Avrupalı ve İngiliz kökenli, beyaz tenli Güney Afrikalılar) başta İngiltere olmak üzere Avrupa'nın çeşitli bölgelerinde yaşamaktadırlar.

Pasifik Adalarından gelenler: Fransa'da Polinezya ve Tahiti kökenlilerden oluşan az sayıda topluluklar, Birleşik Krallık'taki Fiji'den gelen Fijililer ve Yeni Zelanda kökenli Maoriler.

Avrupa'daki çok az sayıda Amerikalı Hintliler ve Inuit halkları (Latin Amerikalılar İspanya ve Fransa'da, İnuitler Danimarka'da). Bu halkların çoğu, muhtemelen Avrupalılarla evlenen, Hint asıllı Amerikan askerlerinin çocukları ve torunlarıdır. Almanya'da 1994 yılında, bir sosyokültürel örgüt olarak kurulan, Almanya Yerli Amerikalılar Birliğinin tahmini rakamlarına göre ülkede 50.000 Hint asıllı Kuzey Amerikalı soyundan gelen topluluk yaşamaktadır.

Avrupa kimliği

Tarihsel olarak Avrupa kimliği

Avrupa halklarının bağları ile ilgili bir orta çağ görüşü, her bir ırkın ortaya çıkmasına sebep olan mitolojik karakterlerin varlığıyla ifade edilmesiydi. Bilinen dünyanın üç kıtaya bölündüğü antik çağlarda; Yafes soyundan gelenlerin Avrupa, Sam soyundan gelenlerin Asya ve Ham soyundan gelenlerin de Afrika topluluklarını meydana getirildiği varsayılmıştır. Avrupalıların Yafes soyuna dayandırılması; Hint-Avrupa dili için bir zamanlar 'Japhetic' (Yafes soyundan gelenlerin dili) teriminin kullanılmasında etkili olmuştur.

Bu bağlamda 9.yüzyılda Britonların tarihini anlatan kitap 'Historia Brittonum', Kavimler Göçü dönemindeki insanların soy ağacını şu şekilde tanımlamaktadır (erken orta çağ tarihçiliğinde bilinen kadarıyla):

Avrupa'da yaşayan ilk insan Alanus ve üç oğlu Hisicion, Armenon ve Neugio'ydu. Hisicion'un dört oğlu oldu: Francus, Romanus, Alamanus ve Bruttus. Armenon'un beş oğlu oldu: Gothus, Valagothus, Cibidus, Burgundus ve Longobardus. Neugio'nun üç oğlu oldu: Vandalus, Saxo ve Boganus.

Hisicion soyundan dört ulus (Franklar, Latinler, Almanlar ve Britanyalılar) ortaya çıktı; Armenon soyundan, Goti, Valagothi, Cibidi, Burgundi (Burgonya) ve Longobardi (Lombardlar); Neugio soyundan Bogari, Vandali (Vandallar), Saxones (Saksonlar) ve Tarincgi. Bütün Avrupa bu kabilelere bölündü.

Metin daha sonra Alanus'un soy ağacını listeler ve onu on sekiz nesille Yafes soyuna bağlar.

Avrupa kültürü

Avrupa kültürü, çoğunlukla "ortak kültürel miras" olarak adlandırılan kavram üzerine kuruludur. Konuyla ilgili birçok farklı bakış açısı olduğundan, Avrupa kültürünü kucaklayan tek bir anlayış üzerinde durabilmek imkansızdır. Bununla birlikte, genellikle modern Avrupa'nın kültürel temelini oluşturması üzerinde fikir birliğine varılan temel unsurlar vardır. K. Bochmann tarafından derlenen bir liste şu unsurları içermektedir:

Yunan-Roma antik dönemi, Hristiyanlık, Rönesans ve Hümanizm, Aydınlanmanın siyasi düşünce akımı ve Fransız Devrimiyle beraber her nevi sosyalizmi de içeren çağdaş gelişmelerin kaynaşmasından türetilen ortak bir kültürel ve manevi miras

Avrupa Mucizesi olarak ta bilinen "Büyük Farklılık" döneminde, sanayileşme ve sömürgecilik sayesinde diğer kıtalara da yayılmış olan zengin ve dinamik bir maddecilik kültürü

İnsan haklarını ve bireysel özgürlükleri garanti eden bir yasal zeminin varlığı ve ona duyulan saygıyı ifade eden somut bir anlayış

Bir arada yaşamak zorunda olan topluluklara yönelik çok partili devlet anlayışı

Avrupa dışındaki insanlara, devletlere ve uluslara saygı.

Berting, bu hususların "Avrupa'nın en pozitif anlayışı" ile uyuştuğunu belirtmiştir. Avrupa kültürü kavramı genellikle Batı dünyasının klasik dönem tanımı ile alakalıdır. Bu tanımda Batı kültürü, onu diğer uygarlıklardan ayıran edebi, bilimsel, politik, sanatsal ve felsefi ilkeler dizisidir.

Bu gelenek ve göreneklerin çoğu Batı yasalarında toplanır. Bu kavram Avrupa ile sınırlı değildir ve geçmişte, 18. ve 19. yüzyıllar boyunca Avrupa'dan göç alan, Amerika ve Avustralasya gibi ülkeler için de geçerlidir.

Avrupa dinleri

Orta Çağın sonlarından beri Avrupa'nın çoğunda hakim olan din Hristiyanlıktır. Roma Katolikliği, Protestan ve Doğu Ortodoksluğu olmak üzere üç ana mezhep vardır. Protestanlık ekseriyetle Kuzey Avrupa'da; Ortodoksluk Slav bölgelerde, Romanya ve Yunanistan'da sınırlıdır.

Ayrıca doğu kilisesine bağı Ermeni Apostolik (Havariler) Kilisesi de, farklı bir mezhep olarak, Avrupa'da yer almaktadır. (dünyanın en eski ulusal kilisesi). Katolikliğin bir kısmı, Latin bölgelerinde yoğunlaşmışken, Germen ve Slav bölgelerinde, Macaristan'da ve İrlanda'da (bir kısmı da İngiltere'de ) önemli sayıda bir cemaati vardır.

Hristiyanlık halen Avrupa'daki en yaygın dindir; 2011 araştırmalarına göre, Avrupalıların %76.2 'si kendisini Hristiyan olarak görmektedir.

Eurobarometer (Avro barometre) tarafından 2012'de Avrupa Birliğinde dindarlık üzerine yapılan bir araştırmaya göre, Hristiyanlık, AB'nin toplam nüfusunun %72'sini kapsamaktadır ve Avrupa Birliğindeki en yaygın dindir. 16. - 19. yüzyıldaki Osmanlı İmparatorluğunun Avrupa egemenliğine dayanan bir İslam geleneği, Balkanlar'da ve Kafkaslarda devam etmektedir.

Arnavutluk, Azerbaycan, Kosova, Kuzey Kıbrıs ve Türkiye'deki nüfusun çoğunluğunu Müslümanlar oluşturuyor. Bosna Hersek nüfusunun %47'si Müslümandır ve Avrupa'nın diğer bölgelerinde de önemli sayıda Müslüman azınlıklar vardır. Türkiye ve Azerbaycan'a ek olarak Rusya, Avrupa'daki en geniş Müslüman topluluklarına ev sahipliği yapmaktadır. Bu topluluklar arasında: Orta idil boyundaki Tatarlar, Kafkaslardaki Çeçen, Avar, İnguş ve diğer topluluklar bulunmaktadır. 20. yüzyıl göçleriyle Batı Avrupa'daki Müslümanlar kayda değer bir azınlık nüfusa ulaşmıştır. Pew Düşünce Kuruluşu verilerine göre, Türkiye hariç olmak üzere, 2010 yılında Avrupa'da toplam Müslüman sayısı yaklaşık 44 milyondu (%6). 2007'de Avrupa Birliğindeki toplam Müslüman sayısı yaklaşık 16 milyondu (%3.2).

Yahudiliğin Avrupa'da uzun bir geçmişi vardır, ancak çok küçük bir azınlık dinidir, Fransa (%1), %0.5'in üzerinde bir Yahudi nüfusuna sahip tek Avrupa ülkesidir. Avrupa Yahudi nüfusu başlıca iki gruptan oluşur: Aşkenazi ve Sefarad. Aşkenaz Yahudilerinin ataları, aşağı yukarı sekizinci yüzyıldan itibaren Orta Avrupa'ya göç ederken, Sefarad Yahudileri bu tarihlerden en az bin yıl önce İspanya ve Portekiz'de yerleşmiştir.

MÖ 1. yüzyıldan beri Yunanistan'da küçük çapta Yahudi toplulukların var olduğu bilinmekle beraber; binlerce yıldır yaşadıkları ana yurtları olan Levant topraklarından çıkıp, MS 2.yüzyılda Akdeniz dolayları ve Avrupa'ya dağılmışlardır. 20. yüzyıldaki Holokost (Nazi soykırımı), Aliyah (İsrail'e geri göç ve) ve Amerika'ya göçlerin Yahudi tarihi üzerinde büyük bir etkisi vardır.

Modern zamanlarda, 20. yüzyıldan bu yana, Fransa, Estonya ve Çek Cumhuriyeti'ndeki kayda değer bir laikleşme söz konusudur. Günümüzde, teizmin Avrupa'da dağılımı çok heterojen bir yapıya sahiptir. Polonya'da %95'in üzerinde iken Çek Cumhuriyeti ve Estonya'da %20'den azdır. 2005 Eurobarometer anketinden çıkan sonuç, AB vatandaşlarının %52'sinin Tanrı'ya inandığını ortaya koymuştur.

Pan-Avrupa kimliği

"Pan-Avrupa kimliği" (Avrupa Birliği) ya da "Europatriotizm" (Avrupa vatanseverliği) , Avrupa entegrasyonunun kademeli olarak uygulanması sonucunda 20. yüzyılın son çeyreğinde ve özellikle Soğuk Savaş sonrası 1990'lardan itibaren Avrupa Birliği olarak ortaya çıkan ve Avrupa kimliğiyle özdeşleşen bir kavramdır.

1990'larda Paris Tüzüğünden sonra kurulan AGİT (Avrupa Güvenlik ve İşbirliği Teşkilatı) bu süreci 1990 ve 2000 yılları arasında yasal bir zemine dayandırmıştır.

20. yüzyılın sonlarından itibaren, 'Avrupa' terimi, Avrupa Birliğine dahil olmadığı halde Avrupa kıtasında yaşayan milyonlarca insan topluluğuna rağmen, Avrupa Birliği terimiyle eş anlamlı olarak kullanılmaya başlanmıştır. Pan (birlik) ön eki, özellikle AB kapsamında geçerli olan Avrupa geneline yayılan bir kimliği tanımlamakta ve "pan-Avrupa" ibaresi de ulusal kimlik kavramına zıt anlamlı olarak kullanılmaktadır.